Mijn eerste festivaldag is ongeveer halverwege als ik mij erbij neerleg: ik ga Cannes niet doorgronden in de vier dagen dat ik hier rondloop. Lange rijen, toegangspassen in alle mogelijke kleuren en ogenschijnlijke willekeur die bepaalt wie tot welke film toegang krijgt zijn hier aan de orde van de dag. Gelukkig hoef ik het niet te begrijpen om ervan te genieten. Twee weken per jaar is Cannes het epicentrum van de filmwereld en ik ben dankbaar voor alles wat ik daar de komende dagen van zal meepakken. Ook als dat meer gruwelijk dure cocktails dan films zijn.

Van de crisis in de cultuursector is in de prachtige Franse kustplaats overigens geen sprake. De hoeveelheid privéjets in de kustplaats is niet te tellen en nog nooit was er meer filmindustrie op het festival aanwezig om films te kopen en verkopen. Naast het grootste podium om films een succesvolle internationale lancering te geven wordt in de kelder van het Palais des Festivals van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat gehandeld in films. Een groot deel van de films waar de Nederlandse bioscoopbezoeker de komende jaren naar zal kijken is hier aangekocht. Met sommige films wordt jarenlang geleurd, andere gaan al als warme broodjes over de toonbank als er enkel nog een script is.

Enfin, genoeg over geld, ik ben hier namelijk ook gewoon om films te kijken. De competie barst dit jaar van de grote namen. Onder anderen Michael Haneke, David Cronenberg, Wes Anderson, Thomas Vinterberg, Ken Loach, Alain Resnais, Lee Daniels en John Hillcoat zijn met hun nieuwste film vertegenwoordigd. Vrouwelijke regisseurs hebben dit jaar geen plekje in de competitie kunnen veroveren. Het betekende de eerste (minuscule) rel tijdens de nog jonge 65e editie van Cannes. De reactie van festivaldirecteur Thierry Frémaux: “dat ligt niet aan Cannes, het gebrek aan goede vrouwelijke regisseurs is een probleem van de gehele filmwereld”.

Ik heb grootste plannen voor de korte tijd die ik hier ben. Natuurlijk ga ik veel films kijken, maar ik hoop toch ook minimaal één rode loper mee te pakken. Dat lukt direct op dag één met de galapremière van het Egyptische After the Battle. In een afgeladen zaal vol smokings en extravagante avondjurken wacht ik daar op de entree van de cast en crew van de film: vier onbekende Egyptenaren die als goden in de zaal worden ontvangen. Als Cannes iets tot in de puntjes beheerst, is het wel om film tot een bijna religieuze ervaring te maken. Hoewel, soms lijkt de film zelf er minder toe te doen. Naast mij zie ik voor de film start al wat mensen de zaal uit glippen. De rode loper en de hysterische aankomst van de sterren is achter de rug, en waarom dan nog een moeizame film kijken over de sociale en politieke problemen in Egypte? Cannes is de tempel waar filmliefhebbers van over de hele wereld samenkomen. Maar Cannes zelf en zijn vele rituelen zijn nog heiliger dan het medium waar het allemaal mee begon.