Het is nog heel vroeg, maar de eerste dagen van het Internationaal Filmfestival Rotterdam lijken aan te geven dat het festival (commercieel) een van zijn mindere edities gaat beleven. Er zijn nog volop kaartjes te verkrijgen voor films in het weekend, iets dat de afgelopen jaren onmogelijk was, en bij de première van een heel aardige Roemeense film donderdagavond, met een verhaal dat toch bij uitstek is geschikt voor een filmfestival, was de Rotterdamse Schouwburg slechts voor de helt gevuld. Wellicht toch een gevolg van de ticketprijzen die in vergelijking tot vorig jaar met meer dan tien procent zijn gestegen?
Over de kwaliteit van de films valt tot nu toe echter weinig te klagen. De eerste dagen, die mij in eerdere edities vaak hevig teleurstelden, brachten uiteenlopende films uit Japan (de terugkeer naar het Yakuzagenre van Takeshi Kitano), Turkije (een portret van de Turkse jongeren die worstelen met hun keuzevrijheid) en Roemenië (een tragikomische film over het vluchtelingenvraagstuk).
Outrage is de terugkeer van de Japanse meester Takeshi Kitano naar het Yakuzagenre, films over de Japanse maffia. De film, die in Cannes meedong naar de Gouden Palm, vertelt het verhaal van rivaliserende Yakuzafamilies die een pact hebben gesloten om elkaar met rust te laten. Dat verandert echter door een ongelukkig misverstand, wat als katalysator werkt voor een Yakuza-oorlog die zijn weerga niet kent. Outrage is in feite een grote slachtpartij, waarbij in elke scène weer een nieuwe manier wordt bedacht om iemand op gruwelijke wijze te martelen of te vermoorden. Tot de hoogtepunten in Outrage behoren het zeer creatieve gebruik van Japanse eetstokjes, die in de film in iemands oor worden geramd, het gruwelijk misbruik van een tandartsboor en het in beeld doorsnijden van meerdere lichaamsdelen. Dat werkt in het begin van de film nog vaak op de lachspieren, omdat het geweld zo extreem is dat je het niet serieus kunt nemen, maar naarmate Outrage vordert, wordt duidelijk dat de film wel heel weinig te vertellen heeft. Zo ongeveer elk personage van enig belang wordt afgeslacht in de film, wat op den duur vermoeiend werkt. Vermakelijk blijft het allemaal wel, maar Outrage is inhoudelijk te leeg om echt lang bij te blijven.
[rating 3]
Het Turkse Majority begint met een proloog waarin we een klein jongetje zien die door zijn vader wordt gecommandeerd. twintig jaar later is er weinig veranderd en woont Mertkan nog steeds thuis bij zijn ouders in Istanbul en klust hij bij in het bedrijf van zijn vader, die hem nog steeds behandelt alsof hij een klein kind is. Mertkan is een Turkse twintiger zoals er duizenden zijn; hij wordt verscheurd door de traditionele waarden van zijn ouders en de enorme keuzevrijheid waar hij in het dagelijks leven mee te maken krijgt. Alles kan en mag in modern Turkije, iets waar deze generatie maar moeilijk mee om kan gaan. Het mooist komt dat naar voren in de relatie die Mertkan begint met de Koerdische Gül. De twee houden van elkaar, maar als zijn ouders horen dat hij omgaat met een Koerdisch meisje die de familienaam kunnen bezoedelen, begint Mertkan toch te twijfelen. Regisseur Seren Yüce brengt de twijfel van Mertkan, die maar niet weet wat hij wil met zijn leven, bijzonder trefzeker in beeld en biedt de kijker daarnaast een inkijkje in modern Turkije. Een absolute aanrader die Nederlandse distributie verdient.
[rating 4]
Roemenië is een land dat al jaren achtereen aan de lopende band goede films aflevert, en daar vormt Morgen geen uitzondering op. De film is het debuut van Marian Crisan, die met zijn korte film Megatron de Gouden Palm won in Cannes. Morgen gaat over Nelu, een wat oudere supermarktbewaker die op een dag een Turkse vluchteling op zijn erf ontdekt. Nelu besluit deze Turkse man te beschermen tegen de autoriteiten die hem het land uit willen zetten en langzaam maar zeker ontwikkelt zich een opmerkelijke vriendschap tussen de twee. Morgen is zon typische film die op het een filmfestival goed doet. Een tragikomisch verhaal over een knorrige man die een klein hartje blijkt te hebben. In dat opzicht is Morgen misschien dan ook wat te herkenbaar, maar Crisan geeft de film wel een extra dimensie door aandacht te besteden aan de absurdistische facetten van het strenge Europese immigratiebeleid.
[rating 3.5]
Over de kwaliteit van de films valt tot nu toe echter weinig te klagen. De eerste dagen, die mij in eerdere edities vaak hevig teleurstelden, brachten uiteenlopende films uit Japan (de terugkeer naar het Yakuzagenre van Takeshi Kitano), Turkije (een portret van de Turkse jongeren die worstelen met hun keuzevrijheid) en Roemenië (een tragikomische film over het vluchtelingenvraagstuk).
Outrage is de terugkeer van de Japanse meester Takeshi Kitano naar het Yakuzagenre, films over de Japanse maffia. De film, die in Cannes meedong naar de Gouden Palm, vertelt het verhaal van rivaliserende Yakuzafamilies die een pact hebben gesloten om elkaar met rust te laten. Dat verandert echter door een ongelukkig misverstand, wat als katalysator werkt voor een Yakuza-oorlog die zijn weerga niet kent. Outrage is in feite een grote slachtpartij, waarbij in elke scène weer een nieuwe manier wordt bedacht om iemand op gruwelijke wijze te martelen of te vermoorden. Tot de hoogtepunten in Outrage behoren het zeer creatieve gebruik van Japanse eetstokjes, die in de film in iemands oor worden geramd, het gruwelijk misbruik van een tandartsboor en het in beeld doorsnijden van meerdere lichaamsdelen. Dat werkt in het begin van de film nog vaak op de lachspieren, omdat het geweld zo extreem is dat je het niet serieus kunt nemen, maar naarmate Outrage vordert, wordt duidelijk dat de film wel heel weinig te vertellen heeft. Zo ongeveer elk personage van enig belang wordt afgeslacht in de film, wat op den duur vermoeiend werkt. Vermakelijk blijft het allemaal wel, maar Outrage is inhoudelijk te leeg om echt lang bij te blijven.
[rating 3]
Het Turkse Majority begint met een proloog waarin we een klein jongetje zien die door zijn vader wordt gecommandeerd. twintig jaar later is er weinig veranderd en woont Mertkan nog steeds thuis bij zijn ouders in Istanbul en klust hij bij in het bedrijf van zijn vader, die hem nog steeds behandelt alsof hij een klein kind is. Mertkan is een Turkse twintiger zoals er duizenden zijn; hij wordt verscheurd door de traditionele waarden van zijn ouders en de enorme keuzevrijheid waar hij in het dagelijks leven mee te maken krijgt. Alles kan en mag in modern Turkije, iets waar deze generatie maar moeilijk mee om kan gaan. Het mooist komt dat naar voren in de relatie die Mertkan begint met de Koerdische Gül. De twee houden van elkaar, maar als zijn ouders horen dat hij omgaat met een Koerdisch meisje die de familienaam kunnen bezoedelen, begint Mertkan toch te twijfelen. Regisseur Seren Yüce brengt de twijfel van Mertkan, die maar niet weet wat hij wil met zijn leven, bijzonder trefzeker in beeld en biedt de kijker daarnaast een inkijkje in modern Turkije. Een absolute aanrader die Nederlandse distributie verdient.
[rating 4]
Roemenië is een land dat al jaren achtereen aan de lopende band goede films aflevert, en daar vormt Morgen geen uitzondering op. De film is het debuut van Marian Crisan, die met zijn korte film Megatron de Gouden Palm won in Cannes. Morgen gaat over Nelu, een wat oudere supermarktbewaker die op een dag een Turkse vluchteling op zijn erf ontdekt. Nelu besluit deze Turkse man te beschermen tegen de autoriteiten die hem het land uit willen zetten en langzaam maar zeker ontwikkelt zich een opmerkelijke vriendschap tussen de twee. Morgen is zon typische film die op het een filmfestival goed doet. Een tragikomisch verhaal over een knorrige man die een klein hartje blijkt te hebben. In dat opzicht is Morgen misschien dan ook wat te herkenbaar, maar Crisan geeft de film wel een extra dimensie door aandacht te besteden aan de absurdistische facetten van het strenge Europese immigratiebeleid.
[rating 3.5]
