Na gisteren rond te hebben gehold door Cannes om een interview met J.K. Simmons te regelen, hoor ik maar niks terug van de perscontacten. Ik vrees het ergste, maar voor de zekerheid bezoek ik de voorstelling van Whiplash. Opnieuw een film die mij compleet verrast! Het verhaal over een jazzdrummer en de leraar die hem probeert tot het uiterste te drijven, is op zijn zachtst gezegd intens. Van begin tot eind was ik geboeid door de mix van muziek, het geweldige acteerwerk, het boeiende verhaal en de opzwepende sfeer. Nu heb ik nog meer zin om J.K. Simmons aan de tand te voelen over zijn rol van dictatoriale leraar.

Vanmorgen zag ik in mijn mailbox dat ik om half drie 's morgens antwoord had gekregen: mijn interview staat ingepland voor half elf, of ik me om tien uur even kan melden op het dakterras van het Marriott. Dat betekent haasten en de deur uit rennen, maar gelukkig red ik het allemaal makkelijk. Op het dakterras zitten de meiden van de publiciteit achter een tafeltje met persmappen te wachten. Er staan meer journalisten en we worden opgedeeld in groepjes. Dit is gebruikelijk bij interviews met grotere namen. Ben je van een dagblad of een van de grote bladen en ga je een coverartikel maken over een acteur, dan kun je een individueel interview krijgen. Verder heb je de rondetafel-interviews. Dat houdt in dat je als journalist samen aanschuift en om de beurt vragen stelt. Soms pakt het heel leuk uit omdat iemand anders net een vraag stelt die je zelf niet had bedacht en een leuke opening verschaft. Maar het kan ook irritant zijn als iemand de kostbare tijd verdoet met een stomme vraag, die de rest aan tafel zal doen zuchten van irritatie. Vandaag heb ik geluk; eigenlijk zouden er zes journalisten moeten zijn, maar een aantal van hen is niet op komen dagen. Omdat ze een strak schema hebben, laten ze het maar doorgaan. Kans gemist voor degenen die er niet op tijd waren. Het houdt in dat we maar met zijn drietjes aan tafel zullen zitten, en dat betekent extra veel tijd om al mijn vragen te stellen.


Een van de publiciteitsdames brengt ons naar de eerste verdieping waar in kamer 142 (of liever gezegd suite 142) de interviews worden gedaan op het bijbehorende dakterras. Ik hoor dat ik niet alleen J.K. Simmons mag interviewen, maar ook regisseur Damien Chazelle, dus opnieuw een meevaller. Als de deur opengaat, zie ik J.K. Simmons zitten aan een tafel in de zon met een witte strohoed en zonnebril op. Ik ben een groot fan van zijn werk en net klaar met het kijken van de tv-serie Oz waar hij een werkelijk magistrale rol neerzet als de gevangene Schillinger, die de leider is van de whitepower-gang. Mijn groepje begint bij de tafel van Chazelle. Omdat we maar met zijn drietjes zijn, kan ik naast hem zitten. Chazelle vertelt ons over de hectische manier waarop het filmen verliep. Ze hadden geen tijd voor repetities, want ze hadden maar twintig dagen om alles voor elkaar te krijgen. De casting verliep voor hem als een droom. Terwijl hij het scenario schreef zag hij Miles Teller (die de rol van de jonge drummer speelt) in Rabbit Hole. Hij maakte het scenario af met hem in gedachten. De rol van J.K. Simmons had hij niet met hem in gedachten geschreven, en hij was maar wat blij toen deze de rol wilde vertolken. Na nog wat gebabbel over jazz en hoe weinig films daarover zijn gemaakt ("Beter dan een film over boksen waarbij je met klassiekers als Raging Bull wordt vergeleken") en de Cannes-ervaring ("Het is altijd eng om hierheen te komen, omdat ze films wel eens uitjouwen") is het tijd voor Chazelle om met J.K. Simmons van plek te wisselen.



Terug op het Palais pik ik via de tv's nog even een stuk van de persconferentie van The Search mee, een film van Michel Hazanavicius met zijn echtgenote Bérénice Bejo in de hoofdrol. Eerder maakten zij samen The Artist, dus hun nieuwe samenwerking krijgt op Cannes veel aandacht. Bovendien won Bérénice Bejo vorig jaar (terecht) de prijs voor beste actrice in Le Passé. Ik heb The Search nog niet gezien, maar ben er erg nieuwsgierig naar en hoor van medejournalisten alleen maar goede geluiden. Na de persconferentie loopt Bejo vlak langs mij heen en even later loop ik toevallig samen met haar op. Ik sla af naar de persruimte om mijn blog te tikken en zij stapt naar buiten met het hele gezelschap van The Search. Een kleine misser van de beveiliging want meestal moet je wachten tot het 'talent' weg is, voor je naar de persruimte mag lopen.

Het volgende item op het programma is de masterclass van Sophia Loren. Dat betekent straks een uur of wat in de rij staan, anders is de kans om binnen te komen nihil. Maar goed, een kans om Sophia Loren wat vragen te stellen, is dat natuurlijk dubbel en dwars waard.

Salutations de Cannes!