Terwijl het weer in de tweede festivalweek langzaam verbetert, pak ik mijn koffers. Gisteren was mijn laatste dag op het festival en vandaag trek ik weer terug naar Nederland. Van het regenachtige zuiden van Frankrijk naar een zonnig Nederland, een week geleden had ik het tegenovergestelde verwacht. Maar dat geldt voor de hele Cannes-ervaring.
Ik heb minder films gezien dan gepland. Openingsfilm Moonrise Kingdom ging aan mij voorbij. Ook Gouden Palmwinnaar Amour heb ik gemist. Maar wat maakt dat ook eigenlijk uit? Selectie voor de hoofdcompetitie in Cannes is dusdanig prestigieus dat een Nederlandse bioscooprelease vrijwel zeker is. Al deze parels zie ik daarom in de nabije toekomst nog wel. Veel leuker is het Un Certain Regard-programma, waarin meer gewaagde films van jong talent een plaats hebben. Hier is het ook spannender wat je voorgeschoteld krijgt. Onbekende en onconventionele films kunnen veel meer dan bekende titels verrassen, en dat is nu juist wat filmfestivals leuker maakt dan gewoon bioscoopbezoek. Het moment dat de lichten doven en het logo van Cannes in beeld komt is magisch; om onderdeel te zijn van een publiek dat bij de aftiteling collectief uit zijn dak gaat nog magischer. Geen normaal bioscoopbezoek kan tegen deze festivalmanie op.
Eén competitiefilm zag ik maar, en als ik mijn collegas van andere media mag geloven was het de slechtste. Het Egyptische After the Battle lijkt dan ook vooral geselecteerd te zijn omdat het een belangrijke film lijkt. De film start tijdens het hoogtepunt van de Arabische lente, als rellen in Egypte tussen demonstranten en pro-Mubarakgroeperingen gewelddadig escaleren. Mahmoud was één van de ruiters te paard in dienst van Mubarak om de menigte in bedwang te houden. Als hij van zijn paard wordt getrokken en wordt mishandeld door de demonstranten belandt het filmpje hiervan op YouTube. Terug in zijn thuisdorp is zijn leven geruïneerd. Werkloos en als onderwerp van spot onder de dorpsgenoten heeft hij het elke dag moeilijker om zijn gezin te onderhouden. Dan ontmoet hij Reem, een blanke revolutionair en werkzaam bij een succesvol reclamebureau in Cairo. Reem ziet iets in Mahmoud en besluit hem te helpen. Samen maken ze zich hard voor het sociale en economische onrecht in het Egypte van na de revolutie. Het wordt hen van alle kanten echter zo lastig gemaakt dat al snel de vraag naar boven komt of de revolutie nu echt wel zo goed was voor Egypte.
After the Battle is heel dicht op de gebeurtenissen gemaakt. Enkele scènes waarin Reem en Mahmoud bij demonstraties aanwezig zijn, doen zelfs vermoeden dat ze opgenomen zijn tijdens de demonstratie. Niet minder indrukwekkend is overigens de optie dat de film gebruik maakt van feilloos in de film verwerkte archiefbeelden. Dat de film zo dicht op de gebeurtenissen staat, zorgt er wel voor dat hij geen afstand kan nemen om een duidelijke focus te vinden. De film start als politiek pamflet over vrouwenrechten in Egypte. Dan kijken we opeens naar een smeuïge driehoeksverhouding op het platteland. Dit wordt vervolgens weer losgelaten om een verhaal over sociaal en economisch onrecht te vertellen, om uiteindelijk weer terug te gaan naar de politieke effecten van de Arabische lente. Wat de regisseur uiteindelijk wil zeggen, is bij geen van deze verhalen helemaal duidelijk. Het gaat hem aan het hart en de emoties zijn vers, zoveel staat vast. Maar de boodschap is men te midden van al deze emoties helaas vergeten.
[rating 3]
Ik heb minder films gezien dan gepland. Openingsfilm Moonrise Kingdom ging aan mij voorbij. Ook Gouden Palmwinnaar Amour heb ik gemist. Maar wat maakt dat ook eigenlijk uit? Selectie voor de hoofdcompetitie in Cannes is dusdanig prestigieus dat een Nederlandse bioscooprelease vrijwel zeker is. Al deze parels zie ik daarom in de nabije toekomst nog wel. Veel leuker is het Un Certain Regard-programma, waarin meer gewaagde films van jong talent een plaats hebben. Hier is het ook spannender wat je voorgeschoteld krijgt. Onbekende en onconventionele films kunnen veel meer dan bekende titels verrassen, en dat is nu juist wat filmfestivals leuker maakt dan gewoon bioscoopbezoek. Het moment dat de lichten doven en het logo van Cannes in beeld komt is magisch; om onderdeel te zijn van een publiek dat bij de aftiteling collectief uit zijn dak gaat nog magischer. Geen normaal bioscoopbezoek kan tegen deze festivalmanie op.
Eén competitiefilm zag ik maar, en als ik mijn collegas van andere media mag geloven was het de slechtste. Het Egyptische After the Battle lijkt dan ook vooral geselecteerd te zijn omdat het een belangrijke film lijkt. De film start tijdens het hoogtepunt van de Arabische lente, als rellen in Egypte tussen demonstranten en pro-Mubarakgroeperingen gewelddadig escaleren. Mahmoud was één van de ruiters te paard in dienst van Mubarak om de menigte in bedwang te houden. Als hij van zijn paard wordt getrokken en wordt mishandeld door de demonstranten belandt het filmpje hiervan op YouTube. Terug in zijn thuisdorp is zijn leven geruïneerd. Werkloos en als onderwerp van spot onder de dorpsgenoten heeft hij het elke dag moeilijker om zijn gezin te onderhouden. Dan ontmoet hij Reem, een blanke revolutionair en werkzaam bij een succesvol reclamebureau in Cairo. Reem ziet iets in Mahmoud en besluit hem te helpen. Samen maken ze zich hard voor het sociale en economische onrecht in het Egypte van na de revolutie. Het wordt hen van alle kanten echter zo lastig gemaakt dat al snel de vraag naar boven komt of de revolutie nu echt wel zo goed was voor Egypte.
After the Battle is heel dicht op de gebeurtenissen gemaakt. Enkele scènes waarin Reem en Mahmoud bij demonstraties aanwezig zijn, doen zelfs vermoeden dat ze opgenomen zijn tijdens de demonstratie. Niet minder indrukwekkend is overigens de optie dat de film gebruik maakt van feilloos in de film verwerkte archiefbeelden. Dat de film zo dicht op de gebeurtenissen staat, zorgt er wel voor dat hij geen afstand kan nemen om een duidelijke focus te vinden. De film start als politiek pamflet over vrouwenrechten in Egypte. Dan kijken we opeens naar een smeuïge driehoeksverhouding op het platteland. Dit wordt vervolgens weer losgelaten om een verhaal over sociaal en economisch onrecht te vertellen, om uiteindelijk weer terug te gaan naar de politieke effecten van de Arabische lente. Wat de regisseur uiteindelijk wil zeggen, is bij geen van deze verhalen helemaal duidelijk. Het gaat hem aan het hart en de emoties zijn vers, zoveel staat vast. Maar de boodschap is men te midden van al deze emoties helaas vergeten.
[rating 3]
