De Argentijnse regisseuse Milagros Mumenthaler heeft met Abrir Puertas y Ventanas haar speelfilmdebuut afgeleverd. Hierin staat de relatie van drie zussen centraal na de dood van hun grootmoeder. Mumenthaler was aanwezig bij het IFFR, waar haar film werd vertoond, en sprak met FilmTotaal over haar film, thuisland en overbodige dialogen.

Je bent geboren in Argentinië waar Abrir Puertas y Ventanas zich afspeelt, maar opgegroeid in Zwitserland. Welk land is je thuisland?

Beide om verschillende redenen. Mijn ouders moesten toen ik pas drie maanden oud was om politieke redenen uit Argentinië vertrekken. Zo zijn we in Zwitserland terechtgekomen. Daar ben ik opgegroeid, ging ik naar school en maakte ik vrienden. Maar bij ons thuis waren we op Argentinië gericht. We woonden misschien niet in het land, maar we hadden het over Argentinië als het beste land ter wereld. Ik ging er hierdoor erg naar hunkeren. Toen ik achttien was, besloot ik naar mijn geboorteland te gaan en daar film te studeren. Het voelde alsof ik naar huis ging.

Wat inspireerde je om het script van Abrir Puertas y Ventanas te schrijven?

Ik had een aantal korte films gemaakt, die ook gingen over de rol van familieleden binnen een gezin. Het schrijven van Abrir Puertas y Ventanas ging helemaal vanzelf, omdat ik al veel met dit onderwerp bezig was geweest.

Wat is het in het bijzonder dat je interesseert aan de verhoudingen tussen broers en zussen?

Ik kom ook uit een gezin met twee zussen en een broer. In elk gezin krijg je van jongs af aan een rol toebedeeld door je ouders, die je vervolgens de rest van je jeugd behoudt. Wanneer je volwassen begint te worden, kom je er langzaam achter wie je echt bent, los van je rol binnen een gezin. Ik vind het heel interessant om te zien hoe mensen loskomen van die rol. In de film zorgt de dood van de grootmoeder ervoor dat de drie zussen erachter moeten komen wie ze zijn. Ze moeten nu elk een eigen pad gaan kiezen.

In de film is soms weinig dialoog tussen de personages. Waarom heb je daarvoor gekozen?

Ik vind dialogen die alleen bedoeld zijn om de kijker te informeren, iets onnodigs. Toen ik het script schreef, creëerde ik personages. Bij de dialogen probeer ik alleen te kijken naar wat deze personages tegen elkaar zouden zeggen. De rest laat ik weg. Ik denk dat dit de echtheid van de personages bevordert.

Waarom heb je gekozen voor de titel Abrir Puertas y Ventanas , in het Nederlands 'Open Deuren en Ramen'?

Ik vond het heel moeilijk om een goede titel te bedenken. Toevallig bezocht ik in het theater het stuk The House of Bernarda Alba van Federico Garcia Lorca. Tegen het einde van het stuk zegt een van de personages de zin “Abrir puertas y ventanas”. Ik vond het meteen een mooie titel, die paste bij mijn film. In Abrir Puertas y Ventanas gaat er voor elke deur die dicht slaat, letterlijk een raam open. Veel dingen eindigen in het huis, maar de toekomst voor de personages ligt daardoor open.

Hoe is het om eindelijk de film aan het grote publiek te kunnen laten zien?

Dat is aan de ene kant geweldig, maar aan de andere kant zie ik nu ook de zwakheden van de film. Tijdens de opnames heb je geen afstand en kan je niet goed beoordelen of je de juiste keuzes maakt. Gelukkig valt hij in de smaak bij de festivals. Anders zou het wel een teleurstelling zijn, na alle energie en tijd die ik hierin heb gestoken.

Wat hoop je dat het publiek meekrijgt van je film?
Ik hoop vooral dat ze zich laten meeslepen zodat ze de personages echt leren kennen en hun keuzes begrijpen.

Heb je al plannen voor een nieuw project?
Ik ga weer een korte film maken. Dat vind ik een mooie manier om te experimenten met dingen, die ik in gedachten heb. Dan kan ik zien of ze werken en daarna weer iets anders nieuws proberen. Net zoals ik dat heb gedaan met mijn korte films voor ik aan de slag ging met Abrir Puertas y Ventanas.