Als je op een festival bent heb je dagen die meer in het teken staan van films kijken en andere waarop je meer interviews doet. Vandaag viel in de laatste categorie aangezien ik maar liefst vijf interviews achter elkaar had. Dat betekende de hele dag van hot naar her rennen, maar dat was het helemaal waard. Het begon goed met een interview met Maisie Williams, bekend als Arya Stark in Game of Thrones en eindigde met een knaller toen ik onverwachts James Franco mocht interviewen.
De dag ging van start met een race naar het Palast om aanwezig te zijn bij de presentatie van de Shooting Star Awards. Hiervoor nomineren de Europese filmacademiën hun grootste nationale talenten, waaruit een selectie volgt. De tien overgebleven Shooting Stars worden in Berlijn dan drie dagen lang in contact gebracht met pers, producenten en casting agents zodat hun carrière internationaal kan worden gelanceerd. Onder de tien jongeren die dit jaar als groot talent worden gezien bevindt zich onder meer Moe Dunford uit Ierland (Aethelwulf in Vikings) de Nederlandse Abbey Hoes (bekend van SpangaS en Nena) en de Britse Maisie Williams, die met haar eerste rol als Arya in Game of Thrones wereldwijde bekendheid heeft gekregen.
De presentatie van de tien talenten van dit jaar vindt plaats in de Audi Lounge, een glazen kubus direct aan de rode loper voor het Palast. Het is heel informeel aangezien er niet veel pers is; er zouden ook niet zoveel mensen in de Audi Lounge passen, dat niet groter is dan een ruime huiskamer. Iedereen neemt wat te drinken terwijl de talenten wachten om naar voren te worden geroepen. Als het zover is, gaan ze allemaal op een rijtje staan en wordt ze een voor een vraag gesteld. Abby Hoes vertelt hoe ze na in een reclame te hebben gespeeld de smaak te pakken kreeg voor het acteren. Toen haar eerste audities goed gingen, besloot ze er helemaal voor te gaan.
Maisie Williams is zonder twijfel de bekendste van de tien, maar komt heel bescheiden over. Zij zegt dat in een cultserie spelen soms wel een moeilijke combinatie vormt met haar echte leven, maar dat het erbij hoort als je wil doen wat je leuk vindt. Na de korte presentatie is het tijd voor mijn interview met Williams. Van te voren vroeg ik me af of ze het wel over Game of Thrones zou willen hebben, waar ik wel op hoop aangezien dit natuurlijk iets is waar iedereen over wil horen en ik daarnaast zelf ook een groot fan ben van de serie. Gelukkig vindt ze het geweldig om het daarover te hebben en begint ze honderduit te praten.
Zo vindt ze Arya een goed rolmodel voor meiden, denkt ze niet dat Arya helemaal aan het einde op de troon plaats moet nemen en vertelt ze hoe ze eigenlijk niemand van de cast ziet tijdens het filmen. Ik zie de andere castleden eigenlijk vooral als we samen pers doen, vertelt ze. Dat is daardoor juist heel leuk omdat ik dan de kans krijg om met vrienden als Isaac [Bran] bij te praten. Ze zegt dat ze de serie ook als fan kan kijken, omdat ze zelf zo weinig te horen krijgt over de andere verhaallijnen. Ik vraag welke verhaallijn zij het meest naar uitkijkt het komende seizoen en ze zegt dat het die van Sansa is. Zij gaat een fantastisch seizoen hebben qua verhaallijn, zegt ze.
Na het interview met Williams moet ik snel naar de persconferentie in het Hyatt van I am Michael, een van de drie films met James Franco op het Berlinale. Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik Franco hierover mag interviewen, maar lang kan ik niet blijven. Na een paar minuten moet ik zo stilletjes mogelijk de zaal verlaten, omdat ik een interview heb met regisseur Benoît Jacquot over Journal d'une femme de chambre in een lounge op de derde etage van het Palast. Op IMDb staat dat Marion Cotillard de rol zou spelen van Célestine, die uiteindelijk werd vervuld door Léa Seydoux.
Hij zegt dat de vork net even anders in de steel zit. Hij schreef het scenario met Seydoux in gedachten, alleen wilde zij even geen film maken toen hij haar benaderde. Daarom klopte hij aan bij Marion Cotillard die het graag wilde doen, maar eerst een tweede kind wilde krijgen. Hierdoor ging de samenwerking niet door en tegen deze tijd zei Seydoux het wel weer te willen doen. Jacquot zegt ook te houden van het Berlinale en van het festival van Venetië, maar minder van Cannes als lancering voor een film. Dit omdat een film daar ook een negatieve feedback kan krijgen die een stigma blijft. Hij vertelt daarom zijn films zo uit te proberen te brengen dat ze of voor Berlijn of Venetië in aanmerking komen.
Na Jacquot moet ik weer racen naar het Ritz Carlton Hotel om interviews te doen rond een Nederlandse documentaire genaamd Sergio Herman: Fucking Perfect. In deze meeslepende documentaire volg je de Nederlandse topchef Sergio Herman, die zijn restaurant Oud Sluis met drie Michelin sterren sluit. In de film zie je wat de beweegredenen daarvoor waren en hoe moeilijk het hem viel om die deur dicht te trekken. Ik heb eerst een gesprek met Herman, wat uiterst onderhoudend is. Ik vraag hem of het hem gelukt is al meer afstand te nemen in zijn nieuwe restaurants, een van de redenen dat hij besloot Oud Sluis te sluiten. Nog niet, vertelt hij, want zijn nieuwe restaurants moeten eerst nog helemaal worden opgezet. Maar over een jaar of zo hoopt hij wel op dat punt te zijn beland. Hij vertelt ook hoe het verkrijgen van Michelin sterren (zijn nieuwe ondernemingen hebben immers allebei inmiddels ook weer een Michelin ster) niet langer het belangrijkste is in zijn leven. Hij heeft het immers allemaal al bereikt, maar hij vindt het wel leuk voor het team dat werkt bij de restaurants. Na Herman praat ik met de regisseuse Willemiek Kluijfhout. Zij maakte eerder L'amour des moules, waarin Herman ook voorkwam. Zodoende kwam ze op het idee om iets over hem te maken, maar wilde ze niet zomaar een film maken over werken in een toprestaurant. Toen ze hoorde dat hij van plan was Oud Sluis te sluiten en de beweegredenen erachter, wist ze dat ze hiermee een onderwerp had voor haar film.
Als de interviews zijn afgerond, verlaat ik het Ritz Carlton om naar de overkant te gaan naar Postdamer Platz 1. Daar zal ik namelijk James Franco en regisseur Justin Kelly spreken over I am Michael. Ik kreeg gisteravond pas heel laat door, dat ik het interview zou mogen waar ik natuurlijk erg enthousiast over was. I am Michael vertelt het waargebeurde verhaal van een homoseksuele jongen, die door omstandigheden zijn religieuze kant ontplooit en uiteindelijk denkt 'genezen' te zijn van zijn seksualiteit en een anti-homo activist wordt. Franco heeft het druk dus er moet even gewacht worden tot het tijd is om naar binnen te gaan. Ik heb hem al vaker gezien, dus ik weet dat hij iemand is die altijd bereid is om uitgebreid te praten over zijn personages en keuzes. Als ik uiteindelijk op de zevende verdieping naar binnen mag, blijkt dit opnieuw het geval te zijn.
Franco doet het interview samen met Justin Kelly, maar het is Franco die 90 procent van de tijd aan het woord is. Hij vertelt over het combineren van regisseren, produceren en acteren (soms lijk ik wel schizofreen) en wat hij de studenten die hij lesgeeft in film mee wil geven (een film maken die nu binnen je mogelijkheden ligt en ze daarop voorbereiden). Het gesprek gaat ook over zijn rol in komedies als This is the End altijd op de hak wordt genomen als iemand die homo is. Ik maak zelf nooit grapjes over homo zijn in die films, zegt hij lachend. Dat doen anderen. De tijd vliegt om en voor ik het weet, is het alweer tijd om te gaan. Dus is het tijd om Franco te bedanken voor het interview en weer richting het Hyatt te gaan. De drukste dagen van Berlijn lijken nu achter de rug te zijn, maar het festival is nog lang niet ten einde. Morgen heb ik een aantal leuke films op mijn programma staan en mag ik aanwezig zijn bij de primeur van een aantal tv-series, die dit jaar zullen worden uitgezonden. Welke dat zijn lezen jullie uiteraard morgen.
Wiedersehen!
Lees hier meer van onze berichten van de Berlinale.
