Om het leven in Cannes nog onoverzichtelijker te maken, loop ik rond met een dubbele pet. Ik ben hier als pers, maar ook als programmeur van het Leids Film Festival. Terwijl mijn perscollegas van de ene naar de andere persvoorstelling rennen, duik ik soms de kelder van het immens grote festivalpaleis in voor de Cannes filmmarkt. Hier wordt bepaald wat Nederland de komende jaren in de bioscoop te zien krijgt.
Op de filmmarkt van Cannes vindt je sales agents van over de hele wereld, allemaal met een eigen kraampje en vastbesloten hun films aan zoveel mogelijk partijen te verkopen. Bij de markt horen ook verschillende bioscopen waar mogelijke kopers de films kunnen bekijken. Deze screenings zijn een wereld apart. Soms lijkt het eerder regel dan uitzondering om tijdens de film door te werken met de iPad. Mensen komen halverwege binnen of vertrekken na vijf minuten. Vaak omdat een film tegenvalt, maar soms ook omdat er nu eenmaal tientallen films per dag gekeken moeten worden. Zijn de eerste vijf minuten leuk, dan zal de rest ook wel prima zijn, snel kopen en naar de volgende film.
Films die draaien op de markt zijn niet geselecteerd voor het festival. Iedereen met geld kan een bioscoopzaal huren en zijn film vertonen. De kans is daarom groot dat je meer troep dan kwaliteit ziet. Zo draait hier de horrorkomedie Vampire Girls van de makers van Vampire Boys 1 en 2. Ook van Vegetarian Cannibal kreeg ik vandaag een centimeter dikke persmap. De film vertelt over een gynaecoloog die na een foutje met het lijk van de dochter van een politieagent opgescheept zit. Hoe zal onze vegetarische kannibaal dit varkentje wassen? Ik stort de persmap samen met de vele overige kilos papierwerk die ik dagelijks in mijn persoonlijk postvak vind zonder door te lezen in de papierbak.
Als ik vanwege de lange rij niet bij Brandon Cronenbergs Antiviral (Un Certain Regard) binnenkom, moet ik heel snel een andere zaal uitkiezen. De keus valt op de komedie Freaky Deaky met Billy Burke, Christian Slater en Andy Dick. Ik lees nog even snel de omschrijving in het programmaboekje: vroeger zat hij bij de explosieven opruimingsdienst, maar pas na zijn overplaatsing moet Chris Mankowski echt met dynamiet jongleren. Verkrachting en wraak zijn enkel het topje van de ijsberg in dit bizarre verhaal.
Als ik na tien minuten de zaal uitvlucht ben ik niet de enige. Ook dit is dus Cannes; een plek waar uit de diepste krochten van de wereldcinema films worden opgedoken die niemand wil hebben. Hier worden ze vertoond aan een select groepje kijkers dat zelden een film uitkijkt en hun telefoon tijdens de film nooit uit het oog verliest. Wat de toekomst brengen moge voor Freaky Deaky weet ik niet. Er zal vast wel een nichepubliek voor zijn. Persoonlijk heb ik echter zo veel dubieuze films voorbij zien komen dat ik soms bijna mijn geloof in de cinema ben verloren. Dat kan blijkbaar ook in het Mekka van de filmwereld.
Op de filmmarkt van Cannes vindt je sales agents van over de hele wereld, allemaal met een eigen kraampje en vastbesloten hun films aan zoveel mogelijk partijen te verkopen. Bij de markt horen ook verschillende bioscopen waar mogelijke kopers de films kunnen bekijken. Deze screenings zijn een wereld apart. Soms lijkt het eerder regel dan uitzondering om tijdens de film door te werken met de iPad. Mensen komen halverwege binnen of vertrekken na vijf minuten. Vaak omdat een film tegenvalt, maar soms ook omdat er nu eenmaal tientallen films per dag gekeken moeten worden. Zijn de eerste vijf minuten leuk, dan zal de rest ook wel prima zijn, snel kopen en naar de volgende film.
Films die draaien op de markt zijn niet geselecteerd voor het festival. Iedereen met geld kan een bioscoopzaal huren en zijn film vertonen. De kans is daarom groot dat je meer troep dan kwaliteit ziet. Zo draait hier de horrorkomedie Vampire Girls van de makers van Vampire Boys 1 en 2. Ook van Vegetarian Cannibal kreeg ik vandaag een centimeter dikke persmap. De film vertelt over een gynaecoloog die na een foutje met het lijk van de dochter van een politieagent opgescheept zit. Hoe zal onze vegetarische kannibaal dit varkentje wassen? Ik stort de persmap samen met de vele overige kilos papierwerk die ik dagelijks in mijn persoonlijk postvak vind zonder door te lezen in de papierbak.
Als ik vanwege de lange rij niet bij Brandon Cronenbergs Antiviral (Un Certain Regard) binnenkom, moet ik heel snel een andere zaal uitkiezen. De keus valt op de komedie Freaky Deaky met Billy Burke, Christian Slater en Andy Dick. Ik lees nog even snel de omschrijving in het programmaboekje: vroeger zat hij bij de explosieven opruimingsdienst, maar pas na zijn overplaatsing moet Chris Mankowski echt met dynamiet jongleren. Verkrachting en wraak zijn enkel het topje van de ijsberg in dit bizarre verhaal.
Als ik na tien minuten de zaal uitvlucht ben ik niet de enige. Ook dit is dus Cannes; een plek waar uit de diepste krochten van de wereldcinema films worden opgedoken die niemand wil hebben. Hier worden ze vertoond aan een select groepje kijkers dat zelden een film uitkijkt en hun telefoon tijdens de film nooit uit het oog verliest. Wat de toekomst brengen moge voor Freaky Deaky weet ik niet. Er zal vast wel een nichepubliek voor zijn. Persoonlijk heb ik echter zo veel dubieuze films voorbij zien komen dat ik soms bijna mijn geloof in de cinema ben verloren. Dat kan blijkbaar ook in het Mekka van de filmwereld.
