Ik ben pas twee dagen in Berlijn, maar het is me nu al duidelijk dat je niet om het Berlinale heen kan. De Potsdamer Platz is natuurlijk een heel centraal punt en dit is helemaal omgedoopt. Het Palast vormt de blikvanger met de rode loper voor de deur en grote hekken die het gewone volk op afstand moeten houden. Het ernaast gelegen Hyatt is zoals ik gisteren vertelde de pershub en hier lopen de hele dag mensen in en uit. Maar ook de rest van het plein staat in het teken van het festival. Zo zijn er allemaal pop-up kraampjes waar je wat kunt drinken en stands waar je eten kan bestellen. We hebben het hier niet over een hamburger, maar street food met een culinair tintje. Zo kan je bij eentje een garnalenschotel bestellen en bij de andere broodjes met glutenvrije ingrediënten. Ook in de rest van de stad zie je overal posters van films die draaien op het festival of de poster van het Berlinale zelf. Ook zie je bij punten waar ze het festival promoten allemaal beren. Het zorgt voor een extra beleving van het festival, dat ook het publiek erbij wil betrekken.
Vandaag begin ik met een film van Benoît Jacquot genaamd Journal d'une femme de chambre met in de hoofdrol Léa Seydoux, Vincent Lindon en Clotilde Mollet. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Octave Mirbeau en wie deze titel bekend vindt voorkomen; het werd al eerder verfilmd door Jean Renoir in 1946 en Luis Buñuel in 1964. Maar kennelijk vond Jacquot het tijd voor een nieuwe versie, dus ik ben benieuwd in hoeverre het overeen komt of verschilt van de eerdere werken.
Seydoux speelt Célestine, die rond het jaar 1900 werkt als kamermeisje. Zij krijgt een opdracht op het Franse platteland en haar verschijning trekt daar behoorlijk wat aandacht. Célestine is namelijk erg aantrekkelijk en hierdoor raken mannen overal van haar in vervoering. Zij vindt het soms wel leuk en weet mannen om haar heen te manipuleren. Vrouwen zijn minder van haar gecharmeerd, zoals de vrouw des huizes waar Célestine terecht komt. Ook de dienstknecht Joseph lijkt haar niet te zien staan, al houdt hij Célestine wel stiekem in de gaten. Hoewel Jacquot met deze versie dichter bij de roman is gebleven dan voorgaande bewerkingen, heeft het verhaal toch minder kracht dan de voorgaande versies. Dat komt met name door Seydoux. Hoewel ze er mooi uitziet in de rol, zijn haar gevoelens tegenover bijvoorbeeld de dienstknecht niet duidelijk. Hierdoor komt het einde vreemd over, alsof de film een compleet andere wending krijgt.
De eerste keuze van de regisseur was voor Marion Cotillard als Célestine en deze invulling zou beter hebben gewerkt. Cotillard is een van de beste actrices als het gaat om zonder een woord te zeggen, duidelijk te maken welke gevoelens een personage vanbinnen allemaal voelt. Misschien dat zij een andere kant op was gegaan met het personage, wat ervoor had gezorgd dat de uiteindelijk keuzes te begrijpen waren. Verder is de film en de periode van de Belle Epoque prachtig in beeld gebracht. Vooral qua licht, muziek en cinematografie, is de film geslaagd en er de acteurs weten genoeg drama en humor in hun rollen te brengen, waardoor het een leuk geheel wordt om naar te kijken.
Ik ben na afloop erg benieuwd naar wat Seydoux zelf te vertellen heeft over de rol en de keuzes van haar personage en haast me na de vertoning naar de persconferentie. Daar aangekomen, zie ik geen naambordje op het panel met haar naam en zie ik meer mensen verward kijken. Pas als Jacquot plaats neemt, wordt duidelijk dat Seydoux helemaal niet komt. Zij zou aanwezig zijn, vertelt de regisseur. Maar zit vast in Londen vanwege de opnames van de nieuwe Bond- film. Ze was er graag bij geweest hier in Berlijn, maar ze kon dus echt niet weg. Niet dat ze in Londen gegijzeld wordt, maar het was onmogelijk om weg te kunnen.
Jacquot praat vervolgens voor twee, omdat alle vragen nu aan hem gericht worden. Zo doet hij een boekje open over het mooie gebruik van licht. Als ik een film ga maken, denk ik vooraf na voor elke scène en elke shot wat voor licht ik ga gebruiken. Ik kies met dat in gedachten de locaties uit. Ik werk samen met een cinematograaf, met wie ik al jaren films maak. Die begrijpt precies wat ik wil en dat werkt goed samen.
Er zijn ook veel vragen over de reden om nog een keer een film te maken als er al twee versies van de film zijn. Ik vind dat er een groot verschil is tussen de eerste twee versies, vertelt de regisseur. Ik heb bewondering voor beide maar vind het twee heel verschillende films. Daarom vond ik het geen probleem er een derde te maken, die ook weer heel anders is. Tijdens het filmen dacht ik niet aan de eerdere twee en ook niet toen mijn film klaar was. Over het einde geeft Jacquot weer een andere spin aan het verhaal, dan wat ik op het doek heb gezien. Hij heeft het over de enorme aantrekkingskracht die het kamermeisje voelt voor de dienstknecht. Dat heb ik kennelijk gemist, denk ik dan maar.
Na Le Journal d'une femme de chambre is het tijd voor de film Misfits van Jannik Splidsboel. Deze documentaire gaat volgt drie tieners uit Oklahoma, die uit de kast zijn gekomen. Ze komen alle drie bij hetzelfde buurtcentrum om te praten over de zaken waar homo's en transgenders tegenaan lopen. En dat blijkt nogal wat in de Bible Belt van de VS. Veel ouders willen niets meer te maken hebben met hun kinderen als deze uit de kast komen en ze kennen allemaal wel iemand, die uiteindelijk zelfmoord heeft gepleegd vanwege het gebrek aan acceptatie en de manier waarop mensen ze als een paria behandelden na hun coming out. De docu volgt de drie jongeren een tijdje en slaat ze eigenlijk gade in hun dagelijkse bezigheden zoals interactie met familie en feesten met vrienden, afgewisseld met gesprekken voor de camera. Jammer genoeg komt er uit de docu zelf niet echt naar voren waarin ze het moeilijk krijgen, omdat er vooral wordt gefilmd met mensen die ze juist wel accepteren. Ze hebben allemaal wel voorbeelden van moeilijke momenten, maar bij het volgen van hun leven, komt dit niet naar voren.
Met Misfits komt mijn dag op het festival ten einde. Maar de avond is jong en ik ga vanavond eten bij een van de grootste celeb hotspots van de stad. Daarover morgen meer!
Tschüss
Lees hier meer van onze berichten van de Berlinale.
