Steeds opnieuw heb ik gisteren weer teruggedacht aan Le Passé, de film waar ik s ochtends mee begon. En dan met name aan de laatste scène. Mijn verwachtingen waren hoog van tevoren maar werden ruim overtroffen. Dit is met afstand de beste film die ik tot nu toe langs heb zien komen.
Regisseur Asghar Farhadi kreeg vorig jaar nog - volkomen terecht - de Oscar voor beste buitenlandstalige film voor het beklemmende en diep intrigerende A Separation. Knap aan die film was dat hij zo veel verschillende themas behandelde, zonder dat die in je gezicht werden geduwd. Zijn nieuwste film is qua thematiek iets minder veelzijdig, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de meesterlijke uitdieping van de personages. Le Passé is emotioneel gelaagder dan A Separation.
De film gaat over een echtpaar dat al jaren gescheiden leeft, maar weer tegenover elkaar komt te staan wanneer de vrouw vraagt om de scheidingspapieren te komen tekenen. Ze blijkt een nieuwe vriend te hebben. Vanaf dat punt volgt plotwending na plotwending, wat normaal gesproken nogal storend zou zijn, maar hier volkomen natuurlijk aanvoelt.
Dat is een van de grootste krachten van Farhadi: wat kan deze man scenarios schrijven. Iedere keer dat de kijker weer een beetje nieuwe informatie krijgt, worden personages complexer en verschuift het antwoord op wie de schuldige is aan het drama, dat zich inmiddels al voltrokken heeft en waar niets meer aan te doen is. Naarmate er meer aan het licht komt, wordt duidelijk dat deze mensen voorgoed getekend zijn. En wie je dan uiteindelijk als schuldige kan aanwijzen? Niemand. Dat is juist zo knap. De slotscène, die met een simpel beeld het drama nóg eens een extra laag geeft, is de meest aangrijpende die ik ooit heb gezien.
Ik was dermate onder de indruk dat ik na afloop direct ben doorgelopen naar de persconferentie, wat ik aanvankelijk niet van plan was. Farhadi sprak samen met o.a. Bérénice Bejo en Tahar Rahim - allebei ijzersterk in de film - over zijn secure werkwijze waarbij hij niets aan het toeval overlaat. Dat geloofde ik direct.
[rating 5]
Een groot deel van de dag heb ik daarna besteed in de digitale videobibliotheek, waar je via een database alle korte films van het festival kunt kijken. Er zaten een paar mooie dingen tussen, maar niets dat er echt met kop en schouders bovenuit stak. Het Belgische Mont Blanc, een mooi menselijk en ingetogen portret over een stroeve vader-zoonrelatie, was het beste van wat ik uit had gekozen.
Het slechtste kwam op mijn pad toen een man met een affiche voor zijn nieuwe korte film rondliep, terwijl ik in de rij stond voor de bibliotheek. Hij nodigde alle geïnteresseerden uit om te komen kijken in een minizaaltje. Omdat de bibliotheek zich naast de filmmarkt bevindt, zal de vertoning waarschijnlijk vooral voor kopers bedoeld zijn geweest, maar ik ben ook zelf maar een kijkje gaan nemen. De film, met een hoofdrol voor ene Barbie Mabee en de boodschap dat oorlog slecht is, was zo te zien afgewerkt met iMovie. Welk budget schatten jullie dat we hadden voor deze film? vroeg de producent na afloop. Een van de aanwezigen schatte het op zero dollars, en dat klopte. Het was allemaal een beetje pijnlijk, maar leuk voor de ervaring.
s Avonds ben ik weer naar een late screening geweest, ditmaal van Like Father, Like Son, de nieuwste film van Hirokazu Koreeda (I Wish, Air Doll). Een prettige en oprechte film over een welgesteld echtpaar dat erachter komt dat hun zesjarige zoon bij de geboorte is verwisseld. De loop van het verhaal is precies zoals ik had verwacht, maar evengoed verliet ik de zaal met een glimlach. Een hele fijne kerstfilm, daar leek het nog het meeste op.
[rating 3.5]
De planning voor de komende dag is ook weer goed gevuld. Ik ben zelfs bang dat ik Inside Llewyn Davis, de nieuwste film van de Coens, moet laten schieten. De laatste film van de dag staat in ieder geval vast, dat is Monsoon Shootout, die pas na middernacht start.
Regisseur Asghar Farhadi kreeg vorig jaar nog - volkomen terecht - de Oscar voor beste buitenlandstalige film voor het beklemmende en diep intrigerende A Separation. Knap aan die film was dat hij zo veel verschillende themas behandelde, zonder dat die in je gezicht werden geduwd. Zijn nieuwste film is qua thematiek iets minder veelzijdig, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de meesterlijke uitdieping van de personages. Le Passé is emotioneel gelaagder dan A Separation.
De film gaat over een echtpaar dat al jaren gescheiden leeft, maar weer tegenover elkaar komt te staan wanneer de vrouw vraagt om de scheidingspapieren te komen tekenen. Ze blijkt een nieuwe vriend te hebben. Vanaf dat punt volgt plotwending na plotwending, wat normaal gesproken nogal storend zou zijn, maar hier volkomen natuurlijk aanvoelt.
Dat is een van de grootste krachten van Farhadi: wat kan deze man scenarios schrijven. Iedere keer dat de kijker weer een beetje nieuwe informatie krijgt, worden personages complexer en verschuift het antwoord op wie de schuldige is aan het drama, dat zich inmiddels al voltrokken heeft en waar niets meer aan te doen is. Naarmate er meer aan het licht komt, wordt duidelijk dat deze mensen voorgoed getekend zijn. En wie je dan uiteindelijk als schuldige kan aanwijzen? Niemand. Dat is juist zo knap. De slotscène, die met een simpel beeld het drama nóg eens een extra laag geeft, is de meest aangrijpende die ik ooit heb gezien.
Ik was dermate onder de indruk dat ik na afloop direct ben doorgelopen naar de persconferentie, wat ik aanvankelijk niet van plan was. Farhadi sprak samen met o.a. Bérénice Bejo en Tahar Rahim - allebei ijzersterk in de film - over zijn secure werkwijze waarbij hij niets aan het toeval overlaat. Dat geloofde ik direct.
[rating 5]
Een groot deel van de dag heb ik daarna besteed in de digitale videobibliotheek, waar je via een database alle korte films van het festival kunt kijken. Er zaten een paar mooie dingen tussen, maar niets dat er echt met kop en schouders bovenuit stak. Het Belgische Mont Blanc, een mooi menselijk en ingetogen portret over een stroeve vader-zoonrelatie, was het beste van wat ik uit had gekozen.
Het slechtste kwam op mijn pad toen een man met een affiche voor zijn nieuwe korte film rondliep, terwijl ik in de rij stond voor de bibliotheek. Hij nodigde alle geïnteresseerden uit om te komen kijken in een minizaaltje. Omdat de bibliotheek zich naast de filmmarkt bevindt, zal de vertoning waarschijnlijk vooral voor kopers bedoeld zijn geweest, maar ik ben ook zelf maar een kijkje gaan nemen. De film, met een hoofdrol voor ene Barbie Mabee en de boodschap dat oorlog slecht is, was zo te zien afgewerkt met iMovie. Welk budget schatten jullie dat we hadden voor deze film? vroeg de producent na afloop. Een van de aanwezigen schatte het op zero dollars, en dat klopte. Het was allemaal een beetje pijnlijk, maar leuk voor de ervaring.
s Avonds ben ik weer naar een late screening geweest, ditmaal van Like Father, Like Son, de nieuwste film van Hirokazu Koreeda (I Wish, Air Doll). Een prettige en oprechte film over een welgesteld echtpaar dat erachter komt dat hun zesjarige zoon bij de geboorte is verwisseld. De loop van het verhaal is precies zoals ik had verwacht, maar evengoed verliet ik de zaal met een glimlach. Een hele fijne kerstfilm, daar leek het nog het meeste op.
[rating 3.5]
De planning voor de komende dag is ook weer goed gevuld. Ik ben zelfs bang dat ik Inside Llewyn Davis, de nieuwste film van de Coens, moet laten schieten. De laatste film van de dag staat in ieder geval vast, dat is Monsoon Shootout, die pas na middernacht start.
