Nog slechts één dag te gaan en dan is het mooiste filmfestival van het jaar dat ons kleine land kent alweer afgelopen. Maar wat voor dag! Zo is er de ijzersterke slotfilm Stoker te zien, en draaien er bijvoorbeeld ook nog de door mij van de week besproken festivaltoppers Drug War, Ginger & Rosa en No. Ook nog in zijn geheel te zien is Going Home, een televisieserie van Kore-eda Hirozaku (Nobody Home, Still Walking), verscheidene films van de Oekraïnse Muratova voor de liefhebber en nog vele andere publieksfavorieten van de afgelopen anderhalve week.

Stoker is het Engelstalige debuut van Park Chan-wook, de Koreaanse regisseur van onder meer de Vengeance trilogie (waarvan Oldboy de bekendste is), een verfilming van het eerste script van Wentworth Miller (hoofdrolspeler van Prison Break). De verandering van locatie en taal blijkt Park goed gedaan te hebben, het is meteen zijn beste film in een jaar of tien. De visuele stijl is echter nog steeds Koreaans (en zeker bijzonder), wat een aparte sfeer oplevert waardoor de film in een soort op zichzelf staande wereld lijkt af te spelen.

Dat komt de seksuele en psychologische spanning die zeer kunstig langzaamaan wordt opgevoerd in deze thriller annex familiedrama alleen maar ten goede. Na de dood van pater familias Richard Stoker komt de mysterieuze oom Charlie (glansrol van Matthew Goode) bij de net achttien geworden India en haar moeder Evie inwonen. Maar waar komt hij eigenlijk vandaan, en wat wil hij van de vrouwen? En wil India het antwoord op die vragen eigenlijk wel weten? Een heerlijk gestoorde film die ergens iets weg heeft van Hitchcock en ergens iets van een héél goed gemaakte B-film.

[rating 4]

Post Tenebrax Lux draait al niet meer, maar is wel meer dan het vermelden waard. Véél meer. Misschien wel de beste film van het festival. Mexicaans regisseur Reygadas filmde als een Expressionistisch of Surrealistisch schilder zijn dromen, herinneringen, angsten, verlangens en diepste gevoelens. Het resultaat is een collectie scènes en sequenties die niet bepaald makkelijk allemaal met elkaar te verbinden zijn en de film is daardoor zeker niet voor iedereen geschikt. Er loopt wel een rode lijn door een deel van de film, over een goed boerend Mexicaans gezin met twee kinderen, maar ook daar zitten dromen tussen.

Dromerig is de sfeer die ontstaat, niet alleen door de vage, elliptische structuur, maar ook vooral dankzij het camerawerk en een bepaald terugkerend visueel effect waardoor de randen van het scherm net rimpelingen op het water lijken (zie de afbeelding bovenaan). Niet elke scène werkt, maar sommigen zijn zo subliem en onvergetelijk dat dit niet deert. Zo is er de lange openingssequentie waarin een storm zich aankondigt boven een veld en de koeien en honden aldaar onrustig loeien en janken, terwijl een klein meisje te midden van de beesten vrolijk er op los kirt, zich niet bewust van enig gevaar. Of de scène waarin een koppel met een desintegrerende relatie samen een liedje van Neil Young, en wel precies de volgende tekst: It's a dream, only a dream / And it's fading now, fading away / It's only a dream / Just a memory without anywhere to stay. Ergens vat dat de film wel mooi samen, behalve dat die wel een plek heeft gekregen.

[rating 5]