Een laatste dag is altijd vol stress vanwege inpakken, uitchecken, koffers ergens onderbrengen en het halen van de aansluitingen om weer thuis te komen. Vandaar dat ik vannacht na het uittikken van de blog al heb ingepakt en vanmorgen in alle vroegte alles bij het hotel heb geregeld. Zodoende heb ik nog aardig wat tijd om op het festival door te brengen, want ook vandaag stond er een persconferentie op het programma.
Deze betreft de film Whiplash met J.K. Simmons als de muziekleraar, die het beste uit zijn leerling (gespeeld door Divergent-ster Miles Teller) probeert te halen en hiervoor een tirannieke methode hanteert. Ik heb de film in Cannes gezien en toen ook J.K. Simmons en regisseur Damien Chazelle geïnterviewd. Maar ik ben alsnog erg benieuwd naar deze persconferentie en hoe ze nu over de film praten. In Cannes was het succes nogal overweldigend, nu zijn ze al een paar festivals verder en wordt de film overal jubelend ontvangen. Daarbij zit ook Miles Teller vandaag achter de tafel, die er in Cannes niet bij was.
De acteurs maken beiden een ontspannen indruk en onderling worden er wat grapjes gemaakt. Als J.K. het over Miles heeft en deze als 'hem' aanduidt, zegt Teller meteen: Miles, alsof hij zich voorstelt. Later doet J.K. het opnieuw en weer zegt Miles zijn naam en draait als vorm van gespeeld protest zijn naambordje opzij. De moderator is er echter als de kippen bij om het weer recht te zetten. De acteurs krijgen de vraag wie hun eigen mentor of inspiratie is. J.K. antwoordt niet echt naar andere acteurs te kijken op die manier. Maar er komen wel meteen rollen van acteurs in me op, zoals Anthony Hopkins in The Elephant Man of Willem Dafoe in Platoon, zegt hij. Teller zegt dat hij niet echt iemand had van wie hij het voorbeeld volgde. Ik vond het leuk om op school op het podium te staan en dat mensen het leuk vonden wat ik deed en dan gingen klappen. Pas toen ik in New York naar de Lee Strasberg filmschool ging zag ik daar allemaal zwart wit foto's van mensen als Al Pacino, Robert de Niro, Brando en Hoffman. Dan besef je ineens welke andere enorme acteurs, die je bewondert daar ook zaten.
Er wordt gevraagd hoe het was om zo in de huid te kruipen van een ander personage en daarbij een vaardigheid te moeten leren (namelijk het drummen). Dit is volgens mij de eerste keer dat ik zoiets heb gedaan, zegt Simmons. Nu gaat vast iemand een voorbeeld of drie geven waar ik dat negentien jaar geleden heb gedaan, die ik inmiddels vergeten ben. Teller drumde al, iets dat Chazelle nog niet wist toen hij werd gecast. Hij vond het daarom erg leuk om zich hierin te verdiepen. Van de films die ik tot nu toe heb gedaan, is dit de eerste keer dat ik me zo kon vastbijten in een karakter, zegt hij. Gezien de reactie op Whiplash zal het vast niet de laatste keer zijn.
Na de persconferentie is het rennen naar de bus om weer naar een andere locatie te gaan voor de persvoorstelling van White Bird in a Blizzard met een andere Divergent-ster Shailene Woodley in de hoofdrol. Zij speelt een meisje genaamd Kat van wie de moeder van de een op de andere dag verdwijnt. Als kijker zie je hoe haar moeder (gespeeld door Eva Green) in de periode voorafgaand aan de verdwijning raar gedrag begint te vertonen. Ze is ongelukkig getrouwd met de vader van Kat (Law & Order SVU-ster Christopher Meloni) en jaloers op de jeugd en aantrekkingskracht van haar dochter, met name wanneer Kat een relatie krijgt met de knappe buurjongen.
Het verhaal komt ietwat langzaam op gang, maar hierdoor krijg je als kijker wel inzicht in de personages en voel je mee met Kat en haar ietwat sukkelige vader. Als het eenmaal op gang komt, neemt de spanning toe en krijg je een aantal uiterst verrassende twists voor de kiezen. Shailene Woodley weet op treffende wijze een meisje neer te zetten dat geen puber meer is, maar ook nog net niet volwassen. Voor Woodley is het een dappere keuze, omdat ze hiermee voorgoed de overstap weet te maken naar meer volwassen rollen. In de film rookt ze, drinkt ze, verleidt ze een oudere man en gaat ze meerdere malen uit de kleren. Ook Eva Green en Christopher Meloni (met haar) zijn geheel overtuigend, evenals Thomas Jane als de politieagent die door Kat wordt verleid (een scène die werkelijk briljant gespeeld wordt door Woodley).
Na White Bird in a Blizzard ga ik snel door naar de persvoorstelling van Mommy. Hier heb ik al veel over gehoord, want de film ging ook in Cannes in première en werd daar net als Whiplash geweldig ontvangen. Ik ben dus uiterst benieuwd en heb expres geprobeerd zo min mogelijk over het verhaal te lezen, zodat ik de film blanco in ga qua verwachtingen. Mommy gaat over de alleenstaande moeder Diana (Anne Dorval) wiens zoon Steve (Antoine-Olivier Pilon) psychische problemen heeft. Zoals ze zelf ook zegt, heeft hij enorm veel charisma en kan hij de meest geweldige jongen zijn, maar hij kan ook uiterst agressief worden. Aan het begin van de film haalt Diana haar zoon weer op uit een inrichting, waar ze hem een tijdje heeft laten opnemen. Ze hoopt dat het nu beter zal gaan en hij weer thuis kan wonen. Het probleem van Steve is, dat hij geen grenzen heeft. Soms is het ontwapenend of grappig want niemand is zoals hij, maar andere keren vervult het je als kijker met een beklemmend gevoel. Zo zit hij tijdens het dansen ineens aan de borsten van zijn moeder alsof het niks is en knijpt hij in een woedeaanval haar keel dicht. Het is de buurvrouw Kyla (Suzanne Clément) die bij een van die uitbarstingen te hulp schiet en vanaf dat moment ontstaat er een diepe vriendschap tussen de twee vrouwen en tussen Kyla en Steve.
Vanaf het begin weet Mommy je als kijker te grijpen en voel je mee met de personages alsof het echte mensen zijn. Het acteerwerk is zo naturel en spontaan, dat je vergeet dat het een film is, waardoor de emoties des te heftiger worden ervaren. Muziek en geweldige cinematografie ondersteunt dit de hele film door. Een van de mooiste elementen vond ik zelf het veranderende formaat van het beeld. In het begin is er een klein beeld, maar op de momenten dat de personages zich even vrij, hoopvol en ontspannen voelen, heeft Dolan dit extra benadrukt door op dat moment het beeld breder te maken. Als het beeld weer teruggaat naar een kleiner formaat, voel je weer de beklemming van hun dagelijkse leven. Ik houd nooit van spoiler alerts, maar er zit een scène in waarbij de hoop van een moeder voor haar kind wordt uitgebeeld. Dit is werkelijk een van de mooiste stukjes cinema die ik in lange tijd heb gezien en de tranen rolden bij mij over de wangen. De manier van filmen, de muziek, het acteerwerk; werkelijk alles klopt aan Mommy. Het is alleen geen gemakkelijke film om te kijken, maar wel een ervaring.
Na de emoties van Mommy is het tijd om snel mijn koffer op te halen en de bus te pakken naar London Liverpool Street, waar ik de trein pak naar de ferry. Het was een uiterst drukke, maar ook ontzettend leuke week in de Engelse hoofdstad en ik heb met plezier mijn ervaringen weer gedeeld. Op dan maar naar het volgende festival! Cheerio.
White Bird in a Blizzard
Oordeel: Mooi verhaal over de volwassenwording van een meisje met een thriller als achtergrond. Mooie rollen, met name van Shailene Woodley, maken deze film. De clue ligt er achteraf gezien wel wat dik bovenop, maar een extra (zeer onverwachte twist) kort daarna maakt dat weer helemaal goed. Een aanrader!
[rating 4]
Mommy
Oordeel: Prachtige film van Xabier Dolan over de worstelingen en hoop van een moeder, haar psychische zoon en de buurvrouw, die haar eigen emotionele bagage heeft. De acteurs zijn zo goed in hun rol, dat het lijkt alsof ze het niet eens meer spelen, maar een zijn met hun karakter. Prachtige kleine scènes over de gewone dingen van het leven worden afgewisseld met rouwe emotionele momenten, en juist die combinatie zorgt ervoor dat het je nog meer weet te raken. Een film zoals er maar weinig worden gemaakt. Je wordt er niet vrolijk van, maar het zal je heel lang bijblijven en is er eentje die je dit jaar gezien moet hebben.
[rating 4.5]
Lees hier onze andere blogs van het Londen Filmfestival.
