Het festival is al ruim over de helft en je begint het aan de mensen te merken. Ondanks dat er niet zoveel op het programma staat als bijvoorbeeld Cannes is er geen festivalterrein en moet je dus voor elke vertoning of interview van de ene kant naar de andere kant van de stad. En wie zijn stuk wil uittikken of doorsturen, moet dus terug naar zijn eigen hotel omdat er geen persruimte is met wifi. Dat is slopend en vanmorgen bij de Wild persconferentie zien heel wat journalisten pips. Vooral keelpijn en verkoudheid lijken de boosdoeners. Alles wordt echter vergeten als de actrice uit Wild de ruimte in het May Fair Hotel binnen stapt en met haar glimlach de hele kamer oplicht.
Reese Witherspoon is zoals alle acteurs klein van stuk en je zou haar bijna niet herkennen, tot ze haar lach tevoorschijn tovert. Naast haar neemt Cheryl Strayed, de schrijver van de memoires waar Wild op is gebaseerd, plaats en aan de andere kant van Reese zit Nick Hornby, die het scenario schreef en zelf bekend is van boeken als About a Boy en High Fidelity. Maar Horny komt niet aan het woord want het draait bij de persconferentie om Reese, of Cheryl als het gaat om het verhaal.
Wild gaat over de 1100 mijl trektocht te voet, die Cheryl ondernam om haar leven een andere wending te geven. De eerste vraag gaat in op de titel en is vrij onverwachts. De man zegt dat Reese recentelijk ook in het nieuws is geweest om haar 'wilde gedrag' en of ze iets geleerd heeft ervan. Althans daar komt de vraag op neer. Uiteraard is het bedoeld om op de een of andere manier Reese iets te doen zeggen over het voorval waarbij ze dronken werd gearresteerd en de 'Don't you know who I am' kaart speelde. "Ik denk niet dat dit een toepasselijke vraag is," zegt de moderator, terwijl sommigen in de zaal een geluid maken van verontwaardiging om het lef van de vragensteller. Ik vind het echter geniaal en hoop dat Reese er antwoord op geeft. Dat doet ze ook. "Ik denk dat het een moment was dat mensen zich realiseerden dat ik niet helemaal was zoals ze hadden verwacht," zegt de actrice. "Ik denk dat we allemaal graag mensen definiëren op de manier zoals ze door de media worden gepresenteerd en ik denk dat het liet zien dat ik een complexere kant heb dan mensen van me kenden. Het is onderdeel van mens zijn. Ik maakte een fout en dat doen we allemaal. Het beste dat je kan doen is dan sorry zeggen en het achter je laten."
Dan gaat het weer over de film. Over het spel van Reese, dat zo naturel mogelijk over moest komen. Daarom liep ze met een zware rugzak rond tijdens de opnames, net als de echte Cheryl deed tijdens de trektocht. Aanvankelijk had ze de rugzak eerst leeg op de rug genomen, tot de regisseer zei dat dit niet de bedoeling was. Vanaf dat moment moest ze net als Cheryl had gedaan, een zware backpack dragen. Maar dit zorgde naar eigen zeggen wel voor goede rugspieren. Ook andere dingen waren een uitdaging voor de actrice. "Als je me in de film een tent in elkaar ziet zetten, dan ben ik dat letterlijk ook echt aan het doen. Het kostte me twee uur. I could not figure out the fucking tent. En op het moment dat je me tegen de bakoven aan ziet trappen, is dat omdat ik die niet aan de praat kreeg."
Na de persconferentie heb ik nog net tijd om naar mijn hotel te gaan om al mijn apparatuur op te laden, daarna is het terug naar het May Fair Hotel voor de interviews rond Kung Fu Jungle. Alles is nogal uitgelopen en de gang op de tweede verdieping waar alle interviews zullen worden gehouden, staat propvol. Er zijn veel Aziatische journalisten aanwezig, niet gek als je bedenkt dat Donnie Yen de meest bekende Chinese actieheld is, nog bekender dan Jet Li of Jackie Chan. Als we na lang wachten eindelijk kunnen beginnen met de interviews, krijg ik als eerste Michelle Bai, de actrice die de love interest van Yen speelt in de film. Als ik me voorstel als eveneens Michelle wordt ze helemaal vrolijk, net als haar vertaler. Ze vertelt dat ze geen martial arts training heeft gehad en alles moest leren. "Ik moest een aantal maanden keihard trainen om het vechten onder de knie te krijgen. Maar ik ben er heel sterk door geworden." Over Donnie Yen heeft ze niks dan lof en ze vindt dat ze erg veel geluk heeft gehad met haar carrière. "Ik dacht nooit dat ik een westerse film zou kunnen maken, maar nu ik hier in Londen ben, verandert hoe ik daarover denk. Nu besef ik dat het misschien wel mogelijk is."
Na Michelle Bai komt Donnie Yen binnen. Hij is klein van stuk en komt niet over alsof hij een kamer vol mensen zonder moeite in elkaar kan slaan, maar ik heb hem gisteren op het doek in actie gezien dus weet wat hij allemaal kan. Toch is het gek dat iemand die zo vreselijk bekend en populair is in zijn deel van de wereld, in het Westen bijna geen bekendheid geniet. In ieder geval niet de beroemdheid van Jackie Chan en Jet Li, omdat hij de overstap naar de Hollywood blockbuster nog niet heeft gemaakt. "Voor mij gaat het om het script," zegt Donnie hierover. "Ik kijk naar het karakter en de wereld waarin het zich afspeelt. Dat zijn voor mij voorwaarden om ja te zeggen tegen een film."
Iemand vraagt of kung fu weer terugkomt door de films erover. Donnie geeft aan dat kung fu nog altijd populair is onder meer door de invloed van mensen in de filmwereld die het beoefenen. "Wisten jullie dat Robert Downey Jr. aan kung fu doet?" vraagt hij. "Hij is een superster, dat zegt wat over kung fu en hoeveel mensen er door zijn invloed dan weer over horen en erin geïnteresseerd raken." Yen vertelt ook over zijn liefde voor martial arts en dit integreren in de films die hij maakt en hoe hij houdt van de verschillende vormen en deze integreert in zijn choreografie. Als het interview is afgelopen willen een aantal van de mensen in de kamer (die opnames maken en de andere schrijvende pers) met hem op de foto. Als hij hier niet moeilijk over doet, ontstaat er een rij en wil iedereen op de foto. Ook worden er posters tevoorschijn gehaald die getekend moeten worden.
Yen doet het allemaal vol charme en een glimlach. "Ik vind het alleen maar eerlijk dat ik het dan nu voor iedereen doe," zegt hij lachend. Je ziet mensen zoeken naar iets voor een handtekening. "Ik moet iets vinden waar hij er een voor mijn broertje op kan zette," hoor ik een journalist zeggen. Even later staat ze vooraan en heeft ze het over haar broertje de superfan en dat ze ook een handtekening wil. Yen lijkt tegen niemand nee te willen zeggen en moet uiteindelijk echt de ruimte uit geloodst worden. Als dat al gebeurt bij een interview, wil ik niet eens weten hoe het eraan toegaat als hij in China is. Een journalist die hem jaren geleden al een keer eerder heeft gesproken en daarnaar bleef verwijzen tijdens het interview vraagt hem of hij gedurende zijn verblijf in Londen nog een keer met Donnie kan afspreken om een paar vragen te stellen. "Doen we dat toch meteen nu," zegt Donnie. "Werkelijk geen probleem. Heb jij tijd?" De journalist weet niet wat hem is overkomen en kan alleen maar ja knikken terwijl hij samen met Donnie de kamer uitloopt. Alles wijst erop dat deze man ondanks zijn status als superidool toegankelijk is gebleven en iedereen naar de zin wil maken.
Na de interviews is het alweer donker buiten en is het tijd om weer naar het hotel te gaan. Morgen is mijn laatste volle dag in Londen. Eigenlijk zou ik vandaag al terug gaan, maar er staat zoiets leuks op het programma dat ik besloot er toch nog een dag aan vast te plakken. Wat dat is lezen jullie uiteraard morgen.
Lees hier onze andere blogs van het Londen Filmfestival.
