Na een week vol verbazing in Cannes te hebben rondgelopen ben ik weer letterlijk en figuurlijk met beide benen op Nederlandse grond geland. Voor het eerst hoef ik voor het schrijven van een blog niet met tientallen journalisten te vechten om een computer. Eindelijk krijgt mijn lichaam weer iets anders binnen dan fastfood en nespresso. Nog steeds verbaas ik mij erover dat ik niet ziek ben geworden met dit ongezonde dieet, weinig slaap en het slechte weer. Eén keer viel ik maar in slaap bij een film, dat was bij de verschrikkelijke Engelse remake van Nicolas Winding Refns Pusher. Maar tegenover elke teleurstelling stond een onverwacht pareltje.
De beste film die ik in Cannes heb gezien was Beasts of the Southern Wild. De film sleepte eerder dit jaar al de juryprijs in de wacht op het Amerikaanse Sundance filmfestival en kreeg in Cannes de Gouden Camera voor het beste debuut. Beasts of the Southern Wild vertelt een prachtig coming-of-ageverhaal van de zesjarige Hushpuppy in één van de armste gebieden van Amerika op het moment dat orkaan Katrina nadert. Hier woont Hushpuppy met haar vader, die zijn best doet haar te verzorgen maar het onverwachte vertrek van zijn vrouw niet kan verwerken en tegelijkertijd zelf ernstig ziek wordt.
Beasts of the Southern Wild is niet anders te omschrijven dan magisch realistisch. In haar heilige overtuiging dat alles binnen het universum met elkaar verweven is, koppelt Hushpuppy dreiging in de natuur aan sociale moeilijkheden en gevaren thuis. Regisseur Benh Zeitlin vertelt zijn verhaal met behulp van prachtige natuurbeelden die doen denken aan de vroege films van Terrence Malick, zeker ook door de poëtische voice-over van de jonge hoofdrolspeelster. De natuurbeelden werken naadloos samen met de fantastische elementen die Hushpuppys verbeeldingskracht aan het verhaal toevoegt. Als rode draad door het verhaal lopen enkele prehistorische monsters die uit gesmolten ijskappen tevoorschijn zijn gekomen en nu langzaam richting het zuiden trekken.
Hushpuppy ziet als ze naar de wereld kijkt tegelijkertijd een paradijs en een dreiging van apocalyptische proporties. Het is een wereld vol magie, fantasie en rauwe realiteit. Hushpuppy toont ons haar kijk op dit alles; ze is heel wijs voor haar leeftijd, maar zonder haar kinderlijke oprechtheid te verliezen. Beast of the Soutern Wild is een gedurfde film die in cinematografie en muziek een grootsheid bereikt die enkel overtroffen wordt door de emotionele band die met de kleine Hushpuppy wordt gecreëerd. Het is een epische en persoonlijke film zoals ze niet vaak te zien zijn.
[rating 5]
Ook licht verrast werd ik door The Sapphires, die in Cannes buiten de competitie draaide. De film lijkt het eerste gezicht een soort Dreamgirls in Australië, maar groeit daar bovenuit door de fenomenale hoofdrol van Chris ODowd. ODowd speelt een aan lager wal geraakte pianist die op een dag zangtalent en geld ziet in vier Aboriginalmeisjes. Hij neemt hen (drie zusjes en hun nichtje) onder zijn hoede en regelt een baan voor ze in Vietnam. De Vietnamoorlog is op dat moment in volle gang en de meisjes beginnen hun zangcarrière met een rondtocht door het gevaarlijke oorlogsgebied.
The Sapphires probeert veel te zijn. Het succes van de zanggroep wordt afgewisseld met rassenproblematiek, sociale onrust en de impact van de Vietnamoorlog. Hierin slaagt de film niet helemaal, vooral omdat de suggestie gewekt wordt dat alles met muziek kan worden opgelost. Steeds als de emoties te hoog oplopen door politiek, oorlogsgeweld of economische problemen zet één van de zusjes een nummer in en verdwijnen de problemen als sneeuw voor de zon.
De film maakt veel gebruik van archiefbeelden van de Vietnamoorlog. Wellicht ten compensatie voor de overige oorlogsscènes, die door knullige effecten niets van de grimmigheid van Vietnam overbrengen. Helaas leggen de archiefbeelden hier enkel nog meer de nadruk op. Dat de tekortkomingen op politiek en historisch niveau niet zo opvallen, is te danken aan Chris ODowd. Zowel de komische noot als de dramatische impact van het verhaal draagt hij moeiteloos. Terwijl de vier vrouwen maar lastig uit hun stereotype (de koppige, het jonge talent, de flirt en de blanke) stappen, is het ODowds personage die de vrouwen en de film naar grote hoogte tilt. The Sapphires kreeg een tien minuten durende staande ovatie bij de première. Ik heb het niet aan iedereen persoonlijk gevraagd, maar ik kan met enige zekerheid zeggen dat hiervan negen minuten voor ODowd waren.
[rating 3.5]
De beste film die ik in Cannes heb gezien was Beasts of the Southern Wild. De film sleepte eerder dit jaar al de juryprijs in de wacht op het Amerikaanse Sundance filmfestival en kreeg in Cannes de Gouden Camera voor het beste debuut. Beasts of the Southern Wild vertelt een prachtig coming-of-ageverhaal van de zesjarige Hushpuppy in één van de armste gebieden van Amerika op het moment dat orkaan Katrina nadert. Hier woont Hushpuppy met haar vader, die zijn best doet haar te verzorgen maar het onverwachte vertrek van zijn vrouw niet kan verwerken en tegelijkertijd zelf ernstig ziek wordt.
Beasts of the Southern Wild is niet anders te omschrijven dan magisch realistisch. In haar heilige overtuiging dat alles binnen het universum met elkaar verweven is, koppelt Hushpuppy dreiging in de natuur aan sociale moeilijkheden en gevaren thuis. Regisseur Benh Zeitlin vertelt zijn verhaal met behulp van prachtige natuurbeelden die doen denken aan de vroege films van Terrence Malick, zeker ook door de poëtische voice-over van de jonge hoofdrolspeelster. De natuurbeelden werken naadloos samen met de fantastische elementen die Hushpuppys verbeeldingskracht aan het verhaal toevoegt. Als rode draad door het verhaal lopen enkele prehistorische monsters die uit gesmolten ijskappen tevoorschijn zijn gekomen en nu langzaam richting het zuiden trekken.
Hushpuppy ziet als ze naar de wereld kijkt tegelijkertijd een paradijs en een dreiging van apocalyptische proporties. Het is een wereld vol magie, fantasie en rauwe realiteit. Hushpuppy toont ons haar kijk op dit alles; ze is heel wijs voor haar leeftijd, maar zonder haar kinderlijke oprechtheid te verliezen. Beast of the Soutern Wild is een gedurfde film die in cinematografie en muziek een grootsheid bereikt die enkel overtroffen wordt door de emotionele band die met de kleine Hushpuppy wordt gecreëerd. Het is een epische en persoonlijke film zoals ze niet vaak te zien zijn.
[rating 5]
Ook licht verrast werd ik door The Sapphires, die in Cannes buiten de competitie draaide. De film lijkt het eerste gezicht een soort Dreamgirls in Australië, maar groeit daar bovenuit door de fenomenale hoofdrol van Chris ODowd. ODowd speelt een aan lager wal geraakte pianist die op een dag zangtalent en geld ziet in vier Aboriginalmeisjes. Hij neemt hen (drie zusjes en hun nichtje) onder zijn hoede en regelt een baan voor ze in Vietnam. De Vietnamoorlog is op dat moment in volle gang en de meisjes beginnen hun zangcarrière met een rondtocht door het gevaarlijke oorlogsgebied.
The Sapphires probeert veel te zijn. Het succes van de zanggroep wordt afgewisseld met rassenproblematiek, sociale onrust en de impact van de Vietnamoorlog. Hierin slaagt de film niet helemaal, vooral omdat de suggestie gewekt wordt dat alles met muziek kan worden opgelost. Steeds als de emoties te hoog oplopen door politiek, oorlogsgeweld of economische problemen zet één van de zusjes een nummer in en verdwijnen de problemen als sneeuw voor de zon.
De film maakt veel gebruik van archiefbeelden van de Vietnamoorlog. Wellicht ten compensatie voor de overige oorlogsscènes, die door knullige effecten niets van de grimmigheid van Vietnam overbrengen. Helaas leggen de archiefbeelden hier enkel nog meer de nadruk op. Dat de tekortkomingen op politiek en historisch niveau niet zo opvallen, is te danken aan Chris ODowd. Zowel de komische noot als de dramatische impact van het verhaal draagt hij moeiteloos. Terwijl de vier vrouwen maar lastig uit hun stereotype (de koppige, het jonge talent, de flirt en de blanke) stappen, is het ODowds personage die de vrouwen en de film naar grote hoogte tilt. The Sapphires kreeg een tien minuten durende staande ovatie bij de première. Ik heb het niet aan iedereen persoonlijk gevraagd, maar ik kan met enige zekerheid zeggen dat hiervan negen minuten voor ODowd waren.
[rating 3.5]
