Vandaag moest ik er vroeg uit, omdat mijn eerste interview om kwart voor tien zou plaats vinden bij de Tennis Club, schuin tegenover het Excelsior Hotel. Met het overstappen op de bootjes ben ik hier telkens vanaf mijn accommodatie een uur onderweg dus ik nam het zekere voor het onzekere en ging vroeg op pad.

Aangekomen bij de Tennis Club check ik in bij de pr-dame, die de publiciteit regelt voor Olive Kitteridge. Ik heb namelijk roundtable interviews met hoofdrolspelers Frances McDormand en Richard Jenkins. We beginnen met die laatste, die relaxed en een beetje moe tegenover ons plaats neemt. Als Frances langs loopt roept ze vol energie: “Don't believe anything he says!”

Jenkins vertelt hoe leuk hij het vindt om met Frances (of Fran zoals hij haar noemt) te werken. “We speelden voor het eerst samen in North Country,” zegt hij. “De film met Charlize Theron. We hadden niet veel gedeelde scènes, maar speelden vervolgens ook samen in Burn After Reading. We zijn in de loop van de tijd bevriend geraakt.” Wanneer hem wordt gevraagd hoe hij het ervaart een karakteracteur te zijn en geen filmster antwoordt hij heel openhartig. “Het is fijn die gekte niet te hebben. Brad Pitt en George Clooney zijn wel filmsterren en toen ik werkte met ze aan Burn After Reading zag ik hoe dat was voor hun. Ze moesten hard werken om daar mee om te gaan. Het zijn allebei geweldige kerels, maar ik was blij dat niet te hebben.” Als ik vraag welke karakteracteurs hem inspireerden toen hij jong was, noemt hij een paar van mijn favorieten. “Spencer Tracy vond ik geweldig en Brando ook, al was hij naast een geweldige karakter acteur natuurlijk ook een van de grootste filmsterren ter wereld.”



Vervolgens verlaat Jenkins de tafel en is het tijd voor Frances McDormand. Zij moet echter even naar het toilet en sommige journalisten aan tafel worden helemaal nerveus. De tijd is al behoorlijk uitgelopen met het van start gaan en sommige moeten een persconferentie bijwonen. Maar goed als McDormand weer zit, is iedereen een en al oor voor de vrouw. Ze vertelt hoe ze Olive Kitteridge ontdekte. “Ik las het boek voor het de Pulitzer Prize won en ik was er weg van. Ik gaf het allemaal vrienden cadeau. Kennen jullie dat, een boek? Lezen jullie nog? (We knikken) Een papieren versie, je weet wel het soort dat op een boekenplank wordt neergezet (we knikken weer), nou mooi. Er werd me gezegd dat ik Olive zou moeten spelen. Eerst wist ik het niet, maar toen ging dat idee groeien en heb ik de rechten gekocht.”

De prijs die haar de avond voorafgaand aan de première is uitgereikt vormt voor haar een geweldig moment. “Het was een groot moment voor de relatie van mij en mijn man. Hij was bij me en hij was zo trots op me.” Sterallures zijn bij Frances ver te zoeken, best gek voor iemand die we allemaal herkennen en die een Oscar op haar schoorsteenmantel heeft staan. “Ik heb altijd mijn werk als actrice gecombineerd met huisvrouw zijn. Ik heb pas sinds vorig jaar een assistente. Dat is geweldig, toen wisten we wat we misten in ons leven!”

Na nog een aantal onderhoudende en geanimeerde antwoorden vertelt ze tien jaar geen perspromotie gedaan te hebben. “Dat kwam door Something's Gotta Give. Ik zat in een kamertje waar elke vijf minuten een andere journalist kwam en iedereen vroeg hoe het was om met Jack Nicholsen te werken. Dat maakte me kwaad want in mijn ogen was het de film van Diane Keaton en ik had de film gemaakt om met haar te werken. Uiteindelijk antwoordde ik voor de grap dat ik hem vreselijk vond, een klootzak. Op dat moment liep de pr dame langs en die schoot in de stress. Ik besefte toen dat dit soort grappen iemand zijn baan kunnen kosten. Dus deed ik het niet meer.”

Bekend zijn, vindt McDormand niet altijd even leuk. “Je hebt overal mensen die vragen om een foto, zeker nu ze mobiele telefoons hebben of ze vragen het niet eens. Ik wil ook nee kunnen zeggen, zonder dat ik mensen daarmee het gevoel geef dat ik ze iets ontneem waar ze recht op hebben.” Beter maar niet vragen om een foto samen, denk ik dan. Als ze klaar is, loopt McDormand op haar slippers naar de dichtstbijzijnde lounge stoel om een broodje te eten. Het zijn haar laatste interviews en de laatste dagen moeten slopend zijn geweest. Toch hebben we niks van vermoeidheid gemerkt, ze was werkelijk net zo adrem en energiek als haar filmrollen je zouden doen verwachten.



Ik heb zelf ook even tijd om te eten en daarna moet ik meteen door voor een interview met Fatih Akin en Tahir Rahim. Het is opnieuw bij de Tennis Club en onderweg pik ik nog even mee op het grote scherm naast het casino, hoe Al Pacino van de week werd onthaald. Op de achtergrond klinkt een nostalgisch muziekje, de themetune van het festival. Die hoor je overal en elke film begint ermee. Het heeft wel wat, maar tegen het einde van mijn verblijf zal ik het waarschijnlijk wel beu zijn.

Zowel Rahim als Akin wil ik graag spreken, omdat de film The Cut je zo doet nadenken over alles van liefde, hoop, religie tot uiteraard de genocide op de Armenen. Ik barst dus van de vragen. Aangekomen bij de tennis club is Tahir Rahim er al en zit hij met een groepje journalisten te praten. Akin is er nog niet en zijn pr-mensen vragen zich af waar hij is, maar zeggen tegen ons dat hij aan het lunchen is. Na een kwartiertje komt Akin aanlopen op felblauwe Nikes en een t shirt waarop staat I got 99 Problems.



Hij begint door iedereen de hand te schudden en de naam te vragen, iets dat bijna niet gebeurt bij de interviews. Hij is een interessante regisseur die niet bang is om te kiezen voor onderwerpen die moeilijk liggen, zoals blijkt uit The Cut. Ook tijdens het interview geeft hij overal antwoord op en houdt van vragen die hem aan het nadenken zetten. Hij vertelt wat film voor hem betekent en hoe het was om met Mardik Martin te werken, de scenarioschrijver die een aantal fantastische films met Martin Scorsese heeft gemaakt en allang met pensioen was. “Ik wist hem door het onderwerp over te halen toch nog een film te maken, het was voor ons beide een belangrijke en persoonlijke film. Ik leerde van hem zoveel over alles van het leven. Hij zorgde er ook voor dat ik keuzes maakte over het script. Ik wilde er van alles inproppen, maar hij zorgde dat ik het eruit haalde en het ordende.”

Na Akin schuift Rahim aan. Ook hij stelt zich aan iedereen voor en is net als Akin charmant, maar dan op een minder extroverte manier. Rahim is vooral bekend van zijn uiterst serieuze rollen in The Prophet, Le Passé en nu The Cut. Het is daarom leuk om te zien hoe vrolijk en geanimeerd hij is. Tussen de vragen door maakt hij grapjes afgewisseld door serieus op vragen in te gaan.

“Ik heb me op deze rol flink voorbereid. Ik sprak met mutes, omdat mijn karakter in de film ook zijn stem kwijt raakt. Ik werkte met twee, eentje die zo geboren was en een andere die zijn spraak later was kwijtgeraakt. Zij leerden me hoe ik dan moest communiceren.” Bleef hij tijdens de opnames in karakter? “Ben je gek, na elke take begon ik in het wilde weg te brabbelen! Ik had wat in te halen.”

Rahim vertelt ook over zijn toekomstplannen. Zo zal hij in twee komedies te zien zijn, iets wat hij een echte uitdaging vond om te doen. Verder wil hij met zoveel mogelijk regisseurs samenwerken van allerlei landen. Hoe meer, hoe beter. Na het gesprek schudt hij weer iedereen de hand en gaat hij naar de volgende wachtenden. The Cut is namelijk onder de journalisten een van de meest besproken films. Overal waar ik kom, heeft wel iemand het erover en willen ze vertellen wat ze ervan vonden. Dat loopt uiteen van meesterwerk tot langdradig. Over twee dingen is iedereen het altijd wel eens. Het is gedurfd van Akin en de rol van Rahim is werkelijk grandioos. Het is dus wel een film die je gezien moet hebben.

Na deze leuke interviews begeef ik me weer richting de persruimte en pak ik op een tv scherm een Golden Lion for Lifetime Achievement mee aan editor Thelma Schoonmaker. Stukjes van films waar ze aan heeft gewerkt zoals Raging Bull komen langs en zorgen ervoor dat veel mensen even hun werk stopzetten om te kijken. Meestal wordt er totaal niet gelet op de televisieschermen, wie er ook voorbij komt, maar een scène van Raging Bull weet de aandacht toch altijd te trekken. Daarna is het tijd voor mij om naar Cymbeline te gaan, een Shakespeare verfilming met een all star cast. Wat ik daarvan vond, lezen jullie morgen. Dan mag ik namelijk Milla Jovovich interviewen.