Vandaag was een uiterst rustig dagje op het Londen Filmfestival. In eerste instantie stonden er drie films op mijn programma: The Falling met Maisie Williams, Madame Bovary en Theeb. Bij de Odeon Covent Garden aangekomen, bleek The Falling vol te zitten en werden daarna Theeb en Madame Bovary tegelijkertijd vertoond.
Hoewel ik het liefst naar Madame Bovary was gegaan, aangezien dit gebaseerd is op mijn favoriete boek, moest ik toch voor Theeb kiezen. Dit omdat ik morgen een aantal interviews op de planning heb staan, met de regisseur en een van de acteurs van de film. Maar na het zien van Theeb, ben ik blij dat het zo is gelopen. Theeb was werkelijk een geweldige filmbeleving en ach... Madame Bovary kan ik altijd deze week nog meepikken.
Met Theeb heeft filmmaker Naji Abu Nowar de korte films achter zich gelaten en zijn speelfilmdebuut gemaakt. Met succes, want de film won in Venetië de prijs voor beste regie en terecht, want de film weet je als kijker mee te voeren naar een andere wereld. Centraal staat het jongetje Theeb (het Arabische woord voor wolf), zoon van het hoofd van een nomadenstam dat in de woestijn leeft gedurende de Eerste Wereldoorlog.
Ze doen hun eigen ding, tot op een avond een aantal bezoekers voor de tent staan, namelijk een Engelse soldaat en zijn Arabische begeleider. De Engelsman heeft een gids nodig om zijn leger te bereiken en roept daarbij de hulp in van iemand bij de stam, die de omgeving kent. De nomadenstam heeft als erecode dat ze nooit iets weigeren aan gasten, dus Theeb's oudere broer moet de taak volbrengen en gaat per kameel op pad. Maar Theeb kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en volgt de mannen. Als hij 's avonds hun kamp bereikt, zit er niks anders op dan dat Theeb meegaat, waarna de avonturen beginnen.
Mooi aan Theeb is juist de simpele wijze waarop het verhaal wordt verteld. Naji Abu Nowar leunt niet op gimmicks en het verhaal neemt meerdere verrassende plotwendingen. Het prachtige spel van de jonge Jacid Eid als Theeb zit vol subtiele nuances, die je als kijker inzicht geven in zijn karakter zonder dat hij veel zegt. De weelderige shots van de woestijn en het gebruik van geluid waarbij muziek en omgevingsgeluiden in elkaar overlopen dragen bij aan de cinematische beleving. Een echte bioscoopfilm in de sfeer van Lawrence of Arabia.
Theeb is een klassiek avonturenverhaal, dat je van begin tot eind meesleept. Het geluid is geweldig, en de beelden van het landschap zijn prachtig. Het naturel acteerwerk maakt het verder tot een uiterst bijzondere kijkervaring.
[rating 4]
Lees hier onze andere blogs van het Londen Filmfestival.
Hoewel ik het liefst naar Madame Bovary was gegaan, aangezien dit gebaseerd is op mijn favoriete boek, moest ik toch voor Theeb kiezen. Dit omdat ik morgen een aantal interviews op de planning heb staan, met de regisseur en een van de acteurs van de film. Maar na het zien van Theeb, ben ik blij dat het zo is gelopen. Theeb was werkelijk een geweldige filmbeleving en ach... Madame Bovary kan ik altijd deze week nog meepikken.
Met Theeb heeft filmmaker Naji Abu Nowar de korte films achter zich gelaten en zijn speelfilmdebuut gemaakt. Met succes, want de film won in Venetië de prijs voor beste regie en terecht, want de film weet je als kijker mee te voeren naar een andere wereld. Centraal staat het jongetje Theeb (het Arabische woord voor wolf), zoon van het hoofd van een nomadenstam dat in de woestijn leeft gedurende de Eerste Wereldoorlog.
Ze doen hun eigen ding, tot op een avond een aantal bezoekers voor de tent staan, namelijk een Engelse soldaat en zijn Arabische begeleider. De Engelsman heeft een gids nodig om zijn leger te bereiken en roept daarbij de hulp in van iemand bij de stam, die de omgeving kent. De nomadenstam heeft als erecode dat ze nooit iets weigeren aan gasten, dus Theeb's oudere broer moet de taak volbrengen en gaat per kameel op pad. Maar Theeb kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en volgt de mannen. Als hij 's avonds hun kamp bereikt, zit er niks anders op dan dat Theeb meegaat, waarna de avonturen beginnen.
Mooi aan Theeb is juist de simpele wijze waarop het verhaal wordt verteld. Naji Abu Nowar leunt niet op gimmicks en het verhaal neemt meerdere verrassende plotwendingen. Het prachtige spel van de jonge Jacid Eid als Theeb zit vol subtiele nuances, die je als kijker inzicht geven in zijn karakter zonder dat hij veel zegt. De weelderige shots van de woestijn en het gebruik van geluid waarbij muziek en omgevingsgeluiden in elkaar overlopen dragen bij aan de cinematische beleving. Een echte bioscoopfilm in de sfeer van Lawrence of Arabia.
Theeb is een klassiek avonturenverhaal, dat je van begin tot eind meesleept. Het geluid is geweldig, en de beelden van het landschap zijn prachtig. Het naturel acteerwerk maakt het verder tot een uiterst bijzondere kijkervaring.
[rating 4]
Lees hier onze andere blogs van het Londen Filmfestival.
