Terug in de tijd keren, figuurlijk of letterlijk, begint zowaar een thema te lijken op deze editie van het festival. Vandaag was weer een dag waarop de films zich in een andere tijd dan het heden afspeelden, of dat leken te doen dankzij de gekozen locatie. Eveneens was het de dag van de eerste echte festivaltoppers, die niet over een week alweer vergeten zullen worden en buiten het festivalcircuit nog een langer leven zullen krijgen of dat zouden moeten krijgen. Het zou ontzettend zonde zijn als deze films niet verder gedistribueerd werden.

Ginger & Rosa is de comeback van regisseuse Sally Potter na lange afwezigheid uit de Nederlandse bios. Zij verzamelde daarvoor een sterke cast van internationale acteurs, waaronder Timothy Spall, Christina Hendricks (Mad Men), Alessandro Nivola (La meglio gioventù) en Annette Benning. Maar de onbetwiste ster is Elle Fanning als Ginger, die opnieuw haar enorme talent bewijst met evenveel vrolijke charme als hartverscheurende tranen. Soms krijgt ze een beetje help van de muziek: vooral in één scène waarin de gevoelens van Ginger worden geëxternaliseerd door een scheurende saxofoonsolo van Charlie Parker op haar platenspeler, een van de hoogtepunten van de film. Sowieso een geweldige soundtrack, met verder Dave Brubeck, Miles Davis, Thelonious Monk, Sidney Bechet, Duke Ellington en Django Reinhardt.

Het is 1962 en Ginger en Rosa (ook een goede vertolking, van debutante Alice Englert) zijn zeventien in Londen. Hun innerlijke onrust is een reflectie van die in de maatschappij, en de intellectuele Ginger bekommert zich om de dreiging van de atoombom. Maar die externe zorg wordt steeds meer een uiting van de interne bommen in haar privéleven. Haar relaties met haar scheidende ouders en haar beste vriendin Rosa worden steeds ingewikkelder en zorgen voor steeds meer pijn. De scène waarin de bom barst en de slotscène daarna zijn subliem. Net zoals de cinematografie van Robbie Ryan.

[rating 5]

Mai Morire voert je ook terug naar een andere tijd, maar niet letterlijk. Chayo, een vrouw van middelbare leeftijd, keert terug naar Xochimilco, een onderdeel van Mexico Stad dat nog in een andere eeuw lijkt te bestaan. Zij doet dat om naar oude traditie voor haar stervende moeder te zorgen. Kort nadat ze is aangekomen merkt ze terecht op dat tijd anders lijkt te bewegen in Xochimilco; een gebied dat bestaat uit kleine eilandjes van elkaar gescheiden door een heel systeem van rivieren en kanalen. Waarover nog met een soort gondels over gevaren wordt. Regisseur Enrique Rivera wilde dit gebied preserveren op film voordat het door modernisatie en toerisme zou verdwijnen (waar in één scène al een glimp van op te vangen is) en is daar behoorlijk goed in geslaagd.

Het trage tempo van de film past geheel bij dat van Xochimilco, en het heldere digitale camerawerk legt regelmatig prachtig de natuur van de omgeving, de mooie luchten en vooral ook de zonsopgangen en zonsondergangen vast. Waar Ginger & Rosa uitblinkt in de korte shots van vluchtige momenten en details, blinkt Mai Morire juist in de lange shots uit die langzaam om hun subject heendraaien en zo de lichtval vanuit allerlei standpunten oppikken. Niet alleen het zonlicht valt veelvuldig mooi, maar ook met kaarslicht maakt de cameraman fraaie beelden. Een fijne, dromerige film over leven en dood.

[rating 4.5]