Na een dag in teken van The Imitation Game stond vandaag Men, Women & Children centraal, een film van Jason Reitman, die eerder Up in the Air maakte. Zowel Reitman als acteur Ansel Elgort waren aanwezig voor de persconferentie en uiteraard was ik erbij.
Ansel Elgort mag dan nog maar een paar filmrollen op zijn naam hebben staan, hij heeft in korte tijd een grote impact gemaakt. Zijn rol in Divergent maakte hem een held van jonge tienermeisjes, een reputatie die hij bevestigde met zijn rol in The Fault in Our Stars. Die laatste vormt een soort modern Love Story, waarbij het als kijker bijna onmogelijk is om het droog te houden. Ik ben wel benieuwd naar deze acteur, die gezien wordt als the next big thing. Met zijn rol in de Jason Reitman-film zou hij namelijk de overstap kunnen maken van tieneridool naar gerespecteerd acteur. De persconferentie wordt dit keer gehouden in het Mayfair Hotel en andere festivals zouden aan de zaal een voorbeeld kunnen nemen want in plaats van gare klapstoeltjes heb je hier enkel dikke leren stoelen waar je in wegzakt. Zeker omdat we bij dit festival een half uur voor de start in de zaal moeten zitten om zeker te zijn van een plek, is dit een verbetering ten opzichte van bijvoorbeeld de zaal van Cannes, Venetië en het Corinthia hotel gisteren.
Ansel Elgort, Jason Reitman en producent Helen Estabrook komen (wat verlaat door het verkeer in Londen) van achter in het zaaltje naar beneden lopen en als ze op het podium plaatsnemen kan het vragenuurtje beginnen. Men, Women & Children gaat over een groep jongeren en een groep volwassenen, die allen ervaren hoe de digitaliserende wereld hun leven verandert op negatieve wijze. Reitman heeft hiervoor de mobiele apparaten geïntegreerd in wat er op het scherm te zien is. Een tiener zit vandaag de dag driekwart van zijn of haar tijd naar een stukje glas te staren, zegt Reitman. Dat is niet echt cinematisch dus het was al vroeg aan de orde om een manier te vinden om dit naar het doek te vertalen. Het is grappig want het publiek dat naar de film heeft gekeken, is zo goed getraind in het kunnen volgen van alle apparaten die we op het scherm integreerden, dat ze het helemaal niet moeilijk vonden. In het dagelijks leven hebben ze ook allemaal tabs open staan, een email die ze moeten sturen, Facebook in de gaten houden. Ze zijn het gewend.
Elgort wordt gevraagd of het voor hem een opluchting was om een keer een rol te kunnen spelen, waar vooraf niet enorme verwachtingen van de boekliefhebbers aan vast zitten. Zowel Divergent als The Fault in Our Stars waren gebaseerd op een uiterst populair boek met een enorme schare fans, Men, Women & Children is ook een boekverfilming, alleen zonder zo een cult eromheen. Ik probeer iets te verzinnen dat witty is, zegt de acteur na een seconde na te hebben gedacht over de vraag. Om eerlijk te zijn, benader ik elke rol op dezelfde manier, ongeacht of die een following heeft op niet. Je leest de bron en probeert het materiaal leven in te blazen.
Daarna begint Elgort (ongevraagd) over Reitman te praten, die hij duidelijk enorm bewondert. Jason is mijn favoriete regisseur tot nu toe. Ik houd van zijn werk en het was geweldig om met hem te werken. Hij weet precies wat hij wil en daar houd ik van. Reitman valt hem in de rede: Dat is de liefste manier waarop ik ooit iemand heb horen zeggen dat ik bazig ben. Oh, 'hij weet wat wil'. Elgort barst daarop in lachen uit, iets dat hij tijdens het filmen niet mocht doen, blijkt later. Elgort heeft een lach die vijf keer een kamer kan doen oplichten. Maar in deze rol betreft een jongen, die onder een zware last gebukt gaat. Maar die lach bleef komen op de set. Daarom deden we een take waarin hij mocht lachen wat hij wilde, dan was het eruit. Daarna was het tijd om down en miserabel te zijn.
Elgort vertelt dat hij voorafgaand aan het filmen van plan was om zich op de set af te zonderen om zich zo depressief mogelijk te voelen. Alleen zo dacht hij zijn personage goed te kunnen vertolken. Maar kennelijk was er meteen een klik met de groep spelers van zijn eigen leeftijd, waardoor de shoot uiteindelijk juist een leuke ervaring werd. In december namen we de scènes met de jonge groep op, in januari met de volwassen, vult Reitman aan. In december ging het allemaal over jonge liefde, de januari opnamen stond in het teken van huwelijken die stuklopen. Het zorgde voor een interessante pre- kerst en post- kerst shoot.
De acteur en regisseur wordt vervolgens gevraagd of een film over de negatieve invloed van digitalisering ervoor heeft gezorgd dat ze anders omgaan met hun eigen gadgets. Het is eng hoeveel effect de mobiele apparaten hebben op het leven, zegt Elgort. Als je na het kijken van de film iemand in de zaal meteen zijn telefoon ziet pakken, mag je die een klap voor zijn kop geven. Maar de film is natuurlijk niet om de boodschap de wereld in te sturen dat telefoons iets slechts vormen. De menselijke connectie is belangrijk. Dat is de reden dat de smartphone werd uitgevonden, juist om een grotere verbintenis te creëren. En juist dat heeft er gezorgd dat we binding met elkaar verliezen. Ik let sinds de film ook meer op hoeveel ik ervan gebruik maak. Toch denk ik dat het een tijdelijk iets is. Als er iets anders komt dat als cool wordt gezien, wordt dat helemaal het. Dan raken we daar allemaal verslaafd aan, dat is hoe het gaat in onze wereld.
Na de persconferentie valt me iets op, waar de andere festivals eveneens een voorbeeld aan kunnen nemen; niemand staat op om snel naar voren te rennen en een handtekening te vragen. Dat heeft bij mij de grootste irritatie opgewekt in Cannes en Venetië en ik ben blij dat de Engelsen laten zien hoe het hoort. Met het vertrek van Reitman & co is mijn festivaldag tot een eind gekomen. Sommige dagen zitten propvol leuke events, andere zoals vandaag zijn verder leeg. De stilte voor de storm, zullen we maar zeggen.
Lees hier onze andere blogs van het Londen Filmfestival.
