In Italië verwacht je overal lekker te kunnen eten, maar helaas is dat niet altijd het geval. Ik heb deze week al tweemaal spaghetti gegeten, die me doet denken aan een blik Heinz hoops. Dankzij het etentje in het Hilton Molino Stucky weet ik weer waarom Italië bekend staat om haar cuisine. Daarom wil ik deze lijn doorzetten en besluit ik gisteren bij Trattoria Altanella te eten, eveneens gelegen op het Guidecca eiland aan het water. In de jaren vijftig was niemand minder dan Ernest Hemingway hier vaak te gast. “Mijn vader weet nog goed dat hij dan met een bootje hierheen kwam,” vertelt de eigenaar trots. “Hemingway logeerde toen een paar maanden in een huis van vrienden bij San Marco en was zodoende tijdelijk inwoner van deze stad.” Na een heerlijk maal van verschillende pasta's en witvis met polenta, is het tijd om terug te gaan naar de accommodatie en me voor te bereiden op de volgende dag.

Want vandaag mag dan de laatste dag van het festival zijn, het is één van mijn drukste dagen. Ik begin met de voorstelling van Good Kill, omdat ik later op de middag interviews mag doen met de cast en regisseur. Na de voorstelling ga ik snel door naar de persconferentieruimte, waar James Franco zijn opwachting maak. Hij is al binnen, maar de meisjes die bij de ingang de headsets uitdelen, waarschuwen me. “Je herkent hem niet, hij is kaal!” zeggen ze. “Het is zo zonde, hij was eerder veel leuker.” Als ik naar binnen loop, heb ik inderdaad even moeite om te onderscheiden wie van de mensen achter de tafel Franco is. Hij heeft namelijk een grote zwarte pet op en zijn gezicht oogt grauwig.



Dichterbij gekomen, zie je duidelijk dat hij er moe (of wellicht verkaterd) uitziet. “Dat is hij altijd,” zegt een journalist tegen me. “Ik heb nog niet een keer meegemaakt dat hij wel fit overkwam op dit tijdstip.” Franco vertelt over de prijs die hij in Venetië in ontvangst mag nemen en zijn nieuwe film The Pride and the Glory. “Het is wel moeilijk om regisseur en acteur tegelijk te zijn, maar ik weet dat de films dan net wat makkelijker gedistribueerd worden.” Hij vertelt ook over zijn drang om zoveel mogelijk te doen. “Ik heb inderdaad veel in korte tijd gepropt met het idee dat ik het allemaal nu moest doen. Maar ik ben ontzettend blij met alle kansen die ik heb gekregen en al het werk dat ik heb mogen doen.”

Na Franco is het tijd voor Valentina Corti om een prijs van L'Oréal in ontvangst te nemen. De Italiaanse is duidelijk populair, want het flitst van jewelste als zij met het plakkaat van L'Oréal poseert. Ik kan de conferentie niet bijwonen, want ik moet me nog even voorbereiden op de interviews. Ik pik nog wel een stukje persconferentie mee van Good Kill en ga daarna snel door naar de Tennis Club voor mijn interviews. Dit keer is het niet op het terras, maar in de gifting lounge op hetzelfde terrein. Overal staan spullen, die celebs dus gratis mogen uitzoeken. Er staan sneakers, een stand met zonnebrillen, een rek met haute couture kleding en nog veel meer.



“Ik hoorde dat een actrice een doos chocola van Lindt mee had genomen,” zegt een journalist tegen mij. “Die doos was groter dan haarzelf. Ik was zo jaloers toen ik dat hoorde want ik ben een enorme chocaholic.” Je moet maar hopen dat ze dan in het Excelsior logeerde aan de overkant, denk ik, want in dit warme weer zou elke chocola binnen een paar minuten veranderen in chocolademelk. Dan is het tijd voor de interviews en schuiven Ethan Hawke en Andrew Niccol aan. Ze hebben er zin in en vertellen honderduit over hun film, die gaat over een soldaat die drones bestuurt en wat daar allemaal bij komt kijken. Het karakter van Hawke heeft PTSD, iets wat Hawke geweldig neer weet te zetten.

“Volgens mij is dit de eerste keer dat er zo een soort film is gemaakt,” zegt hij. “Ik praatte van te voren met mensen die deze baan hebben. Daarnaast heb ik ook militairen als familieleden dus ik wist wat er allemaal bij komt kijken.” Niccol vertelt over het belang van een film als deze. “Het is niet zwart of wit. Het laat zien wat de consequenties zijn van deze manier van oorlog voeren, maar velt geen oordeel. Je ziet ook wat de voordelen ervan zijn, zoals het schaduwen van troepen en zorgen dat ze veilig blijven.”



Ik vraag Hawke even over het geweldige jaar dat hij achter de rug heeft. Het succes van Boyhood (een van mijn favoriete films van dit jaar) is enorm en op het festival heeft hij dit jaar twee hele uiteenlopende films. “Het is geweldig als mensen positief zijn. Je succes als acteur gaat in golfbewegingen en je weet nooit hoe dingen ontvangen gaan worden. Maar Boyhood en deze film hebben de critici en het publiek geraakt. Dat is geweldig!”

Na Hawke en Niccols is het tijd voor January Jones (beter bekend als Betty Draper in Mad Men) en Zoë Kravitz. Die laatste speelt in Good Kill een collega militair van Hawke, die het moeilijk heeft om de drone aanvallen uit te voeren. “Ik weet niet waarom ik telkens sterke vrouwelijke rollen speel en of wat de reden is waarom ik ja zeg tegen een rol. Maar het heeft zeker zo uitgepakt.” January geeft aan weer de huisvrouw te spelen, iets dat natuurlijk de deur opent naar vragen over Mad Men. “We hebben net de laatste aflevering gefilmd en het afscheidsfeestje gehad. Dat was moeilijk, want ik heb dat personage al zo lang gespeeld dat het moeilijk is haar te laten gaan. Het moet wel, maar het raakt je ook. Ik weet zelf nog niet alles wat er gaat gebeuren in de serie. Daarvoor moet ook ik wachten tot het op tv komen.”



Zoë is niet op haar mondje gevallen. Als iemand oppert dat haar karakter emotioneel is omdat ze een vrouw is, schiet ze uit haar slof. “Dat is jouw interpretatie als man,” zegt ze. January Jones schudt met haar hand en zegt lachend “Uh, oh.” Kravitz praat ook nog even over het succes van Divergent. “Het was wel eng om voor drie films te tekenen in een keer. Maar gelukkig had ik de boeken en kon ik zien wat het personage [Christina] mee zou maken.” Over roem en de keerzijde daarvan, hebben beide dames eigenlijk niets negatiefs te zeggen. Kravitz is ermee opgegroeid als dochter van Lenny Kravitz en Lisa Bonet en zegt nog altijd de metro te pakken. “Mijn ouders wisten ook altijd hun privéleven voor zichzelf te houden en dat kan ik ook.” January Jones vindt het vleiend dat fans zoveel van haar willen weten. “Maar ik zorg wel dat ik niet alles deel. Ik begrijp dat dit erbij komt kijken als je succes hebt. Maar het brengt ook een hoop positieve zaken zoals mooie rollen.”

Na het interview voegen Jones en Kravitz zich bij de pr dames en hebben ze het over de kleding die ze die avond aan moeten op de rode loper. Ze lijken het er nog niet over eens te zijn, wat ze aan moeten trekken. Ik verlaat de tennis club en loop een laatste maal langs de rode loper en het casino. Op het scherm ernaast wordt opnieuw vertoond hoe Al Pacino een week geleden over de rode loper liep en de gekte die daarmee gepaard ging. Dat was de dag dat ik in Venetië aankwam, maar het lijkt nog niet zo lang geleden. De week is namelijk werkelijk omgevlogen. Voor de laatste keer pak ik de vaporette richting San Marco en laat ik het Lido achter me. Tijd om weer terug te gaan Nederland, maar wie weet all'anno prossima.