Ik ben al bij meerdere filmfestivals geweest, maar dit jaar ga ik voor het eerst naar het festival van Venetië. Na Cannes wordt dit gezien als het grootste en meest belangrijke filmevenement binnen Europa. Vele celebs reizen hierheen af om hun films te promoten of zich in hun mooiste kleding op de rode loper te laten zien. Bij aankomst op het treinstation Santa Lucia blijkt dat deze stad anders is dan alle andere plekken waar ik ben geweest.
Alles gaat hier over het water. Geen auto of bus te zien, enkel talloze gondola's, watertaxi's en vaporetto's. Deze laatste zijn het openbaar vervoer voor iedereen in de stad; zeg maar de bussen op het water. Het is de eerste keer even wennen aan het schommelen en de manier waarop de bootjes letterlijk op de haltes inbeuken om aan te meren, maar het hoort er kennelijk allemaal bij en vormt een heerlijke manier om alvast wat van de stad te zien.
Na mijn perspas te hebben opgehaald, neem ik alvast mijn programma voor de komende dagen door. Zo zal ik proberen bij een persconferentie aanwezig te zijn, het liefst die van Hungry Hearts met Adam Driver in de hoofdrol. Dit is een romantische film waarin een koppel uit New York moet ondervinden of hun relatie bestand is tegen een levensbedreigende situatie. Klinkt vaag, maar meer is nog niet bekend. Nu klinkt de naam Adam Driver waarschijnlijk veel mensen evenmin bekend in de oren, maar hij is door J.J. Abrams gecast voor een van de hoofdrollen van de nieuwe Star Wars. Genoeg reden om te proberen deze persconferentie bij te wonen.
Na deze stunt ga ik zelf ook nog even naar het Hotel Excelsior om een kijkje te nemen bij de Film Buyers Market en bots ik als ik naar buiten loop in de draaideur bijna tegen een dame op, die verdacht veel lijkt op Bérénice Bejo. Een fotograaf voor de ingang vraagt ook of 'Bérénice' even wil lachen, maar wordt door haar afgesnauwd. Ook iemand die aanbiedt om haar de twintig meter te rijden van het hotel naar de rode loper, wordt weggewimpeld. Of het Bejo is of niet, zullen we morgen zien als de premièrefoto's de wereld overgaan.
Als ik even later met de vaporetto van het casino naar het San Marcoplein vaar, gaat net de zon onder achter een van de mooie palazzo's langs de kades. Het levert heel even een betoverend beeld op, dat we op de boot allemaal proberen vast te leggen met camera's of iPhones. Dan is de zon weg en is de dag alweer voorbij. Op naar morgen of 'a domani', zoals ze hier zeggen.
Alles gaat hier over het water. Geen auto of bus te zien, enkel talloze gondola's, watertaxi's en vaporetto's. Deze laatste zijn het openbaar vervoer voor iedereen in de stad; zeg maar de bussen op het water. Het is de eerste keer even wennen aan het schommelen en de manier waarop de bootjes letterlijk op de haltes inbeuken om aan te meren, maar het hoort er kennelijk allemaal bij en vormt een heerlijke manier om alvast wat van de stad te zien.
Bekijk de afbeeldingNa te hebben ingecheckt bij mijn accommodatie is het tijd om eindelijk het festival eens te gaan bezoeken. Het mag dan al laat op de dag zijn, ik wil op zijn minst het programma en mijn perspas ophalen, zodat ik morgen meteen aan de slag kan. Ik neem een bootje naar het Lido, een van de eilanden waaruit Venetië is opgebouwd en waarop elk jaar het festival wordt gehouden.
Eenmaal aan wal loop ik richting het festivalterrein rond het casino en zie ik de rode loper en de mensen met hun trappetjes al klaar staan. Bijna tijd voor een galapremière dus. De trappetjes zijn in Venetië trouwens niet eens echt nodig, want het is allemaal vrij compact en de dranghekken staan dicht op de loper. Daarbij valt het mee hoeveel mensen zich verzameld hebben. Het is duidelijk dat behalve de journalisten niet veel filmliefhebbers speciaal voor het festival naar Venetië zijn afgereisd. Toeristen komen alleen eventjes langs en gaan dan weer verder met het San Marcoplein en al het andere moois dat de stad te bieden heeft. Het zorgt voor een ontspannen en intiemere sfeer dan in Cannes. Het mag dan een groot evenement zijn, qua omvang is het redelijk kleinschalig met een veel toegankelijker gevoel dan je zou verwachten.
Eenmaal aan wal loop ik richting het festivalterrein rond het casino en zie ik de rode loper en de mensen met hun trappetjes al klaar staan. Bijna tijd voor een galapremière dus. De trappetjes zijn in Venetië trouwens niet eens echt nodig, want het is allemaal vrij compact en de dranghekken staan dicht op de loper. Daarbij valt het mee hoeveel mensen zich verzameld hebben. Het is duidelijk dat behalve de journalisten niet veel filmliefhebbers speciaal voor het festival naar Venetië zijn afgereisd. Toeristen komen alleen eventjes langs en gaan dan weer verder met het San Marcoplein en al het andere moois dat de stad te bieden heeft. Het zorgt voor een ontspannen en intiemere sfeer dan in Cannes. Het mag dan een groot evenement zijn, qua omvang is het redelijk kleinschalig met een veel toegankelijker gevoel dan je zou verwachten.
Na mijn perspas te hebben opgehaald, neem ik alvast mijn programma voor de komende dagen door. Zo zal ik proberen bij een persconferentie aanwezig te zijn, het liefst die van Hungry Hearts met Adam Driver in de hoofdrol. Dit is een romantische film waarin een koppel uit New York moet ondervinden of hun relatie bestand is tegen een levensbedreigende situatie. Klinkt vaag, maar meer is nog niet bekend. Nu klinkt de naam Adam Driver waarschijnlijk veel mensen evenmin bekend in de oren, maar hij is door J.J. Abrams gecast voor een van de hoofdrollen van de nieuwe Star Wars. Genoeg reden om te proberen deze persconferentie bij te wonen.
Bekijk de afbeeldingAls ik het terrein wil verlaten, klinkt in de verte een enorm kabaal van schreeuwende mensen. Eerst verschijnen stuurs uitziende politieagenten, daarachter volgt een hele optocht mensen die 'libertà' roepen en wild met vlaggen zwaaien. Het is me onbekend waar ze tegen protesteren (mijn Italiaans is op zijn zachtst gezegd gebrekkig) en waarom ze vrijheid willen. Voor de rode loper houdt de groep van tientallen identiek uitgedoste mensen zich stil en beginnen ze 'indipendentemente' te scanderen. Ik heb nu de kans om hun kleding van dichterbij te bekijken en zie erop de naam van regisseur Massimo Emilio Gobbi staan. Het blijkt dat zijn film La Fuga di Scarface net is vertoond in het Hotel Excelsior (op een steenworpafstand van het casino) en alle scanderende mensen vormen een stunt. Gobbi loopt zelf ook mee, maar dan zonder vlag of luidspreker. Hij is in ieder geval in zijn opzet geslaagd om aandacht te krijgen voor zijn film, want zelfs de mensen die al een hele tijd op hun kruk zaten te wachten om niks te missen van de rodeloperpremière, komen even een foto maken.
Na deze stunt ga ik zelf ook nog even naar het Hotel Excelsior om een kijkje te nemen bij de Film Buyers Market en bots ik als ik naar buiten loop in de draaideur bijna tegen een dame op, die verdacht veel lijkt op Bérénice Bejo. Een fotograaf voor de ingang vraagt ook of 'Bérénice' even wil lachen, maar wordt door haar afgesnauwd. Ook iemand die aanbiedt om haar de twintig meter te rijden van het hotel naar de rode loper, wordt weggewimpeld. Of het Bejo is of niet, zullen we morgen zien als de premièrefoto's de wereld overgaan.
Als ik even later met de vaporetto van het casino naar het San Marcoplein vaar, gaat net de zon onder achter een van de mooie palazzo's langs de kades. Het levert heel even een betoverend beeld op, dat we op de boot allemaal proberen vast te leggen met camera's of iPhones. Dan is de zon weg en is de dag alweer voorbij. Op naar morgen of 'a domani', zoals ze hier zeggen.
