Grappig hoe snel je aan iets gewend kunt raken. Gisterochtend zat ik voor het eerst in het Grand Théâtre Lumière geduldig te wachten tot de voorstelling begon, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Toen het Cannes-logo in beeld verscheen, besefte ik pas waar ik eigenlijk was. Samen met ruim tweeduizend andere filmjournalisten van over de hele wereld zat ik op een plek waar ik de afgelopen jaren alleen maar over heb kunnen dromen. Doordat je zo bezig bent met concentreren op wat je allemaal wilt doen, kun je zo maar vergeten hoe speciaal deze plek is. Aan de andere kant is het natuurlijk ook wel leuk om mee te gaan met de drukte. Dat gaat best aardig tot nu toe. Ik heb zelfs al een beetje structuur gevonden.
Ik begin s ochtends vroeg met een blog, vertrek dan iets voor achten om naar de eerste persvertoning te gaan (dat is een van de twee films die later op die dag officieel in première gaan) en volg daarna de rest van de planning. Gisteren was dat een persconferentie, een tweede film, een stukje schrijven, en een derde film.
De dag begon goed met Jeune & Jolie, een drama over een meisje dat seks ontdekt en vervolgens aan de slag gaat als hoer. Een nogal extreem uitgangspunt, maar regisseur François Ozon weet er desondanks een fijn psychologisch drama van te maken zoals hij dat al vaker heeft laten zien. Een origineel en gewaagd idee om de groei naar volwassenheid zo via prostitutie weer te geven. De film blijkt uiteindelijk ook wel wat raakvlakken te hebben met het Nederlandse Hemel, waarin een jonge vrouw geen vertrouwen in relaties heeft en zich in onpersoonlijke seks stort. Jeune & Jolie houdt het wel wat luchtiger en is al met al ook een beetje voorspelbaar. Toch geen verkeerde film om de mee te openen.
[rating 3.5]
Direct na de voorstelling ben ik doorgelopen naar de persconferentie, waar Ozon samen met de producenten en de cast vertelde over de totstandkoming van de film. Tot mijn grote verbazing kon ik zonder probleem naar binnen lopen. Het zal wel te maken hebben gehad met het feit dat Sofia Coppolas The Bling Ring tegelijkertijd voor het eerst draaide. Ik heb die uiteindelijk helemaal niet meer gezien, maar hij scheen best geestig te zijn.
Ozon en zijn team spraken Frans, maar gelukkig (voor mij) werden bij de ingang headsets uitgedeeld waarop een live vertaling in het Engels te horen was. Dankzij de sterke tolk werkte dat nog goed ook. Alleen is het wel een beetje vervelend om de hele zaal te horen lachen en een paar seconden te moeten wachten tot je snapt waarom. Toch leuk voor de ervaring.
Na afloop ben ik naar de Marché gegaan, waar het achter de schermen eigenlijk om draait. Voor producenten is dit met afstand de belangrijkste filmmarkt van het jaar. Veel viel daar jammer genoeg niet van te merken. Groot is het zeker, maar ik had meer drukte en energie verwacht. Het oogde allemaal kalm en zakelijk. Iedere producent heeft een eigen stand en wacht daar rustig op een volgende afspraak, of verlaat zijn eigen plek om juist bij iemand op bezoek te gaan. Misschien dat ik in de loop van de week nog even terug ga om iemand te interviewen.
Ik heb er ook niet al te lang kunnen rondlopen, want Fruitvale Station stond op mijn verlanglijstje, en ik was niet de enige. Drie kwartier van tevoren zag ik al dat er een flinke rij voor het theater stond, dus ben ik er maar bij gaan staan, want met de kleur pas die ik heb ben je niet direct verzekerd van een plek. Ben je op tijd aanwezig, dan is er in feite niets aan de hand. De film opende een beetje tam. Nadat we echt videomateriaal hebben gezien van een incident op een metrostation, wordt de hoofdpersoon geïntroduceerd, van wie al snel duidelijk wordt dat hij bij het onheil betrokken zal gaan worden. De film werkt aanvankelijk volgens een clichématige verhaallijn. Een wietdealer raakt zijn baan bij een supermarkt kwijt en probeert moeizaam zijn leven op de rails te krijgen. Maar de film wordt beter en beter. Met name het laatste half uur, waarin het incident en de nasleep bijna in realtime worden verteld, is erg sterk. Van regisseur Ryan Coogler en hoofdrolspeler Michael B. Jordan (eerder al te zien in Chronicle) gaan we ongetwijfeld meer horen. Deze film zou wel eens hoge ogen kunnen gaan gooien bij de Oscars.
[rating 4]
Eigenlijk had ik na deze film gewoon moeten stoppen, of misschien naar de avondvoorstelling van The Bling Ring moeten gaan. Ik koos er echter voor om Touch of Sin een kans te geven, een Chinees vierluik - op feiten gebaseerd - dat volgens regisseur Jia Zhang-Ke (winnaar Gouden Leeuw 2006) een portret over het leven in het huidige China zou moeten zijn. Wat ik zag waren vier oppervlakkige verhaallijnen waarin de hoofdpersoon op een ongeloofwaardige manier tot wanhoop wordt gedreven om vervolgens het heft in eigen handen te nemen. Het had qua opzet wel wat weg van vier afleveringen Van God Los achter elkaar, alleen veel minder overtuigend. Lachwekkend zelfs op bepaalde momenten. Dat een film in de hoofdcompetitie van Cannes draait, hoeft dus niet per se te betekenen dat hij ook echt goed is.
[rating 2]
De dag eindigde dus in mineur, maar dat ga ik vandaag hopelijk goedmaken. Zometeen draait Le Passé voor het eerst en daar heb ik al een tijdje naar uitgekeken. Asghar Farhadis vorige film, A Separation, was ijzersterk. Ik heb er weer zin in!
Ik begin s ochtends vroeg met een blog, vertrek dan iets voor achten om naar de eerste persvertoning te gaan (dat is een van de twee films die later op die dag officieel in première gaan) en volg daarna de rest van de planning. Gisteren was dat een persconferentie, een tweede film, een stukje schrijven, en een derde film.
De dag begon goed met Jeune & Jolie, een drama over een meisje dat seks ontdekt en vervolgens aan de slag gaat als hoer. Een nogal extreem uitgangspunt, maar regisseur François Ozon weet er desondanks een fijn psychologisch drama van te maken zoals hij dat al vaker heeft laten zien. Een origineel en gewaagd idee om de groei naar volwassenheid zo via prostitutie weer te geven. De film blijkt uiteindelijk ook wel wat raakvlakken te hebben met het Nederlandse Hemel, waarin een jonge vrouw geen vertrouwen in relaties heeft en zich in onpersoonlijke seks stort. Jeune & Jolie houdt het wel wat luchtiger en is al met al ook een beetje voorspelbaar. Toch geen verkeerde film om de mee te openen.
[rating 3.5]
Direct na de voorstelling ben ik doorgelopen naar de persconferentie, waar Ozon samen met de producenten en de cast vertelde over de totstandkoming van de film. Tot mijn grote verbazing kon ik zonder probleem naar binnen lopen. Het zal wel te maken hebben gehad met het feit dat Sofia Coppolas The Bling Ring tegelijkertijd voor het eerst draaide. Ik heb die uiteindelijk helemaal niet meer gezien, maar hij scheen best geestig te zijn.
Ozon en zijn team spraken Frans, maar gelukkig (voor mij) werden bij de ingang headsets uitgedeeld waarop een live vertaling in het Engels te horen was. Dankzij de sterke tolk werkte dat nog goed ook. Alleen is het wel een beetje vervelend om de hele zaal te horen lachen en een paar seconden te moeten wachten tot je snapt waarom. Toch leuk voor de ervaring.
Na afloop ben ik naar de Marché gegaan, waar het achter de schermen eigenlijk om draait. Voor producenten is dit met afstand de belangrijkste filmmarkt van het jaar. Veel viel daar jammer genoeg niet van te merken. Groot is het zeker, maar ik had meer drukte en energie verwacht. Het oogde allemaal kalm en zakelijk. Iedere producent heeft een eigen stand en wacht daar rustig op een volgende afspraak, of verlaat zijn eigen plek om juist bij iemand op bezoek te gaan. Misschien dat ik in de loop van de week nog even terug ga om iemand te interviewen.
Ik heb er ook niet al te lang kunnen rondlopen, want Fruitvale Station stond op mijn verlanglijstje, en ik was niet de enige. Drie kwartier van tevoren zag ik al dat er een flinke rij voor het theater stond, dus ben ik er maar bij gaan staan, want met de kleur pas die ik heb ben je niet direct verzekerd van een plek. Ben je op tijd aanwezig, dan is er in feite niets aan de hand. De film opende een beetje tam. Nadat we echt videomateriaal hebben gezien van een incident op een metrostation, wordt de hoofdpersoon geïntroduceerd, van wie al snel duidelijk wordt dat hij bij het onheil betrokken zal gaan worden. De film werkt aanvankelijk volgens een clichématige verhaallijn. Een wietdealer raakt zijn baan bij een supermarkt kwijt en probeert moeizaam zijn leven op de rails te krijgen. Maar de film wordt beter en beter. Met name het laatste half uur, waarin het incident en de nasleep bijna in realtime worden verteld, is erg sterk. Van regisseur Ryan Coogler en hoofdrolspeler Michael B. Jordan (eerder al te zien in Chronicle) gaan we ongetwijfeld meer horen. Deze film zou wel eens hoge ogen kunnen gaan gooien bij de Oscars.
[rating 4]
Eigenlijk had ik na deze film gewoon moeten stoppen, of misschien naar de avondvoorstelling van The Bling Ring moeten gaan. Ik koos er echter voor om Touch of Sin een kans te geven, een Chinees vierluik - op feiten gebaseerd - dat volgens regisseur Jia Zhang-Ke (winnaar Gouden Leeuw 2006) een portret over het leven in het huidige China zou moeten zijn. Wat ik zag waren vier oppervlakkige verhaallijnen waarin de hoofdpersoon op een ongeloofwaardige manier tot wanhoop wordt gedreven om vervolgens het heft in eigen handen te nemen. Het had qua opzet wel wat weg van vier afleveringen Van God Los achter elkaar, alleen veel minder overtuigend. Lachwekkend zelfs op bepaalde momenten. Dat een film in de hoofdcompetitie van Cannes draait, hoeft dus niet per se te betekenen dat hij ook echt goed is.
[rating 2]
De dag eindigde dus in mineur, maar dat ga ik vandaag hopelijk goedmaken. Zometeen draait Le Passé voor het eerst en daar heb ik al een tijdje naar uitgekeken. Asghar Farhadis vorige film, A Separation, was ijzersterk. Ik heb er weer zin in!
