Voorafgaand aan de vertoning van Enemy, de nieuwe film van Denis Villeneuve, spreekt een van de organisatoren het publiek toe met een korte introductie. Er wordt ons op het hart gedrukt dat we hier met een heel persoonlijke film te maken hebben, een stuk minder toegankelijk dan voorganger Prisoners. Ook wordt alvast doorverwezen naar een internetartikel dat wel eens van pas zou kunnen komen na de onvermijdelijke verwarring die ons te wachten staat. De beste man had geen woord teveel gezegd. De ontknoping van Enemy is zonder twijfel een van de grootste mindfucks sinds jaren. In alle eerlijkheid moet ik bekennen zelfs kortstondig getwijfeld te hebben of ik überhaupt wel een beoordeling aan de film toe moest kennen. Enkele dagen later met mijn gedachten iets meer op een rijtje, volgt alsnog een poging.

Enemy
Reikhalzend werd er uitgekeken naar de nieuwe film van de gelauwerde Canadese regisseur, maar de meningen bleken na afloop sterk verdeeld. Het meest frustrerende aan Villeneuve’s nieuwste is misschien nog wel dat er zo duidelijk een diepere symboliek schuilgaat achter de film, maar deze zich ondanks de vele aanwijzingen moeilijk laat achterhalen. Geschiedenisleraar Adam Bell (Gyllenhaal) begint een zoektocht wanneer hij bij toeval zijn evenbeeld spot in een film, maar ondertussen bekruipt steeds het gevoel dat er ergens een grotere, veel angstaanjagendere dreiging meespeelt. Wat dat precies is, tja, daar kunnen we na afloop nog steeds niet zeker van zijn. Wel kunnen we concluderen dat Enemy als thriller uiterst vakkundig in elkaar gezet is. Het perfect beheerste camerawerk, de ijzersterke cinematografie en de ijzingwekkende muziek: alles draagt bij aan een continu gevoel van onderhuidse spanning. Om na zo’n geweldige opbouw vervolgens af te sluiten met een einde dat meer verwarring oproept dan wegneemt, is zeker zo kort na het mainstream succes van Prisoners een gewaagde keuze die niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Of het ook de juiste geweest is, daar zullen waarschijnlijk nog een hoop meer kijkbeurten en interpretaties voor nodig zijn.

[rating 4]

Deadly Virtues: Love, Honour, Obey
Net als Villeneuve wist ook de nieuwe film van Ate de Jong de nodige reacties uit te lokken, al was dat wel vanwege een heel andere reden. De regisseur van het alom misprezen Het Bombardement gooit het dit keer over een compleet andere boeg. In een huiselijke invasie à la Haneke’s Funny Games houdt een sadistische bondage-expert een jong echtpaar een weekend lang gevangen. In plaats van zijn lusten meteen op de vrouw des huizes te botvieren, heeft de inbreker een ander doel voor ogen. De man is namelijk van plan haar in een paar dagen tijd mentaal bij haar man los te weken. Het plot suggereert daarmee misschien enige diepgang, maar blijkt simpelweg een excuus voor de anderhalf uur durende martelporno die we krijgen voorgeschoteld. Helaas is de uitvoering in handen van de Jong ook niet veel soeps. De personages vertonen vreemde, onlogische emoties, het camerawerk oogt enigszins amateuristisch en zo nu en dan worden erg misplaatst aanvoelende keuzes gemaakt op stilistisch gebied,met name in de vorm van haast lachwekkende toegepaste gebruik van slowmotion. Het grootste gebrek is echter dat zowel de cast als de regisseur er op geen enkel moment in slagen het gevoel van spanning of gevaar geloofwaardig te maken.

[rating 1.5]

Magic Magic
Verwarring of een gebrek aan geloofwaardigheid zijn dan misschien twee eigenschappen die niet direct in het voordeel van een thriller zullen werken, maar verveling is de echte dooddoener. Helaas is dit het mankement waar de film van de Chileense regisseur Sebastian Silva mee te kampen heeft. Zonde, aangezien Silva met Juno Temple, Emily Browning en Michael Cera een aardig talentvolle cast in handen heeft. Alicia (Temple) zoekt haar in het buitenland studerende nichtje op voor een roadtrip, maar wanneer het nichtje plotsklaps weg moet voor een examen, reist Alicia alleen verder met de rest van het gezelschap. Alicia voelt zich hier zichtbaar niet mee op haar gemak en er ontstaan enige spanningen onderling. Eenmaal aangekomen in het vakantiehuis gebeuren er vreemde dingen, maar regisseur Silva heeft wel erg lang de tijd nodig voordat het een beetje interessant wordt. Ironisch genoeg speelt hypnose een belangrijk onderdeel in het verhaal, aangezien na een uur de oogleden al zwaar beginnen te worden. Er mogen in de afgelopen dagen dan misschien een stuk slechtere films voorbij zijn gekomen, maar op een festival waar gekte, genialiteit en complete misbaksels vaak niet ver uit elkaar liggen is saaiheid misschien wel de grootste zonde.

[rating 2]