Zo loop je langs de zonnige Franse kust naar een nieuwe voorstelling, zo sta je weer in het regenachtige Nederland. Gisteren was mijn laatste dag in Cannes en nu begint het gewone leven weer. Jammer dat ik niet de volle lengte heb kunnen blijven, daar waren de onderkomens simpelweg te duur voor. Frustrerend is het wel om nog steeds die perskaart te hebben, waarvan ik weet dat hij me vandaag toegang zou hebben verschaft tot Behind the Candelabra, of morgen tot Only God Forgives.

Jammer, maar de meeste films in Cannes zullen ook hier wel in de bioscoop verschijnen. Nog even geduld hebben dus. Wat ik niet meer in ons eigen land zal meekrijgen is Cinéma de la plage, de dagelijkse filmvertoning op het strand, voor iedereen gratis toegankelijk. Ik had er graag een avondje gezeten als het weer het had toegelaten. Eigenlijk was alleen zondagavond lekker genoeg, maar dat viel samen met de première van Borgman en was de keuze snel gemaakt. Vanavond kon je met je voeten in het zand en met het geluid van de branding op de achtergrond naar Jaws kijken. Dat was toch wel een mooie ervaring geweest.

Maar ik moet niet te veel zeuren, ik heb een geweldige tijd gehad. Aan de ene kant is het allemaal voorbij gevlogen, aan de andere kant heb ik het gevoel alsof ik een maand ben weggeweest. Veel goede films, interessante persconferenties en interviews (die voor Monsoon Shootout ging op het laatste moment toch nog door) en een heerlijke sfeer waarin alles maar om één ding draait: film. Wat wil je nog meer?

Gisterochtend besloot ik ondanks dat het aardig laat was geworden bij het Borgman-feest, toch nog om één film mee te pakken: Shield of Straw van Takashi Miike. Een opvallende film binnen zijn oeuvre, want het geweld dat zijn vorige films kenmerkte, speelt zich hier juist vaak buiten beeld af. Bij een scène waarin iemand wordt doodgeschoten blijft de camera bijvoorbeeld eerst hangen op het geschrokken gezicht van de persoon die schiet, dan op het meisje dat kort daarvoor gegijzeld was, en dan pas op de man die op de grond ligt. Miike richt zich hier meer op de plotontwikkeling en de moraal die erachter zit.

Shield of Straw heeft een vrij simpel maar pakkend uitgangspunt: een schatrijke vent plaatst grote advertenties in alle Japanse kranten wanneer zijn kleindochter is vermoord. Hij looft een beloning uit van een miljard yen aan de persoon die de dader - met naam genoemd - dood maakt. De politie moet ervoor zorgen dat de moordenaar, die zichzelf al snel aangeeft op het bureau, veilig binnen 48 uur naar het gerechtshof wordt gebracht, terwijl iedereen - inclusief de agenten zelf - wel eens dat grote geldbedrag zou kunnen gaan claimen. De film lijkt op een Hollywoodactieproduct in de stijl van Tony Scott, inclusief een aantal onlogische plotwendingen, maar over het algemeen blijft hij onderhoudend. Er worden interessante vragen opgeroepen over hoe ver je zou moeten gaan om een crimineel te beschermen en de wet te volgen, en hoe gek mensen kunnen worden gemaakt door geld en media.

[rating 3.5]

Terwijl de nieuwste films van o.a. Sorrentino, Kechiche, Payne, Polanski en Jarmusch nog moeten gaan draaien, maak ik hieronder een opsomming van alle speelfilms die ik heb gezien, van goed naar slecht. Jammer om halverwege al weg te gaan, maar als ik nu terugkijk naar dit lijstje, bedenk ik me weer dat ik er zeven fantastische dagen op heb zitten.