Londen is een altijd drukke stad met zoveel centrale punten, dat het niet echt aan te geven is wat het centrum eigenlijk is. Maar als ik zou moeten kiezen, zou ik de omgeving rond Piccadilly Circus en Leicester Square kiezen, waar ook de meeste films van het festival vertoond worden. Zo begin ik vandaag mijn dag bij Odeon Covent Garden. Loop de weg af waar deze aan ligt, dan kom je vanzelf bij Piccadilly Circus. Sla daar weer af en je komt na vijf minuten lopen bij Leicester Square waar ik de avond afsluit.

De film waar mijn dag mee begon, was Kung Fu Jungle, onderdeel van het thrill programma van het festival. Dat we te maken hebben met een thriller over kung fu wordt duidelijk bij de openingscredits. Een man loopt bebloed en met gebalde vuisten een politiebureau binnen. In flashbacks zien we hem vechten met een man, dat allemaal onder begeleiding van bombastische muziek. Als de politieagent vraagt wat hij komt doen, kijkt de man omhoog en zegt hij dramatisch: “Ik heb iemand vermoord.” Daarna neemt het een sprong in de tijd van drie jaar. De man genaamd Ha zit vast voor de moord, die hij aan het begin bekende. Dan blijkt er een seriemoordenaar actief te zijn, die martial art experts vermoordt. Aangezien Ha de grootste martial art expert is, wordt hij vrijgelaten om de politie te helpen. De moordenaar zet het onderzoek echter vaak op het verkeerde been, tot een enorme vechtscènes moet bewijzen wie de nummer 1 expert is op het gebied van kung fu.



Om te zeggen dat dit niet mijn genre is, vormt een understatement. Ik zal zelf nooit een dergelijke film bezoeken dus een hoop van de hommages die erin verwerkt zaten, zullen wel langs me heen zijn gegaan. Voor iemand die niets heeft met dit soort films, komt alles nogal over de top en houterig over. Elke emotie wordt uitvergroot, meerdere keren wordt de clue langzaam herhaald (“martial arts betekent dat je moet sterven”). Maar ik weet wel van de keren dat ik met een schuin oog naar deze films gekeken heb, wel dat dit bij het genre hoort. En deze film van Teddy Chan vormt een hele toegankelijke voor mensen, die normaal niks met het genre hebben. Het verhaal zit goed in elkaar en de vechtscènes zijn werkelijk spectaculair. Omdat er meerdere meesters worden vermoord, krijgen we vele keren zo een scène te zien en die houden je echt op het puntje van je stoel. Om te zien hoeveel kunde deze mannen in huis hebben, vult je met verbazing. Ha wordt gespeeld door een van de grootste martial arts acteurs van de filmwereld, Donnie Yen. En waarom hij zo goed is, wordt al in het eerste stuk van de film duidelijk als hij een gevecht aangaat met tig man en met allemaal korte metten maakt.

Reden dat ik deze film absoluut moet zien, is omdat ik morgen een interview heb met de regisseur en cast, waaronder Donnie Yen. Ik heb al een hoop vragen na het zien van Kung Fu Jungle, dus kijk er naar uit. 's Middags ga ik snel even Londen in om een keer met de London Eye een ritje te maken. Dat is het bekende wiel met capsules waar je instapt en naar boven wordt gevoerd, waar je prachtige uitzichten hebt over Londen. De laatste dagen is het weer erg wisselvallig dus nu de zon schijnt, is dit het moment om dit te doen. Na de London Eye kan ik snel nog wat eten voor ik door moet naar de Vue West End bioscoop aan het Leicester Square om mijn kaartje voor het Jon Stewart debat op te halen. Nu lijkt dit allemaal op een kaart van Londen makkelijk te doen, maar je vergist je hoe groot de stad is.



Gelukkig ben ik op tijd bij de Vue en kan ik mijn kaartje in ontvangst nemen en plaats nemen bij Screen 5, waar even later Stewart en journalist Maziar Bahari onder luid applaus de zaal binnenkomen en plaats nemen voor het bioscoopscherm. De film Rosewater is namelijk gebaseerd op wat Bahari een paar jaar terug meemaakte. Hij werd gearresteerd in Iran en daar gevangen gehouden en door druk op de Iraanse regering werd hij uiteindelijk vrijgelaten. “Toen ik werd gearresteerd, nam ik het niet serieus. Ik dacht dat ik zeven dagen zou zitten of zo en dan een stuk erover zou kunnen schrijven voor Newsweek. Maar zeven dagen werden er 118. In het begin lachte ik om de situatie, vanbinnen natuurlijk, omdat het zo een idiote situatie was. Maar ik had nooit verwacht dat ze het zo extreem zouden doorvoeren.”

Stewart wordt gevraagd waarom hij besloot te regisseren. “Omdat ik dolgraag een lid wilde worden van de directors guild omdat je dan via hun goed verzekerd wordt.” Net als bij The Daily Show wisselt hij dit soort oneliners af met goed doordachte stellingen over de politieke situatie in de wereld en waarom vrijheid van meningsuiting zo belangrijk is.



Over de casting vertelt hij de beste mensen voor de rol te hebben willen vinden. “Ik heb zo een geluk gehad dat ik acteurs van zo een hoog niveau heb kunnen strikken. Mijn pitch was: we hebben geen geld, we zitten vijftien minuten van het Syrische conflict vandaan tijdens de opnames, het is 100 graden en ramadan. Het goede nieuws is, dat ik dit nog nooit gedaan heb.” Op de vraag hoe hij Teheran zo treffend heeft weten weer te geven, antwoordt hij “Well, because I'm a genius. We hadden natuurlijk Maziar bij ons, die kon vertellen of we goed zaten. Als we bijvoorbeeld een shot hadden waar een bageltent in voorkwam, kon hij zeggen, dat er in Teheran geen bageltenten zijn.”

In Rosewater is het eerste deel heel kleurrijk, wat verdwijnt op het moment dat Maziar gevangen wordt genomen. Een hele bewuste keuze, legt Stewart uit. “Ik wilde dat het publiek zou voelen hoe het was als alle kleur uit je leven wordt verbannen. Ik wilde ook expres niet laten zien, hoeveel moeite mensen deden om Maziar vrij te krijgen. Op het moment dat Maziar erachter komt, is hetzelfde moment dat het publiek het te horen krijgt, zodat beide samen die opluchting kunnen voelen.”

Iemand vraagt wat Stewarts toekomstplannen zijn. “Ik vertrek morgenochtend en ga terug naar New York, waar ik maandag weer een show moet doen. Oh je bedoelt op dit gebied. Als Maziar zich nou weer kan laten arresteren, dan hebben we misschien stof voor een vervolg. Maar serieus wil ik dit graag nog een keer doen. Ik ben er erg trots op en vond het een ervaring die me verrijkte, iets dat ik vast nog een keer opnieuw wil ervaren.” Daarmee komt de avond tot een einde en verlaten Jon Stewart en Maziar Bahari de zaal weer en is het voor mij tijd om weer terug te gaan naar mijn hotel en me voor te bereiden op mijn volgende dag op het Londen Filmfestival. Morgen staat er naast de interviews namelijk nog meer leuks op het programma. Wat dat is, lezen jullie morgen weer.

Lees hier onze andere blogs van het Londen Filmfestival.