Vanaf deze week is de 4K restauratie van Nicholas Rays Rebel Without a Cause te zien in het Amsterdamse EYE. Voor Ray vormt dit de meest bekende film uit zijn carrière, maar hij heeft ook andere erg interessante films gemaakt. Eentje die behoort tot de beste noirs, maar met tijd een beetje is vergeten, is In a Lonely Place.

Hierin speelt Bogart de cynische scenarioschrijver Dixon Steele. Hij kan charmant zijn, maar heeft ook een duistere kant. Op een avond neemt hij een garderobemeisje met hem mee naar huis, omdat zij toevallig het boek heeft gelezen dat hij moet bewerken voor een scenario. Zij vertelt hem over het boek en het plot en daarna geeft hij haar geld voor een taxi. De volgende ochtend komt een detective langs en vertelt hij aan Dixon dat het meisje die nacht is vermoord. Laurel Gray (Gloria Grahame) is zijn nieuwe buurvrouw, die hem een alibi verschaft, omdat ze het gevoel heeft dat Dixon niks met de moord te maken heeft. Er bloeit vervolgens een relatie tussen hun op. Maar als Laurel de donkere kant van Dixon beter leert kennen, gaat ze twijfelen aan zijn onschuld en raakt hierdoor paranoïde.

In het originele script, dat mede door Ray werd geschreven, eindigt het verhaal met de moord van Dixon op Laurel. Deze scène werd gefilmd, maar Ray had er zo een hekel aan, dat hij besloot het anders aan te pakken. Hij stuurde iedereen weg behalve de acteurs en liet ze de laatste scène improviseren, wat het eindresultaat is geworden van de film. Bogart is nooit beter gecast dan als Dixon Steele. Alle facetten van de cynische Bogie zien we hierin terug, maar het personage is complexer en donkerder dan de andere soortgelijke personages die hij in films als Casablanca speelde.

Voor de rol van Laurel werd door de studio in de eerste instantie gedacht aan Ginger Rogers, een casting waar Ray het niet mee eens was. Ook Lauren Bacall werd overwogen, een logische keuze aangezien zij en Bogart getrouwd waren en vaker samen in noirs speelden. Ray vond echter dat zijn echtgenote Gloria Grahame de perfecte Laurel zou kunnen zijn. Grahame had in de film Crossfire al laten zien in het noir genre een geweldige femme fatale te kunnen spelen, maar was toch nog geen grote naam. Dat Ray haar wilde casten, had echt te maken met het feit dat hij haar perfect achtte als Laurel, want achter de schermen stond hun huwelijk op springen. Grahame moest een contract met Ray tekenen waarin ze beloofde niet te zeuren en alles wat hij haar vroeg in het kader van de opnames zonder morren op te volgen. De film zorgde niet voor een toenadering tussen de twee, want tijdens de opnames werd de situatie tussen de twee privé nog erger dan voor ze begonnen met filmen. De 13-jarige zoon Tony van Ray uit een eerdere relatie kwam op bezoek en trof zijn stiefmoeder alleen thuis. Binnen een paar uur belandden de twee met elkaar in bed en betrapte Ray zijn zoon en vrouw toen hij thuis kwam. Het was nu zeker dat de twee zouden gaan scheiden, maar ze maakten dat nog niet bekend. Voor beiden was deze film erg belangrijk. Ray was doodsbang dat de studio hem zou vervangen als ze erachter kwamen hoe het thuis zat tussen hem en zijn vrouw, omdat ze zouden aannemen dat samenwerken met Grahame niet meer mogelijk zou zijn. Daarom bleef Ray op de set slapen onder het mom van 'werken aan het scenario' en deden de twee tijdens de opnames alsof er niks aan de hand was.

De soapserie rond Ray en Grahame eindigde trouwens niet met hun scheiding. Een paar jaar daarna kwamen Grahame en zoon Tony (nu 19) elkaar weer tegen en begonnen ze een relatie. In 1960 trouwden ze en kregen ze samen twee kinderen. Het leverde een enorm schandaal op in Hollywood en zorgde voor het einde van de tot dan toe succesvolle carrière van Grahame.

Hoewel In a Lonely Place nu wordt gezien als een van de beste noirs ooit, was de film een teleurstelling aan de box office toen deze werd uitgebracht. Ook de recensies waren niet echt lovend, maar in de jaren zestig en zeventig werd de film herontdekt toen het oeuvre van Ray een revival beleefde. Door Time werd de film opgenomen in de All-Time 100 List en in 2007 werd het uitgeroepen tot Amerikaans cultureel erfgoed door de Library of Congress vanwege het "culturele, historische en esthetische belang" binnen de Amerikaanse filmgeschiedenis.