Het London Film Festival is een evenement dat jaarlijks wordt georganiseerd door het British Film Institute en dit jaar alweer zijn 57e editie beleeft. Na de festivals in Cannes, Berlijn en Venetië mag dit festival het meest vooraanstaande van Europa worden genoemd. Als vertegenwoordiger van FilmTotaal had ik het geluk om het festival dit jaar bij te wonen.

Aan alle goede dingen komt een eind, en zo ook aan het London Film Festival 2013. Naarmate het einde van het festival naderde, werden de films en evenementen er echter niet minder spectaculair op. In dit laatste deel is FilmTotaal aanwezig bij de Europese premières van grote Oscar-kanshebbers Inside Llewyin Davis en 12 Years a Slave.



Op 15 oktober was het de beurt aan de gebroeders Coen om hun opvolger van True Grit (2010) voor te stellen aan het Europese publiek. Inside Llewyn Davis volgt een week in het leven van een jonge ‘folk singer’ (in de trant van Bob Dylan) die zijn weg probeert te vinden in het genre dat zijn oorsprong vond in het New Yorkse Greenwich Village. Met zijn gitaar als enige bezit van waarde probeert hij het tijdens de ijskoude winter die de Big Apple teistert te maken als muzikant. Maar dit gaat natuurlijk gepaard met de nodige tegenslagen.

De première van de film werd bijgewoond door de gebroeders Coen (die pers en handtekeningenjagers negeerden), hoofdrolspelers Oscar Isaac en Carey Mulligan (die eerder samen waren te zien in Drive) en betrouwbare karakteracteur/Coen-veteraan John Goodman. Met zijn vieren introduceerden ze de film vluchtig, maar dropen ook net zo snel weer af. Na alle fantastische films die het LFF dit jaar al te bieden had, wordt het bijna afgezaagd om te zeggen, maar ook Inside Llewyn Davis is een film van torenhoog niveau. Niet dat we nog anders verwachten van de Coens, maar het is misschien wel hun beste werk sinds No Country For Old Men.

Oscar Isaac zien we nu al een aantal jaar aan de weg timmeren in Hollywood als bijrolspeler in grote producties, maar bewijst nu ook een uitstekende ‘leading man’ te zijn. Hij wordt echter omringd door een cast die hem fantastisch ondersteunen; niet alleen Mulligan en Goodman, maar ook Justin Timberlake, Garrett Hedlund en Adam Driver zetten hun beste beentje voor. De echte ster van de film is echter de muziek. Isaac zingt de liedjes, die werden geschreven door Marcus Mumford en T-Bone Burnett, met volle overtuiging. Ik betrapte mezelf erop dat ik een aantal dagen later nog steeds een aantal van deze deuntjes neuriede. Als de muziek uit de film je echter niets doet, heeft Inside Llewyn Davis echter nog heel veel ander goeds te bieden voor de echte filmliefhebber. Gaat dat zien!



De film waar festivalgangers het meest naar uitkeken was zonder twijfel 12 Years a Slave, de nieuwe film van Britse regisseur Steve McQueen (Hunger, Shame). Het drama-epos was de ‘hot ticket’ in filmliefhebbend Londen. 12 Years a Slave werd al eerder vertoond op de festivals van o.a. Toronto en Telluride en werd bejubeld ontvangen door zowel critici als publiek. In Londen was dit niet anders. McQueen woonde de film bij met hoofdrolspelers Chiwetel Ejiofor en Lupita Nyong’o (Michael Fassbender of Brad Pitt waren nergens te bekennen). McQueen was maar wat blij om de film ook in eigen land te presenteren en bleef dan ook hangen om de film met zijn cast te kijken.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: 12 Years a Slave is een verpletterend meesterwerk over een van de donkerste periodes uit de Amerikaanse geschiedenis. Het onderwerp van slavernij werd al eerder aangesneden door diverse filmmakers, maar nooit eerder betrof het zo’n realistisch, compromisloos portret over wat een slaaf heeft moeten doorstaan. De film wordt ook niet, zoals wel vaker in Hollywood het geval is, verteld vanuit het oogpunt van een blanke protagonist. Chiwetel Ejiofor speelt Solomon Northup, een vrij man die door twee geniepige mensenhandelaars valse beloftes wordt gedaan en vervolgens verkocht wordt als slaaf. De enige manier waarop Northup kon overleven, was door zijn ware identiteit verborgen te houden en zich minder intelligent te gedragen dan hij eigenlijk was. Het hartverscheurende, waargebeurde verhaal van Northup leent zich uitstekend voor het medium cinema en McQueen vertelt het dan ook precies zoals Northup het beschreef in het boek, dat dezelfde titel als de film draagt. De betrouwbare Ejiofor krijgt na jarenlang ploeteren als bijrolacteur eindelijk de kans om zijn tanden te zetten in een sappige hoofdrol. En hoewel Ejiofor schittert, zijn het de scenes met McQueen-favoriet Michael Fassbender, als alcoholistische slavendrijver, die er het meeste uitspringen. De intensiteit van de momenten waarop de twee het scherm delen, hebben we niet meer gezien sinds Daniel Day-Lewis en Paul Dano (die in 12 Years overigens een even misselijk ventje speelt) elkaar het leven zuur maakten in There Will Be Blood. Bijrollen van nieuwkomer Nyong’o en rasacteurs Benedict Cumberbatch, Paul Giamatti, Brad Pitt en Michael K. Williams maken het plaatje af. Er wordt altijd betwijfeld of er zoiets als een perfecte film bestaat, maar 12 Years a Slave komt daar akelig dichtbij. De Oscar voor Beste Film mag in elk geval alvast worden gepoetst.