Een van de programma onderdelen van het Berlijn filmfestival dit jaar vormt het Retrospektive. Dit jaar staat hier Technicolor centraal; de kleur die in Hollywood van 1922 tot 1952 het meest werd gebruikt, herkenbaar aan het volle en weelderige kleureffect. Een van de films die (in een opgepoetste versie) in het kader van Retrospektive wordt vertoond is een van mijn favoriete komedies, namelijk Gentlemen Prefer Blondes.

Hierin staan de twee vriendinnen Lorelei Lee en Dorothy Shaw centraal. Zij zijn showgirls en treden zingend en dansend op. Als Lorelei zich verlooft met een rijke jongeman stuurt zijn familie een privédetective achter de meiden aan als ze per cruise naar Parijs reizen. De familie hoopt haar op iets te kunnen betrappen, waardoor de verloving moet worden verbroken. Maar dingen raken gecompliceerd als Dorothy en de detective elkaar leuk beginnen te vinden.

Initieel werd gedacht dat Gentlemen Prefer Blondes een Jane Russell- film zou worden. Russell was op het toppunt van haar carrière en werd gezien als een van de meest sexy actrices van haar tijd. Maar het was de opkomende actrice Marilyn Monroe die de show stal als het domme blondje met het hart van goud. Ze wist de rol zo goed neer te zetten, dat ze daarna keer op keer de rol moest herhalen in andere films, waar Monroe (die niks liever wilde dan serieus genomen worden) erg mee zat. Maar goed, het is niet gek dat haar gevraagd werd dit personage vaker neer te zetten want elke scène waar Monroe in deze film in voorkomt is leuk, fris en grappig. Op de een of andere manier weet ze haar sexy uitstraling genoeg kinderlijke naïviteit mee te geven, dat zelfs als Lorelei vertelt waarom een man geld moet hebben, ze nog aandoenlijk overkomt. De combinatie van Gentlemen Prefer Blondes, haar daaropvolgende film Who Wants to Marry a Millionaire en haar huwelijk met Joe DiMaggio, zorgden ervoor dat Monroe in 1953 in no time uitgroeide tot een van de bekendste gezichten en namen ter wereld.

Hoogtepunten vormen zonder twijfel de muzikale momenten. De film opent meteen goed met Two Little Girls from Little Rock en sluit met Diamonds Are a Girls Best Friend af met een knaller. De rijke kleuren, de opvallende kostuums en de scherpe dialogen (gebaseerd op een Anita Loos toneelstuk) maken het allemaal tot een heerlijk geheel. Maar ondanks een plot dat gaat om het vinden van een echtgenoot en wat belangrijk is in een relatie, draait deze film eigenlijk om vriendschap. "Let's get this straight, nobody ever talks about Lorelei except me," zegt Dorothy als iemand weer eens kritiek heeft op Lorelei. En andersom geldt hetzelfde. "Dorothy is the best, loyalest friend a girl could ever have," benadrukt Lorelei meerdere malen. Tijdens het filmen werden Monroe en Russell ook echt goede maatjes en die natuurlijke chemie zie je terug op het doek.

Met andere actrices was deze musical misschien niet meer geweest dan een lichte komedie met leuke muzikale momenten. Maar Russell en Monroe hebben ervoor gezorgd met hun warme samenspel dat de film een echte klassieker is geworden, die nu nog net zo leuk is om te kijken. OK, misschien zijn de ideeën verouderd dat elke vrouw voor een bepaalde leeftijd moet trouwen, maar dat doet niks af aan de entertainment waarde. Met name degenen die niet bekend zijn met het werk van Monroe en haar alleen kennen als icoon van foto's en naam, zouden juist deze eens moeten bekijken. Dan zie je waarom ze eigenlijk zo ontzettend beroemd werd en is gebleven, ondanks het geringe aantal films dat ze voor haar dood maakte.