Van het hele festival stond de masterclass van Sophia Loren bovenaan mijn lijst van dingen die ik wilde doen. Ik ben een groot liefhebber van de klassieke film (de reden dat ik journalist ben geworden) en ik wil deze geweldige actrice graag een keer zien. Mij werd verteld dat ik minimaal een uur van tevoren in de rij moet gaan staan vanwege alle animo voor deze masterclass. Om het zekere voor het onzekere te nemen, loop ik anderhalf uur voor de start naar de Salle Bazin, waar hij gehouden zal worden. De pers-rij bestaat uit een man of acht en aangezien de journalisten als eerste de zaal in mogen, weet ik zeker dat ik een mooie plek zal hebben.

Tegen de tijd dat we zo ongeveer de zaal in zullen moeten, is de rij non-pers zo groot, dat er geen mensen meer mogen aansluiten. De pers-rij is ook gegroeid tot een man of honderd en naast ons heeft de rij met genodigden zich gevormd. Vlak voor de zaal wordt opengesteld komt de tv-pers aanzetten. Zij hebben voorrang boven iedereen en mogen het eerste naar binnen, omdat ze achteraan hun camera moeten opzetten. Maar omdat de meesten geen camera bij zich dragen, is het in onze rij onduidelijk dat ze tv-pers zijn. Wanneer zij van de beveiliging door mogen lopen, ontstaat in onze rij een enorme commotie. "Hé klootzakken, wij staan hier al uren te wachten," schreeuwt een journalist die voor me staat. "Verdomme gewoon aansluiten." Een ander begint de beveiliging te bedreigen: "Als jullie ons niet als eerste die zaal in laten, gaan we hier muiten. Wij hebben voorrang." Dan legt een van de tv-lieden uit, waarom hij naar binnen mag en verstomt het gemopper. Het moment dat het hekje voor de pers wordt opgeheven, duwt de menigte journalisten zich naar voren. Het is een bizarre situatie en de beveiliging raakt hierdoor helemaal in paniek en begint te schreeuwen dat niemand naar binnen mag voor ze hun persbadge hebben gescand. Hardhandig wordt iedereen weer naar achteren geduwd. "Het lijkt wel een Led Zeppelin-concert," grapt iemand naast me. "En dat voor een bejaarde, die de mensen in de zaal misschien niet eens meer kan zien," zegt een ander, maar daar wordt niet op gereageerd. Sophia Loren mag dan dit jaar tachtig worden, ze is een icoon en een beetje respect is dan wel op zijn plaats.


Als we eindelijk de zaal in mogen, weet ik een plek op de eerste rij van de pers te bezetten, bijna in het midden voor het podium. Ik praat met mijn collega's over de gekke taferelen, die we net allemaal hebben meegemaakt. De consensus is dat ze ons al veel eerder de zaal in hadden moeten laten gaan. Als iedereen zit, wordt aangekondigd dat de masterclass zal gaan over het werk van Loren, waarbij een bevriende journalist de vragen zal stellen. Een dame van in de tachtig neemt plaats op het podium, waarna Sophia Loren wordt aangekondigd. Onder luid applaus komt de grande dame naar binnen en gaat naast de journalist zitten. Van een afstandje lijkt Loren niet ouder te zijn, dan toen ze Prêt-à-Porter maakte. Haar enorme kapsel is dieprood van kleur en ze draagt een wit glitterend ensemble, met grote diamanten oorbellen, die zelfs de mensen helemaal achterin kunnen zien blinken. Ze maakt geen oude indruk, ook niet in de manier waarop ze praat. Alles aan haar verschijning maakt duidelijk dat we hier te maken hebben met een grote ster.

De masterclass begint bij de start van haar carrière, waarbij we een paar beelden op het scherm te zien krijgen van de jonge Sophia. De close-up van haar gezicht is werkelijk adembenemend en doet mensen applaudisseren. Na de clip begint ze te vertellen over haar familie en de reden dat ze actrice werd. "Mijn moeder had toen ze jong was een Greta Garbo-competitie gewonnen. Daarom benaderde filmstudio MGM haar met de vraag naar Hollywood te komen. Mijn oma stak daar echter een stokje voor. In Amerika is het koud en je hebt geen bontjas, zei ze tegen mijn moeder. Daarmee had mijn oma beslist dat het niet kon. Mijn moeder had dus misschien ook actrice kunnen worden, maar dan had ze mijn vader niet ontmoet en waren mijn zusje en ik er nooit geweest." De jeugd van Loren is allesbehalve makkelijk. Haar vader vertrekt naar Rome en laat vrouw en kinderen achter in Pozzuoli, nabij Napels. "We hadden altijd honger. Ik moest helpen geld te verdienen en stopte daarom met school." Na een missverkiezing te hebben gewonnen, verhuist ze met moeder en zusje naar Rome in de hoop actrice te kunnen worden. "Ik speelde veel kleine rolletjes. Als ik danste in een film deed mijn buik pijn van de honger. Als ik terugkijk op mijn leven is dat de minst gelukkige tijd. Het was een periode van afzien." Hoewel Loren nu wordt gezien als een van de mooiste actrices die ooit op het doek is verschenen, heeft ze het bij de masterclass veel over het leed dat zij heeft geleden. In het begin wilde niemand haar aannemen, omdat ze niet fotogeniek zou zijn. "Mijn mond was te breed, mijn tanden niet perfect en mijn neus te lang. Binnen de filmindustrie is dat het enige wat telt." Het is Vittorio de Sica die van haar een ster maakt door haar te casten in de film The Gold of Naples. "Ik dacht niet dat hij me zou aannemen, omdat iedereen altijd een opmerking had over wat er mis was met mijn uiterlijk en ik nooit acteerlessen had gevolgd. Het personage was echter een Napolitaanse en nadat hij met me had gepraat, zei hij dat ik perfect was voor de rol. De Sica en ik hadden zo een klik, dat we elkaar met een enkele blik begrepen. We hebben samen veertien films gemaakt en elke film vormde een geweldige samenwerking, en alle films waren ook nog eens succesvol."


Er wordt even een sprong in de tijd gemaakt met een scène uit The Pride and the Passion, waarin Loren een flamenco danst voor Frank Sinatra en Cary Grant. "Ik had het geluk dat in deze periode veel filmmakers uit Hollywood in Italië films kwamen opnemen, omdat het goedkoop was. Ze keken dan ook naar het talent dat daar rondliep en casten die dan in hun films. Zo kwam het dat Stanley Kramer mij benaderde." Weer wordt er een sprong in de tijd gemaakt en zien we een scène uit Two Women, een van Lorens meest succesvolle rollen. "Toen ik het script las, dacht ik niet dat de rol van de moeder voor mij was weggelegd. Ik was pas begin dertig en de vrouw was vijftig. Ik zei tegen De Sica dat de rol misschien iets was voor Anna Magnani. Hij ging met haar praten, maar zij vond het niet bij haar passen. Gelukkig zei ze nee, en kwam het script weer mijn kant op. Toen besloot ik de rol aan te nemen en dat vormde een belangrijk omslagpunt in mijn carrière. Ik won er alle prijzen mee, zo ook de Oscar. Ik ben alleen niet naar de ceremonie geweest, omdat ik bang was flauw te vallen als ik zou winnen. Ik kon beter thuis flauwvallen dan op het podium. Die avond wachtte ik op nieuws en hoorden we maar niks. Ineens belde Cary Grant op en feliciteerde me. Toen besefte ik de Oscar te hebben gewonnen. Ik voelde me toen een grote ster, iemand die niet geëvenaard kon worden, want ik had nu een Oscar op zak. Ach, ik was jong en iedereen keek toen zo naar zichzelf."

Er wordt even stil gestaan bij de samenwerking tussen Loren en Marcello Mastroianni. Het is duidelijk een gevoelig punt, aangezien ze niet alleen veel films met hem maakte, maar hij ook een van haar beste vrienden was. "Toen ik naar Cannes kwam en de posters van 2014 overal zag hangen met die geweldige foto van Marcello erop, wist ik dat hij bij me was. Ook bij deze masterclass zou ik niet alleen op het podium zitten." Ze barst in snikken uit en even lijkt verder praten niet meer te gaan lukken. Maar ze herpakt zich en vertelt over de films die ze met hem maakte, waar ze trots op is. "Zoveel mooie jaren, zoveel mooie films samen. Ik hield van die man." We zien een clip van Arabesque en El Cid, waarin Sophia Engels spreekt. Het klinkt prima, maar naar eigen zeggen had ze geen idee wat ze allemaal zei. "Ik deed alles op de juiste momenten, zoals lachen als dat moest. Maar ik begreep geen woord van wat ik zei, geen enkel woord." We zien ook een scène uit A Countess from Hong Kong, de laatste film die Charlie Chaplin regisseerde, waarin ze tegenover Marlon Brando speelde. "Marlon Brando was een groot acteur, maar niet zo'n fijn persoon. Hij at ook de hele tijd ijsjes. Hij begon de film slank, tegen het einde was hij een heel stuk dikker geworden."


Na de masterclass ga ik door naar La Serviette Blanche, een huiskamerrestaurant net achter de Croisette. Hier stelt de (half-Nederlandse) chef elke dag een compleet vers menu samen, dat van de hoogste kwaliteit is. 's Morgens haalt ze alle ingrediënten op de markt en 's avonds maakt ze daar een menu van. Heerlijke gerechten zoals een amuse van foie gras en zalm met appel en venkelsalade, afgemaakt met een citroendressing en tempura asperges. Geen wonder dat het zo populair is en ze van Tripadvisor net de Excellence-onderscheiding heeft gekregen. Deze avond eten we met zijn achten en al mijn tafelgenoten doen iets bij het festival. De één is journalist, een de anderen werken in de publiciteit of bij een filmmaatschappij. Ze komen uit Canada en aan het einde van de avond hebben ze me overtuigd dat ik toch echt naar TIFF (Toronto International Film Festival) moet komen om daar verslag van te doen. Dat is typisch Cannes, overal waar je komt, is iedereen aan het netwerken. De uiterst geslaagde dag eindigt nog beter als ik 's avonds mijn mail check en zie dat ik vrijdag een interview heb met Dominic West. Een nieuw Cannes-avontuur om naar uit te kijken!