Lone Scherfig is een Deense regisseuse die de afgelopen jaren een aantal zeer succesvolle Britse producties heeft gemaakt zoals An Education met Carey Mulligan en One Day met Anne Hathaway. Haar nieuwste, The Riot Club, is opnieuw een Brits project. FilmTotaal sprak Scherfig over het regisseren van tien jongemannen en haar voorliefde voor onverwachte eindes.

Hoe kwam het toneelstuk Posh, waar The Riot Club op gebaseerd is, op je pad?

"Ik heb het toneelstuk een paar jaar terug in een theater gezien en later nog een keer. Ik zei tegen mijn manager dat ik daar graag een film van zou willen maken. Toen de filmrechten verkocht werden, had ik mijn interesse al getoond en werd ik daarom benaderd."

Wat trok je aan in dit verhaal?

"Ik wilde een keer iets totaal anders doen dan alle andere films die ik heb gemaakt. Wilder, vrijer en dynamischer."

Hoe was het om tien jongemannen te regisseren?

"Ik kwam op de set met de verwachting dat er jaloezie zou zijn of dat ze niet op tijd zouden komen, maar ze verbaasden me direct. Het was zo' n geweldige ervaring om met deze jongens te werken. Ze werkten hard, waren lief en trots om onderdeel te zijn van dit project. Ze kwamen zelf van allerlei achtergronden en delen van de wereld. Sommige waren ook echt 'posh', anderen niet."

Over Posh gesproken, waarom heb je die naam aangepast?

"Omdat het woord niet goed vertaald kon worden naar de Amerikaanse markt. Daar gebruiken ze dat woord niet. Toen we filmden, dachten we nog lange tijd dat we die titel zouden gebruiken, maar bij het testen ervan bij het publiek, kwamen we erachter dat het niet goed werkte. En er is geen ander goed woord voor, want posh is een woord dat zoveel emotie uitdrukt en meer zegt dan bijvoorbeeld alleen klasse. Bij Jamie Oliver kun je bijvoorbeeld posh chips bestellen en dat krijg je patat met truffelolie. Dus gingen we voor heel iets anders en werd het The Riot Club."

Wat trekt jou aan in Britse projecten, in het bijzonder Britse literaire werken?

"Dat heeft toevallig zo uitgepakt en komt echt door de scripts. Ik woon gewoon nog in Denemarken, dus het is het werk dat me trekt om naar Groot-Brittannië te gaan. Het is niet dat ik Anglofiel ben, al ben ik inmiddels wel aardig op weg om dat te worden. Ik vind het altijd leuk om daar te werken. Ik houd van de instelling van de mensen en de manier waarop ze het werk benaderen."

De hoofdpersonages uit The Riot Club doen niet allemaal even aardige dingen. Hoe zorgde je dat het publiek niet teveel sympathie zou krijgen voor ze, of juist te weinig?

"Ik ging daar heel bewust mee aan de slag. Ik hoopte dat mensen tijdens het eerste deel een beetje dachten als Miles en dat ze het daarna niet erg zouden vinden om erachter te komen dat deze mensen toch niet zo leuk waren. Maar ik wilde ook niet dat mensen van het begin een hekel aan ze zouden hebben, omdat veel Britten 'posh' mensen niet zien zitten. Er is daar echt nog sprake van klassenhaat en dat wilde ik niet bevestigen. Ik wilde geen film in die sfeer maken. Het was tricky, maar uiteindelijk is het denk ik gelukt om de juiste balans te vinden."

Was je bang voor de manier waarop Britten de film zouden ontvangen?

"Ja, ik was bang dat ze vooral het einde niet leuk zouden vinden. We kiezen niet voor eind goed, al goed. Misschien hadden we de film kunnen veranderen door te zorgen dat de slechteriken worden bestraft en Miles juist wordt beloond, maar dat zou afbreuk doen aan het verhaal."

Jouw films hebben vaker een onkarakteristiek einde. Is een apart of origineel einde iets wat je aantrekt in scripts?

"Ik ben inderdaad altijd op zoek naar dingen die niet stereotiep zijn. Van veel scripts die ik uit Amerika krijg, zijn de eindes heel voorspelbaar. Jongen en meisje vinden elkaar uiteindelijk en leven lang en gelukkig. Maar het publiek daar verwacht dat ook van een film. Dus worden de films zo gemaakt. In Europa krijg je meer vrijheid om daarin creatief te zijn en daar houd ik van."

Wat wordt je volgende project?

"Ik heb net een paar afleveringen geregisseerd voor een nieuwe Amerikaanse serie, genaamd Astronaut Wives Club. Deze speelt zich helemaal af in de jaren zestig en was ontzettend leuk om te doen. Ik ben ook bezig met het ontwikkelen van een eigen filmproject, waarbij ik weer terugga naar de stijl van Italian for Beginners. Het is alleen nog even de vraag of ik die meteen zal maken of dat er toch eerst een ander project tussendoor zal komen. Maar ik heb in beide veel zin."

Lees ook de recensie van The Riot Club.