Gisteren was het bewolkt en regende het in Cannes, maar vandaag schijnt de zon weer volop, ligt het strand naast het Palais vol met mensen en zijn er in de vroegte al tal van trappetjes klaargezet tegenover de rode loper, ditmaal met parasol erbij om de lange zit in de zon vol te houden. Mijn dag begint gelijk goed, want het lukt me om de persconferentie van Deux Jours, Une Nuit bij te wonen. Hoofdrolspeelster Marion Cotillard en de gebroeders Dardenne komen al snel binnenlopen om de pers te woord te staan. Marion, gekleed in een opvallende, maar stijlvolle jurk vol pailletten, is in een goed humeur. Vorig jaar bij de persconferentie van The Immigrant, waar ik ook bij was, kwam ze nogal chagrijnig over. De vragen beantwoordde ze kort en het leek alsof ze liever ergens anders was geweest. Een beetje een teleurstelling dus. Maar vandaag is ze vrolijk, aardig in haar manier van antwoorden en uiterst charmant.
Daarna wordt er dieper ingegaan op de manier waarop de Dardenne-broers werken. Zij zijn van de voorbereiding en repeteren alles tot in de puntjes. Zozeer dat volgens alle aanwezigen niks in de film is geïmproviseerd. Elke blik was exact zo gepland. De acteurs hadden niet alleen een tafellezing, maar repeteerden ook dagenlang in kostuum voor de camera, zodat de broers zouden weten welke camerastandpunten het beste zouden werken. Cotillard schijnt ook van de voorbereiding te zijn, maar dan de Method-variant. "Ik probeer zo diep mogelijk in de huid van al mijn personages te kruipen, zodat ik die persoon word. Als het allemaal goed gaat, hoef ik op de set zelf niks te doen. Ik creëer met de voorbereiding als het ware autosleutels. Deze geef ik als we gaan filmen aan mijn personage en zij rijdt vervolgens weg." Oké, een beetje zweverig allemaal en nu ze het eenmaal over Method acting heeft, kan ze er niet over ophouden. Iemand vraagt of ze expres lelijke of gewone vrouwen speelt, omdat ze zelf zo mooi is. "Schoonheid wordt gevormd door je eigen perceptie van jezelf. Maar ik weet wel dat ik de mogelijkheid heb om fysiek een metamorfose te ondergaan, als de rol dat vereist. Ik kan er prachtig uitzien en lelijk. Dat is iets dat een voordeel is van mijn uiterlijk. Ik gebruik het als onderdeel van het vormen van mijn personage."
Bekijk de afbeeldingDe hele persconferentie is dit keer in het Frans. Ik begrijp een hoop van de taal, maar quoten kan ik ook weer niet. Daarom krijg ik een koptelefoon waar de Engelse vertaling te horen is. Toch merk ik dat het niet helemaal accuraat is en de vertaalster soms zinnen weglaat als het haar te snel gaat. Een baan bij de VN als vertaalster zit er dus niet in voor deze dame, maar voor deze persconferentie volstaat het net.
Een van de eerste vragen aan Cotillard gaat over haar keuze in rollen. Het zijn immers vaak vrouwen die een tegenslag te verduren hebben (De Rouille et D'Os) of een arme achtergrond hebben (The Immigrant). In Deux Jours, Une Nuit speelt ze een vrouw die depressief is geweest en twee dagen de tijd heeft om haar collega's ervan te overtuigen hun bonussen niet te accepteren, zodat zij niet ontslagen zal worden. "Ik houd van complexe rollen," vertelt ze. "Veel van de vrouwen die ik heb gespeeld, vechten om te overleven en vinden een manier om hun leven of wat ze hebben meegemaakt te accepteren. Ik ben erg geïnteresseerd in de menselijke aard en vind het leuk om hier door de rollen meer over te ontdekken." Cotillard heeft al aardig wat films gehad in Cannes, maar is nog nooit in de prijzen gevallen. Iemand wil weten of ze hoopt hiermee wel een prijs te winnen voor beste actrice op Cannes. Ze moet even nadenken over haar antwoord, waardoor je weet dat ze hier stiekem wel over heeft nagedacht. Daarna geeft ze het standaard antwoord, dat ze daar 'eerlijk gezegd' niet zo mee bezig is. Maar, voegt ze eraan toe, de Oscar opende wel deuren voor andere leuke projecten. Cotillard wil dus maar wat graag een keer de 'Prix d'interprétation féminine' winnen!
Een van de eerste vragen aan Cotillard gaat over haar keuze in rollen. Het zijn immers vaak vrouwen die een tegenslag te verduren hebben (De Rouille et D'Os) of een arme achtergrond hebben (The Immigrant). In Deux Jours, Une Nuit speelt ze een vrouw die depressief is geweest en twee dagen de tijd heeft om haar collega's ervan te overtuigen hun bonussen niet te accepteren, zodat zij niet ontslagen zal worden. "Ik houd van complexe rollen," vertelt ze. "Veel van de vrouwen die ik heb gespeeld, vechten om te overleven en vinden een manier om hun leven of wat ze hebben meegemaakt te accepteren. Ik ben erg geïnteresseerd in de menselijke aard en vind het leuk om hier door de rollen meer over te ontdekken." Cotillard heeft al aardig wat films gehad in Cannes, maar is nog nooit in de prijzen gevallen. Iemand wil weten of ze hoopt hiermee wel een prijs te winnen voor beste actrice op Cannes. Ze moet even nadenken over haar antwoord, waardoor je weet dat ze hier stiekem wel over heeft nagedacht. Daarna geeft ze het standaard antwoord, dat ze daar 'eerlijk gezegd' niet zo mee bezig is. Maar, voegt ze eraan toe, de Oscar opende wel deuren voor andere leuke projecten. Cotillard wil dus maar wat graag een keer de 'Prix d'interprétation féminine' winnen!
Daarna wordt er dieper ingegaan op de manier waarop de Dardenne-broers werken. Zij zijn van de voorbereiding en repeteren alles tot in de puntjes. Zozeer dat volgens alle aanwezigen niks in de film is geïmproviseerd. Elke blik was exact zo gepland. De acteurs hadden niet alleen een tafellezing, maar repeteerden ook dagenlang in kostuum voor de camera, zodat de broers zouden weten welke camerastandpunten het beste zouden werken. Cotillard schijnt ook van de voorbereiding te zijn, maar dan de Method-variant. "Ik probeer zo diep mogelijk in de huid van al mijn personages te kruipen, zodat ik die persoon word. Als het allemaal goed gaat, hoef ik op de set zelf niks te doen. Ik creëer met de voorbereiding als het ware autosleutels. Deze geef ik als we gaan filmen aan mijn personage en zij rijdt vervolgens weg." Oké, een beetje zweverig allemaal en nu ze het eenmaal over Method acting heeft, kan ze er niet over ophouden. Iemand vraagt of ze expres lelijke of gewone vrouwen speelt, omdat ze zelf zo mooi is. "Schoonheid wordt gevormd door je eigen perceptie van jezelf. Maar ik weet wel dat ik de mogelijkheid heb om fysiek een metamorfose te ondergaan, als de rol dat vereist. Ik kan er prachtig uitzien en lelijk. Dat is iets dat een voordeel is van mijn uiterlijk. Ik gebruik het als onderdeel van het vormen van mijn personage."
Bekijk de afbeeldingAls afsluiter wil iemand weten welke rol Cotillard nog zou willen vertolken. Zij antwoordt een hele waslijst te hebben en er niet eentje uit te kunnen pikken. Maar ze zou graag een keer een rol spelen in een komedie of actiefilm, omdat ze die zelf leuk vindt om te bekijken. Daarmee is de persconferentie afgelopen en neemt Cotillard uitgebreid de tijd voor de handtekeningenjagers, die opnieuw massaal in de perszaal blijken te zitten. Terwijl ik nog probeer een foto te nemen, worden posters voor mijn gezicht gewapperd, vergezeld met een gejammer van 'Marion please.' Terwijl ze signeert, zegt een man dat zij werkelijk de ultieme vrouw is. Cotillard bedankt en hij zegt weer dat dit volgens hem echt zo is met een overdreven overtuiging in zijn stem, alsof ze hem moet geloven. Tijd om de beveiliging even te roepen!
Na deze persconferentie ben ik van plan om Lost River of Maps to the Stars te gaan bekijken, met Party Girl als mijn back-upfilm als die zalen vol zitten. Maar dan blijkt dat ik mijn interview met J.K. Simmons over de film Whiplash moet regelen, omdat ik nog geen tijd heb doorgekregen waarop het plaats zou moeten vinden. Ik moet op zoek naar het perscontact en hoor via de filmmaatschappij in Nederland waar de internationale contacten zitten, die de interviews regelen. Ze zitten in een hotel achter de Croisette, een kwartiertje lopen van het Palais. Meteen een goede reden om even de sfeer te proeven. Als ik buiten kom, staan er zoals altijd de mensen met de bordjes die vragen om een uitnodiging voor een rodeloperscreening. Waar ze de eerste dagen alleen saaie A-viertjes omhoog hielden, proberen ze elkaar nu te overtreffen. De meeste hebben inmiddels een groot bord vast, waar ze de aandacht mee proberen te trekken. Zo staat op het bord van een meisje dat ze een knuffel zal geven aan degene die haar een kaartje geeft. Het is kennelijk het proberen waard, want er staan elke dag meer mensen met borden.
Na deze persconferentie ben ik van plan om Lost River of Maps to the Stars te gaan bekijken, met Party Girl als mijn back-upfilm als die zalen vol zitten. Maar dan blijkt dat ik mijn interview met J.K. Simmons over de film Whiplash moet regelen, omdat ik nog geen tijd heb doorgekregen waarop het plaats zou moeten vinden. Ik moet op zoek naar het perscontact en hoor via de filmmaatschappij in Nederland waar de internationale contacten zitten, die de interviews regelen. Ze zitten in een hotel achter de Croisette, een kwartiertje lopen van het Palais. Meteen een goede reden om even de sfeer te proeven. Als ik buiten kom, staan er zoals altijd de mensen met de bordjes die vragen om een uitnodiging voor een rodeloperscreening. Waar ze de eerste dagen alleen saaie A-viertjes omhoog hielden, proberen ze elkaar nu te overtreffen. De meeste hebben inmiddels een groot bord vast, waar ze de aandacht mee proberen te trekken. Zo staat op het bord van een meisje dat ze een knuffel zal geven aan degene die haar een kaartje geeft. Het is kennelijk het proberen waard, want er staan elke dag meer mensen met borden.
Bekijk de afbeeldingOmdat het zulk lekker weer is, hebben veel mensen er een dagje van gemaakt om naar het Palais en de rode loper te komen kijken. Ze kunnen misschien niet bij het Palais naar binnen, het is wel mogelijk om een paar foto's te maken. Alles staat uiteraard in het teken van film op de boulevard. Zo zijn er overal filmposters of afbeeldingen van oude filmsterren te zien, kun je op de foto als Johnny Depp in Pirates of the Caribbean of als Angelina Jolie in Tomb Raider. Maar ook op andere manieren ziet het er anders uit vanwege het festival. Zo hebben de hotels langs de Croisette meerdere balkons waar een doek van een filmmaatschappij of tijdschrift is gespannen. Dat zijn de kamers waar ze dus voor eventjes hun kantoor van hebben gemaakt. Aangekomen bij mijn perscontacten, zie ik hoe het er dan van binnen uitziet. Ze zitten in een klein studiootje, dat vol ligt met stapels tijdschriften. De meiden zijn erg behulpzaam en praten me nog even bij over de andere films die zij op Cannes vertegenwoordigen.
Bekijk de afbeeldingInformatie over tijd en plaats van het interview met J.K. Simmons hebben ze nog niet, dus noteren ze mijn gegevens en ga ik weer op weg. De films heb ik hierdoor moeten laten schieten, maar daar is nog genoeg tijd voor op de laatste dagen van het festival. Ik heb me net weer geïnstalleerd in de persruimte van het Palais als ik door de open deuren een enorme commotie hoor. Ik besluit even te kijken en zie in de verte aan de kant van de jachthaven allemaal flitsen en het is een geschreeuw van jewelste. "Ryan, Ryan," hoor je op zijn Frans met een bijbehorende rollende r. Ik kan net niet zien wie ze fotograferen, maar het moge duidelijk zijn: Ryan Gosling is aangekomen. Het festival is al over de helft, maar de gekte is nog lang niet voorbij.
