Ik kijk al een tijdje uit naar donderdag, omdat ik een uitnodiging heb weten te bemachtigen voor een lunch in aanwezigheid van de jury in het kasteel van Cannes, gelegen op een heuvel in het oude gedeelte van de stad, op tien minuten loopafstand van het Palais. Deze lunch wordt elk jaar gehouden en er wordt hierbij volop uitgepakt. Vorig jaar kwam ik per toeval bij deze lunch terecht. Ik had een medejournalist geholpen aan foto's van Kim Novak die we beiden hadden geïnterviewd, omdat zij geen camera bij zich had. Daarna bleven we kletsen en vroeg ze of ik ook naar de lunch ging. Ik wist niet waar ze het over had. “Ga snel naar het persbureau,” zei ze toen. “Daar hebben ze de uitnodigingen.” Zo gezegd, zo gedaan en het bleek dat er nog eentje lag, van iemand die hem net had teruggebracht. Bij het kasteel aangekomen, stonden er allemaal mensen die me smeekten om hun mijn kaartje te geven. Toen besefte ik pas dat het hier ging om een bijzonder event. Het was een geweldige middag met heerlijk eten (de desserts worden ieder jaar speciaal gemaakt door een bekende patissier) en de jury lunchte ook me. Dat hield in dat Nicole Kidman en Steven Spielberg dus even verderop zaten te eten. Ik kan dus niet wachten op deze middag, maar 's morgens vrees ik het ergste als de regen met bakken uit de hemel valt. Op de uitnodiging staat namelijk dat bij slecht weer de receptie wordt afgezegd, aangezien deze altijd plaats vindt op de binnenplaats van het kasteel. Bij het persbureau van het Palais aangekomen, blijkt inderdaad dat de lunch is afgezegd. Een domper, maar het geeft me wel de tijd om een aantal films te gaan kijken.

Eerst ga ik naar Deux Jours, Une Nuit, de film van de gebroeders Dardenne met Marion Cotillard in de hoofdrol. Zij speelt hierin Sandra, een vrouw die ontslagen zal worden, tenzij haar collega's hun bonus inleveren. Cotillard is werkelijk meesterlijk in deze rol. Ze is gewoon Sandra en elk maniertje vertelt je iets over het leven van deze vrouw. Sandra is depressief geweest en heeft deze baan nodig om haar leven weer op te pakken. De manier waarop haar collega's reageren, doet je nadenken over de menselijke aard. Sommige worden agressief: hoe durft zij van hen te verwachten dat ze hun bonus afstaan voor haar? Anderen raken geëmotioneerd of veranderen in hun manier van denken. Ik verwacht dat deze film het heel goed zal gaan doen en voorspel voorzichtig dat Cotillard hiermee in Cannes de prijs voor beste actrice zal mogen ontvangen.


Daarna ga ik naar The Captive, een heel ander soort film met Ryan Reynolds en Mireille Enos in de hoofdrollen. Zij spelen een echtpaar, van wie de dochter wordt ontvoerd. Jaren later blijkt dat ze nog leeft en door pedofielen ergens is opgesloten. We zien het verhaal door de ogen van de ouders, de dochter die nog leeft en de politieagenten, die de zaak onderzoeken (gespeeld door Rosario Dawson en Scott Speedman). De film is spannend, maar verliest her en der jammer genoeg focus. Om de losse eindjes aan elkaar te knopen, wordt het af en toe een slechte B-film. Het meest storend is Mireille Enos, die haar rol in The Killing nog even dunnetjes overdoet. In die tv-serie is ze op haar plek, want die rol vereist dat ze irritant is. Maar afgaand op The Captive is ze gewoonweg niet geschikt voor film. Haar overdreven emotie, pruilende lippen en weeïge lachjes werken groot geprojecteerd flink op de zenuwen. Reynolds (met baard) brengt het er beter vanaf, en gelukkig zijn Dawson en Speedman goed op dreef. Een wisselende kijkervaring dus.


Aangezien ik niet naar het kasteel ben gegaan die middag, besluit ik daar 's avonds heen te lopen. Het nauwe, kronkelende straatje dat je omhoog leidt, is een van de leukste plekjes van Cannes (misschien wel het leukste) om een hapje te eten. Het hele straatje zit vol restaurants en de prijzen zijn hier in verhouding met de Croisette heel laag. Op de boulevard betaal je 15 euro voor een wijntje, hier 6 euro voor een Chardonnay of Kir en 8,50 voor een Chablis. Na een hapje te hebben gegeten, krijg ik te horen dat ik die avond naar een feestje kan op het dakterras van het Marriott. Iedere avond houdt Albane hier een vette party, waar menig celeb zich even laat zien. Mijn kaarten liggen klaar in het Martinez Hotel, gelegen verderop op de Croisette. De boulevard ziet er 's avonds levendig uit. Straatartiesten spelen La Vie en Rose en Non, Je Ne Regrette Rien, vele mensen lopen in avondjurk en smoking op weg naar een volgend feestje, en af en toe zie je in de verte het flitsen van camera's, wat aangeeft dat er een bekend iemand over de boulevard struint. Voor het Martinez staat een aantal Ferrari's geparkeerd. Dit is trouwens niks bijzonders, die zie je hier overal. Je kijkt er niet eens meer van op als er weer eentje langs komt gieren. In de lobby van het Martinez hotel gaat de conciërge achter mijn kaartjes zoeken. Via de ingang zie ik een oudere dame naar binnen komen, in een prachtige avondjurk. Even kijken we elkaar aan en denk ik “Ik ken jou.” Als ze doorloopt naar de lift, weet ik wie ze is, namelijk Jane Fonda. Als de conciërge terugkomt, flap ik eruit of dat Jane Fonda was. “Ik zag niet wie er langs liep, maar het zou kunnen,” antwoordt hij. “Ze logeert namelijk wel in dit hotel.”


Met de kaarten op zak ga ik naar het Marriott, waar ik een uv-lichtstempel krijg en de lift mag nemen naar de vijfde verdieping. Dit is helemaal omgetoverd in een club met vip-zithoeken, een dansvloer en twee open bars. Bij de ene kun je Moët et Chandon halen, bij de andere allerlei cocktails gemaakt met Belvedere vodka. Al snel stroomt het helemaal vol en is iedereen aan het socializen, dansen en kijken naar het prachtige uitzicht dat het terras biedt op de Croisette en de zee. Na een paar uurtjes Moët drinken is het tijd om naar mijn appartement terug te keren. Morgen namelijk weer een hoop op het programma rond de film Pride, waaronder een interview met Dominic West. En Quentin Tarentino geeft een persconferentie, daar wil ik natuurlijk ook graag bij zijn.

Bonne nuit!