Een van de mooie dingen van het IFFR is dat het echt het Internationale Film Festival Rotterdam is. Je ziet in korte tijd zoveel verschillende plekken van de wereld en hoort een grote verscheidenheid aan talen langskomen. Soms zelfs op één dag. 's Ochtends ga je naar Zuid Amerika, 's middags naar Europa en 's avonds naar Azië, en zo reis je eigenlijk de hele wereld rond. En dat allemaal dankzij jonge enthousiaste filmmakers en maaksters die in Rotterdam hun werk komen vertonen.

Noche en Leones zijn beide Argentijnse films van beginnende cineasten die een groep jonge mensen in een bos filmde en waarbij geluid uit het verleden een belangrijke rol speelt in hun leven. In Noche zijn dat de geluidsopnames van een jongen die zelfmoord pleegde in een huis in het bos, waar na zijn dood zes van zijn vrienden bij elkaar zijn gekomen om dat huis op te ruimen. Die opnames worden de hele dag door gedraaid en voegen een extra laag soundtrack toe aan de gesprekken van de vrienden en natuurgeluiden van het bos, dat af en toe mooi in beeld gebracht is.

Bij Leones is de groep jonge mensen verdwaald in een bos en luisteren naar een gesprek dat ze in de auto op weg naar het bos voerden omdat ze niet meer weten hoe ze in het bos kwamen. In beide films worden de jonge mensen al op vroege leeftijd met de dood geconfronteerd, maar de uitwerking daarvan in Noche is een stuk interessanter dan in Leones. Die laatste heeft wel indrukwekkende lange takes waarbij ook nog eens geinig met misleidend perspectief wordt gespeeld.

[rating 3.5]

L'etoile du jour voert dan naar een kustplaatsje in Frankrijk en de belevenissen van een ouderwets, klein circus in de moderne crisis. Denis Lavant (Beau Travail, Holy Motors) is zoals meestal fantastisch, dit keer als clown. Hij heeft last van woedeaanvallen, maar ziet dan zijn geweten voor zich in de vorm van Iggy Pop, die geen woord uitspreekt maar met zijn strenge blikken en ontblote bovenlichaam wel veel zegt. Een klassiek tragedie over de rijke circuseigenaar die het gemunt heeft op de jonge vrouw van de arme clown, verrijkt door een prachtige soundtrack (met onder andere, hoe kan het ook anders, een nummer van Tom Waits over het circus) en zwart-wit sequenties waarin Lavant met Iggy Pop danst als verbeelding van de strijd met het geweten.

[rating 4]

I.D. zet de reis voort in Mumbai, voormalig bekend als Bombay, te India. Charu is een jonge immigrante van het platteland die carrière probeert te maken in de hele grote stad. De man die in haar appartement de muur komt schilderen valt plots bewusteloos neer en plots wordt Charu's leven een chaos van jewelste. Hij is niet te identificeren en terwijl hij in het ziekenhuis ligt en daarna overlijdt, gaat zij met haar enige aanwijzing, zijn telefoon, op zoek naar zijn identiteit, waardoor ze in steeds naardere gebieden van de stad komt. Het is iets teveel ostentatief de aandacht op arme mensen in sloppenwijken vestigen vanaf dat moment, maar blijft wel behoorlijk spannend tot het plotselinge einde.

[rating 3.5]