Er wordt niet voor niets gezegd dat de Rooftop Bar van het Hilton Molino Stucky een geweldige plek is om 's avonds heen te gaan. Gisteravond begon ik met een diner in het Bacaromi restaurant om na afloop de lift te pakken naar de achtste verdieping en daar cocktails te drinken op het dakterras met uitzicht op het San Marco plein aan de overkant van het water. Vanmorgen moest ik er weer vroeg uit om de screening van 9 uur te halen van Burying the Ex.

Het is een onderhoudende zwarte komedie met Twilight ster Ashley Greene, Anton Yelchin en True Detective actrice Alexandra Daddario in de hoofdrollen. Er is een reden dat ik deze film niet mag missen, want vanmiddag heb ik interviews met deze castleden. Na de screening werk ik even in de persruimte om me vervolgens naar de persconferentieruimte te begeven, waar de makers en castleden van Pasolini een praatje komen houden.



Ik ben echter niet de enige journalist, de zaal zit zo bomvol dat er tientallen journalisten moeten staan. Ik zoek een plekje op de grond voor de eerste rij, waar ook een aantal anderen zitten. Het zit niet bepaald prettig, maar ik kan de makers en castleden in ieder geval wel perfect zien. Als regisseur Abel Ferrara en acteur Willem Dafoe binnenkomen, barst er een applaus los. Ze vinden het zelf ook leuk en Willem Dafoe heeft de hele conferentie de voor hem zo kenmerkende grimas op zijn gezicht. De film gaat over de regisseur Pier Paolo Pasolini, die in de jaren vijftig en zestig enorm populaire maar tegelijkertijd omstreden films maakte. In 1975 werd hij vermoord, wellicht om politieke redenen hoewel de omstandigheden rond zijn dood nooit helemaal duidelijk zijn geworden.

Ferrara is een enorm bewonderaar van de regisseur en heeft niks dan lof over zijn moed en dappere keuzes. “Pasolini was iemand die een bepaalde waarheid vertelde. Ook toen mensen verontrust raakten door zijn films en stijl van schrijven, bleef hij trouw aan zijn ideeën. Deze man nam nooit een stapje terug. Zijn hele leven kende hij geen angst. Hij is van de generatie van mijn vader en grootvader; toen hadden mensen een geloof in de kracht van hun eigen persoonlijkheid.”



Een van de journalisten stelt geen vraag, maar oppert het idee dat ze met de titel Pasolini de plank mis hebben geslagen. “De film gaat over het laatste deel van Pasolini's leven, dus had beter als titel 'De Laatste Nacht' kunnen krijgen,” zegt de man verwijtend in de microfoon. Er is even ongeloof achter de tafel bij Ferraro en de anderen. “'De Laatste Nacht'?” zegt Ferraro bijna honend. “Is de titel echt zo belangrijk. Het is een film over Pasolini, daarom heet het zo.”

Willem Dafoe is erg te spreken over het werken met Ferraro. “Het was geweldig om met Abel te werken. Ik heb geprobeerd me helemaal onder te dompelen in alles van Pasolini. Ik wilde me in zijn gedachten kunnen inleven en zijn activiteiten hierdoor voelen. Het was een persoonlijke film voor mij.” Daarmee komt de conferentie ten einde en stormen uiteraard weer allemaal handtekeningenjagers op het podium af. Het is een walgelijke vertoning hoe mensen elkaar bijna de hersens inslaan om hun poster of foto van een krabbel te kunnen voorzien. Wat mij betreft schaffen ze dit af. Ik heb zelf een behoorlijke collectie handtekeningen, maar die heb ik nog nooit op zo een manier verkregen.

Na Pasolini is het tijd voor Burying the Ex. Ik kan maar een paar minuten bijwonen, omdat ik me moet melden voor de interviews bij de pr contacten van de film. Zo vol als de zaal net nog was, zo leeg voelt die nu. Hij zit nog aardig vol hoor, maar het is niet de gekke drukte van net. Achter de tafel zitten de castleden, regisseur Joe Dante (bekend van onder meer Gremlins) is er via videolink bij en te zien op een enorm scherm achter de tafel. Het is een leuk idee, maar ik merk wel dat de castleden hierdoor allemaal nogal afgeleid raken. Ook wordt telkens het licht veranderd, alsof ze bij het festival niet kunnen beslissen of Dante iets vager te zien moet zijn, of dat de acteurs achter de tafel in het donker moeten zitten.

Ik begeef me vervolgens naar de Jaeger- Le Coultre lounge van Hotel Excelsior om in te checken voor de interviews. Het duurt niet lang voordat de acteurs binnen komen. Ze hebben nog even een pauze voor de interviews beginnen en Ashley Greene schopt meteen haar zwarte hoge pumps uit en doet platte schoenen aan. Vervolgens komt Anton Yelchin binnen, die meteen bij ons aanschuift om te beginnen. Gisteren heb ik hem al geïnterviewd over Cymbeline, maar omdat het een totaal andere film betreft, vind ik het wel erg leuk hem nog een keer te spreken. Bovendien was hij toen samen met Milla Jovovich en was zij het meest aan het woord tijdens dat interview.



Dat Yelchin ook van kletsen houdt, blijkt nu wel. Hij praat vol passie en handgebaren over zijn enorme liefde voor cinema. “Ik ben een wannabe cinefiel. Iemand als Joe Dante is dat wel echt. Zo wil ik ook zijn.” Hij vertelt waarom hij in zijn ogen nog geen cinefiel is. “Ik moet nog zoveel zien. Ik zou willen kunnen zeggen, dat ik zo een rijtje Koreaanse regisseurs kan opnoemen met wiens werk ik bekend ben, maar dat is niet zo. Ik ben recent begonnen met het kijken van de films van Douglas Fairbanks. Maar ik heb nog een hele waslijst te gaan. Joe Dante heeft me zoveel tips gegeven, die man weet alles van film.”

Yelchin vertelt ook hoe anders het is om aan een film als Burying the Ex te werken in vergelijking met zijn rol in Star Trek. “Dit is een kleine film met minder budget. Dan moet het snel. Volgens mij hadden we twintig dagen! Maar dat maakt het ook weer leuk.” Tijdens het interview beginnen Ashley Greene en Alexandra Daddario te kletsen met de pr dames. Ze staan misschien anderhalve meter van ons af en sommige journalisten raken geïrriteerd. Eentje zegt luidkeels 'shush' tegen hun, niet slechts eenmaal, maar twee keer. De meiden lijken ook verbaasd hierdoor, maar praten vervolgens wel een stuk zachter.



Als Yelchin wegloopt, nemen de twee actrices plaats op de stoelen. Vooral Daddario lijkt er zin in te hebben. Ze vertelt over het succes van True Detective, hoe vriendelijk Woody Harrelson voor haar was en hoe vooral de film Percy Jackson haar carrière veranderde en ervoor zorgde dat ze meer leuke rollen kreeg aangeboden. Ashley Greene vertelt over Twilight en hoe belangrijk deze franchise voor haar was.

“Ik had daarvoor maar een paar kleine dingen gedaan, dus het was voor mij enorm toen ik die rol kreeg. Het succes zorgde ervoor dat we als cast een band kregen, die altijd zal blijven. De gekte rond Twilight nam altijd toe rond de releases, maar zelfs nu is die nog niet echt weggeëbd. Maar ik heb daar geen last van gehad. Ik wist waar ik aan begon en vond dat het waard. Ik leef een heel normaal leven. Als ik naar het winkelcentrum ga, ja dan weet ik dat de mensen die ik daar tegenkom precies de doelgroep hebben van de film. Dan word je herkend. Maar voor mij is er geen keerzijde aan de roem.”

Daddario doet er zelfs een schepje bovenop. “En ik leid echt een supernormaal leven. Soms kijk ik naar kinderen en denk ik, herken me dan. Ik vind het geweldig dat ik nu hier op het festival ben en iedereen me kent. Dat overkomt me niet vaak, dus ik vind dat geweldig. Ik denk ook niet dat ik ooit het gevoel zal hebben dat de prijs te hoog is. Als je succes krijgt, word je bekend. Het hoort erbij.” Als het interview is afgelopen, krijgen de meiden weer een pauze en gaan ze naar buiten om (neem ik aan) te lunchen op het terras. Ik loop ook via het terras naar buiten en zie op het strand een enorme menigte vol vrouwen in trouwjurken.



Ik begeef me daarheen en vraag iemand waarom dit het geval is. Het blijkt een stunt te zijn, die samenvalt met de vertoning van de documentaire Io Sto Con La Sposa over immigratie. “Maar het is geen pr stunt,” zegt een van de meiden. “Het gaat erom dat we hiermee een politiek standpunt innemen. Wij vinden dat immigratie moet mogen, grenzen moeten wegvallen en we hopen dat iedereen hierdoor aan het denken wordt gezet.” Als ik even later de vaporetto neem naar San Marco, zitten er allemaal meiden in witte jurken en sluiers op hun hoofd om me heen. Hoort er allemaal bij op zo'n festival. Morgen is alweer mijn laatste dag, maar als het goed is heb ik wel een aantal geweldige interviews om de boel af te sluiten. Met wie lezen jullie uiteraard domani weer!