De screening van Cymbeline vond gisteren best laat op de avond plaats. Van te voren wist ik niet meer dan dat de film op een stuk van Shakespeare was gebaseerd. Vanaf de eerste scène werd duidelijk dat het ging om een verfilming, waarbij de originele tekst wordt gecombineerd met een moderne setting.

Ed Harris is de leider van een bikergang en wordt aangeduid als koning. Zijn vrouw is de mooie Milla Jovovich. Dakota Johnson en Anton Yelchin spelen hun kinderen uit voorgaande relaties. Er wordt verwacht dat ze samen een relatie zullen beginnen, maar Johnson heeft haar hart verloren aan Penn Badgley. Het noodlot neemt een rare wending als Badgley met Ethan Hawke een weddenschap afsluit over Johnson. Alle poppen zijn vervolgens aan het dansen, hoofden rollen letterlijk over de vloer en oorlogen worden gevoerd tussen de bikergang en de politie.

Op zich ziet het er allemaal mooi uit. De vertaling van de setting naar vandaag de dag is door de makers uiterst knap gedaan. In plaats van koeriers met brieven wordt gebruik gemaakt van selfies of sms’jes. De acteurs zien er ook goed uit en weten de lyrische zinnen heel natuurlijk te brengen, waardoor je als kijker precies weet wat er wordt bedoeld, zelfs al zijn de uitdrukkingen niet altijd duidelijk. Maar tegelijkertijd is er gewoon iets, dat niet helemaal werkt. Het voelt al snel langdradig, ondanks de vrij beknopte speelduur en de sterrencast. In de screeningzaal valt iemand in mijn rij in slaap. Als het stil is in de zaal, hoor je hem keihard snurken. Het lijkt wel een metafoor voor hoe de meeste mensen zich voelen, want er lopen aardig wat mensen weg. Na afloop weet niemand echt wat ze van de film vonden. Buiten de zaal groeperen mensen om het te bespreken. “Ik vroeg me af of ik het nu wel of niet wat vond,” zegt iemand. “Halverwege vond ik het eigenlijk vreselijk, maar ik dacht dat ik de enige was.” Echt positief is niemand, hoewel de film toch ook best veel mooie punten had.



Vandaag heb ik interviews met een aantal castleden en de regisseur van Cymbeline. Ik vraag me af hoe dat zal gaan, als de meeste mensen zo negatief zijn over de film. In het casino aangekomen, blijkt dat ik tijd heb om eerst wat persconferenties bij te wonen. Ik begin met die van Sivas met onder meer regisseur Kaan Müjdeci. Het gaat er geanimeerd aan toe. Ik heb de film nog niet gezien, maar heb al snel door dat het kennelijk gaat om hondengevechten. Het blijkt allemaal een metafoor te zijn voor wat er mis is in de wereld. “Mannen maken de problemen in de wereld,” zegt Müjdeci. “De mensen die oorlogen veroorzaken, staatslieden, allemaal mannen. De wereld zou een betere plek zijn met alleen vrouwen. Misschien moet er een spermabank komen en dan kan het een vrouwelijke wereld worden.”

Daarna is het tijd voor de persconferentie van Cymbeline. Ik besluit deze ook even bij te wonen, voordat ik me naar de overkant van het terrein begeef voor het interview. Het is meteen duidelijk dat Milla Jovovich ontzettend vrolijk en energiek is. Ze grapt met de anderen achter de tafel en geeft eerlijke antwoorden op vragen die ze krijgt. Na de conferentie ga ik snel naar de Persus Lounge, recht tegenover het casino. Hier worden veel van de interviews gehouden deze week, maar voor mij is het de eerste keer dat ik hier ben voor de praatjes. Al snel komen Milla Jovovich, Anton Yelcher en John Leguizamo binnen lopen. Allen komen ontzettend relaxed over en hebben zin in een praatje. Jovovich heeft net haar zwangerschap aangekondigd, maar je moet het weten om haar piepkleine buikje te spotten. “Ik ben nu twee, nee wacht, drie maanden zwanger. Het is vroeg om het aan te kondigen, maar de makers van Resident Evil wilden dat graag. Dit om te voorkomen dat mensen zouden gaan speculeren over de reden dat de film een jaar is uitgesteld. Dat mensen niet zouden denken dat ik het script niet goed genoeg vond of teveel geld vroeg. Daarom hebben we het bekend gemaakt.”



Jovovich vertelt over haar schok toen ze de rol in Cymbeline aangeboden kreeg. “Ik vroeg of ze het zeker wisten. Hadden ze de juiste meid in gedachten? Ik vond het geweldig. Welke acteur vindt het nu niet geweldig om een keer Shakespeare te mogen doen.” Toch was het niet makkelijk om de tekst onder de knie te krijgen. “Ik moest het allemaal vertalen naar Milla-taal om het zo maar te noemen. Alleen zo kon ik voelen wat er nodig was in een scène en het personage begrijpen.” Ze vertelt over haar liefde voor muziek, hoe geweldig het was om met Ed Harris te werken (“Hij wilde alleen niet dat ik onze selfie op Instagram zette. Hij zei niet aan die sociale media te doen en het liever niet te hebben. Ik had het hem gewoon niet moeten zeggen, en de selfie gewoon moeten plaatsen”) en de attitude van beroemdheden.

Over het laatste gaat ze druk in gesprek met Yelchin, die naast haar zit. “Vind je dat ook niet apart als mensen zich beter gaan voelen dan anderen,” zegt ze tegen hem. “Je ziet het veel in de business. Vooral onder zangers en zangeressen kom je dat vaak tegen. Oh praat niet met me, kijk me niet aan in de ogen. Ik snap die houding niet.” Waarop Yelchin zegt: “Maar als je het goed doet. Dan heeft het wel wat. Je moet het uit de hoogte doen wel als een kunstvorm brengen. Als je het maar half doet, is het zielig.” Het is wel opmerkelijk om iemand als Milla zo te horen praten. Meestal zijn acteurs niet zo openhartig. Ze mag dan beeldschoon, voormalig topmodel en succesvol actrice zijn, enige arrogantie is ver te zoeken.



Na afloop verlaat ze druk babbelend met Yelchin weer de Persus Lounge. “Zo, fijn om iemand te interviewen die er zin in had,” zegt een van de journalisten. Volgende die aanschuift, is John Leguizamo. De man herken je uit tientallen films, van Carlito’s Way tot Romeo + Juliet en recent Chef. In Amerika kennen mensen hem echter vooral vanwege zijn komedie shows, vertelt hij. “Toen ik net bekend werd, vond ik het geweldig als ik herkend werd. Eindelijk, dacht ik dan! Al die jaren en dure lessen hebben zin gehad. Maar dan vroegen mensen of ik op commando even iets grappigs wilde zeggen. Dat is minder leuk.”

Over Shakespeare praat Leguizamo honderduit. Hij was dolblij om de film te maken en vond de regisseur Michael Almereyda geweldig. In de film heeft hij een aantal emotionele scènes met Dakota Johnson en ik vraag hoe die samenwerking verliep. “Zij is zo mooi en zo goed. We waren net begonnen met filmen toen bekend werd gemaakt dat ze de hoofdrol te pakken had in 50 Shades of Grey. Van de een op de andere dag kwam er enorme aandacht van de pers. De eerste dagen waren er twee paparazzi, daarna waren het er vijftig. Dat was voor haar ook lastig, maar we leerden er mee omgaan.”

Als laatste praat ik met regisseur Michael Almereyda. Hij kijkt niet echt blij en al snel wordt duidelijk waarom. “De eerste recensies waren niet echt positief,” zegt hij ietwat verslagen. Hij probeert te analyseren waarom dit het geval is en hij lijkt het te hebben ervaren als een bittere en onverwachte teleurstelling. “Mijn Hamlet was ook een verfilming in moderne setting, dus ik snap het niet waarom die wel positief werd ontvangen en deze niet.”

Iemand stelt voor dat het onbekende aspect een rol heeft gespeeld. Mensen weten bij Cymbeline niet wat te verachten, Hamlet kent wel iedereen. “Maar ik probeerde met de intro duidelijk te maken hoe het zat, door er openingcredits aan toe te voegen, waarin het verhaal werd uitgelegd. Misschien dat er toch nog mensen zijn die iets leuks gaan schrijven over deze film.” Hij kijkt vervolgens hoopvol naar ons. Daarmee zijn al mijn interviews van de dag afgerond en besluit ik het Lido te verlaten en eindelijk eens Venetië zelf te ontdekken.



Ik ben al zes dagen in de stad en stap telkens over bij boothalte San Marco, maar het gelijknamige wereldberoemde plein heb ik nog gezien. En dat terwijl mensen toch speciaal hiervoor naar de stad komen. Maar eenmaal bij het plein vind ik het een beetje tegenvallen. De gebouwen zijn prachtig maar het stikt er van de toeristen en ik houd niet bepaald van duiven. Ik blijf niet te lang en loop aan de achterzijde een nauw straatje in. Ik raak een beetje de weg kwijt, maar dat maakt me niet uit. Zo ontdek ik het echte en charmante Venetië. Ik bezoek winkeltjes vol Venetiaanse maskers, zie prachtige kleurrijke huizen aan het water en steek kanalen over via eeuwenoude bruggetjes. Uiteindelijk kom ik weer uit bij het San Marco plein en pak ik een bootje terug naar mijn accommodatie. Vanavond heb ik namelijk een etentje in het Hilton Molino Stucky hotel en ga ik hun rooftop bar op de achtste verdieping een bezoek brengen. Dit zou een van de beste en meest exclusieve nachtgelegenheden van de stad moeten zijn dus ik ben benieuwd. Hoe het was, lezen jullie domani!