Op elk filmfestival draaien altijd wel een aantal zogeheten coming-of-agedramas of films die verteld worden vanuit het perspectief van kinderen, maar Rotterdam maakt het dit jaar wel erg bont. In mijn eerste drie dagen op dit Filmfestival zag ik al meerdere films uit dit genre en met de wetenschap dat in de komende dagen films als Lena en De Juevas a Domingo nog op het programma staan, lijken jongeren de rode draad van dit Festival te zijn.
Het hoogtepunt van deze kinderfilms was zonder enige twijfel Hugo van Martin Scorsese, waar collega Kaj gisteren al over schreef. Te midden van alle ellende die je op een filmfestival ziet, is het een welkom uitstapje naar de dromenwereld. Een ode aan een van de pioniers van de cinema, George Melies, en de meest Spielbergiaanse film die Scorsese ooit maakte.
Maar goed, over Hugo (11 Oscarnominaties) is inmiddels al voldoende gezegd en geschreven. Een vooralsnog minder bekende film is Clip, van debuterend regisseur Maja Milos. De film trapte vrijdagmiddag de Tijgercompetitie in Rotterdam af en is een indringend portret van de Servische jeugd. De film volgt de 16-jarige Jasna die met haar terminale vader en bezorgde moeder in een afgelegen Servisch stadje woont. Op volstrekt eigen manier probeert Jasna om te gaan met de problemen van de adolescentie. Ze gooit alle remmen los en experimenteert er lustig op los, of het nu gaat om seks of drugs. Clip is een buitengewoon expliciete film, vol ongesimuleerde fellatio scènes die de wenkbrauwen regelmatig doen fronsen. Hoewel een disclaimer na afloop van de film aangeeft dat minderjarigen niet bij de seksuele activiteiten in de film betrokken waren, doet de realistische regie van Milos iets anders vermoeden. Deze (te) expliciete scènes zijn de enige smet op een verder zeer aardig debuut van een nog jonge regisseur (28) die aangeeft nu al over een indrukwekkende beeldtaal te beschikken. Ze brengt de puberverwarringen van de Servische jeugd overtuigend in beeld, en heeft in Isidora Simijonovic een onverschrokken hoofdrolspeelster die nergens voor terugdeinst. Een coming-of-age drama dat de clichés vaak weet te vermijden, een prestatie op zich.
[rating 3.5]
Ook de film Gaamer van Oleg Sentsov beleeft zijn wereldpremière in Rotterdam. De Oekraïense film gaat over Alex, een jongen die erg goed is in het computerspel Quake. Zo goed dat hij uren van zijn tijd achter de computer doorbrengt en het zelfs schopt tot internationale gamewedstrijden waar hij zijn land vertegenwoordigt. Dat is een leuk uitgangspunt voor een film over de invloed van games in de huidige tijd, maar debuterend regisseur Oleg Sentsov weet niet goed gebruik te maken van het uitgangspunt. De hoofdpersoon is dermate vlak en saai dat de vraag zich al snel opdringt waarom we hiernaar zouden moeten kijken. Zeker in het eerste deel van de film, als Alex zich van toernooi naar toernooi begeeft, is de film erg saai. Dat probeert Sentsov in het tweede deel goed te maken door te laten zien hoe Alex ook met de keerzijde van het gamen te maken krijgt, maar ook die momenten maken weinig indruk.
[rating 2]
Abrir Puertas y Ventanas was vorig jaar de grote winnaar op het Filmfestival van Locarno, waar de film van Mialgros Mumenthaler maar liefst vijf prijzen in de wacht sleepte. Het is terechte lof voor deze film over drie zusjes die proberen om te gaan met de dood van hun grootmoeder, de vrouw die hen heeft opgevoed. De drie zusjes verschillen enorm van elkaar, waarbij met name Sofia en Marina elkaar regelmatig in de haren vliegen. Dat wordt alleen maar versterkt als het derde zusje op een dag besluit te vertrekken zonder ook maar afscheid te nemen. Regisseur Mumenthaler brengt de avonturen van de drie meisjes op subtiele wijze in beeld, waarbij de Argentijnse zomer op de achtergrond bijna een personage op zich wordt. Het is een fijne trage film, die je eigenlijk het best op een lome zomeravond moet bekijken. Maar ook op een koude winteravond is Abrir Puertas Y Ventanas een bijzonder fijne film over zussenstrijd en de eerste kennismaking met de dood.
[rating 4]
