Ze werd door Hollywood bejubeld, verstoten en uiteindelijk weer in de armen gesloten: Ingrid Bergman (1915-1982). De Zweedse schone speelde onder andere naast acteergrootheden als Humphrey Bogart, Gary Cooper en Cary Grant, en behoort zelf ook tot de grootste filmiconen van de golden age. Deze zomer organiseert Eye Film Instituut (voorheen het Filmmuseum) een retrospectief rond de befaamde actrice. Op het programma staan bijna dertig films uit haar vroege Zweedse, Amerikaanse en Italiaanse periode.Queen of Two Cinema Worlds is daarmee het meest omvangrijke retrospectief dat ooit gehouden werd rond Ingrid Bergman.
Wanneer langzaam het verband van haar hoofd wordt gehaald, blijft haar gezicht nog even verborgen. Een afschuwelijke brandwond markeerde haar wang, maar gelukkig was er een arts die haar gelaat weer in ere kon herstellen. De film in kwestie is natuurlijk (1938), en onder het verband komt uiteraard het prachtig pure gezicht van Ingrid Bergman te voorschijn. De metamorfose die haar personage Anna Paulsson heeft ondergaan is in eerste instantie alleen fysiek. Later in de film wordt duidelijk dat ze ook emotioneel veranderd is: van een geharde crimineel tot een liefhebbende gouvernante. Het is een opvallend personage dat Bergman hier neerzet, zeker omdat we haar gezicht zelden zo verbitterd zien als in . Haar onschuldige ogen en charmante voorkomen leenden zich echter des te beter voor het spelen van slachtofferrollen. Of ze nu te lijden heeft onder een manipulerende echtgenoot, zoals in (1944), of haar liefde onbeantwoord ziet zoals in het schitterende (1936), het lijkt haar allemaal op het lijf geschreven, want uiteindelijk blijken het stuk voor stuk sterke vrouwen.
De actrice liet producent David O. Selznick niet onbewogen. werd Bergmans entreeticket tot Hollywood, waar ze drie jaar later hetzelfde personage nog eens zou spelen in de Amerikaanse remake. Ze was geliefd bij het bioscooppubliek en de Amerikaanse pers, die haar roemde om haar natuurlijke schoonheid. Maar het ontbrak Bergman ook niet aan ambitie en werklust. Binnen de muren van de studios leek de wereld voor haar meer te bestaan dan haar privéleven met haar bazige echtgenoot Petter Lindstrom. Zodra een film was afgerond, keek ze al weer uit naar een volgende. Het liefst wilde ze grote rollen spelen, en als het even kon in meesterwerken.
Maar hoe weet je of iets een meesterwerk wordt? Alfred Hitchcock, die zo rond dezelfde periode het Amerikaanse filmlandschap betrad, merkte op: Speel een secretaresse. Misschien wordt dat dan wel een grote, schitterende film over een kleine secretaresse. Maar Ingrid droomde van iets veel groters: ze wilde Jeanne dArc spelen, een groot historisch figuur. Die wens vervulde ze uiteindelijk voor zichzelf met de films (1948) en (1954), maar het zijn niet deze films waardoor ze blijvend herinnerd zal worden. In van Michael Curtiz - zonder twijfel Bergmans bekendste filmoptreden - maakte ze een onuitwisbare indruk op bioscoopgangers als Ilsa Lund en haar populariteit zat in de lift. Hitchcock regisseerde haar in de jaren daarna in en het nog betere en . Met (1945), waarin Bergman een non speelt, werd de actrice zowat heilig verklaard en bewierookt tot Saint Ingrid.
Toch meende de actrice dat er buiten Hollywood nog grotere successen in het verschiet lagen. Ingrid was dusdanig onder de indruk van van Roberto Rossellini, dat ze besloot hem een kort briefje te schrijven met de mededeling dat ze graag met de regisseur zou willen samenwerken. Eenmaal in Italië -op de set van (1950) - ontvlamde de liefde tussen Bergman en Rossellini, die beiden al getrouwd waren. Toen echter aan het licht kwam dat Ingrid zwanger was van deze Italiaanse gluiperd, zoals hij door de pers werd genoemd, keerde het Amerikaanse volk haar massaal de rug toe. Haar bedrog en haar schijnbaar onschuldige voorkomen waren voor veel mensen niet te verenigen; men sprak schande van haar daad. Hollywood spuugde haar uit en tot een écht succesvol hoogtepunt kwam het met de films van Rossellini uiteindelijk ook niet.
Zeven jaar later veroverde Ingrid Bergman Hollywood echter opnieuw met haar rol in de film (1956). Filmcritici waren lovend over haar voortreffelijke spel dat haar een Oscar opleverde (ze ontving er in totaal drie in haar leven). Het Amerikaanse volk had Bergman haar misstap vergeven. Hoewel haar acteercarrière nooit meer zo glansrijk zou worden als voorheen, heeft Ingrid in de periode na Rossellini nog een aantal prachtrollen gespeeld. In (van land- en naamgenoot Ingmar Bergman) bijvoorbeeld, waarin zichtbaar wordt dat leven en ziekte zijn weerslag hebben gekregen op haar gezicht. As Time Goes By
Klik hier voor meer informatie over het Ingrid Bergman Zomerprogramma.
Wanneer langzaam het verband van haar hoofd wordt gehaald, blijft haar gezicht nog even verborgen. Een afschuwelijke brandwond markeerde haar wang, maar gelukkig was er een arts die haar gelaat weer in ere kon herstellen. De film in kwestie is natuurlijk (1938), en onder het verband komt uiteraard het prachtig pure gezicht van Ingrid Bergman te voorschijn. De metamorfose die haar personage Anna Paulsson heeft ondergaan is in eerste instantie alleen fysiek. Later in de film wordt duidelijk dat ze ook emotioneel veranderd is: van een geharde crimineel tot een liefhebbende gouvernante. Het is een opvallend personage dat Bergman hier neerzet, zeker omdat we haar gezicht zelden zo verbitterd zien als in . Haar onschuldige ogen en charmante voorkomen leenden zich echter des te beter voor het spelen van slachtofferrollen. Of ze nu te lijden heeft onder een manipulerende echtgenoot, zoals in (1944), of haar liefde onbeantwoord ziet zoals in het schitterende (1936), het lijkt haar allemaal op het lijf geschreven, want uiteindelijk blijken het stuk voor stuk sterke vrouwen.
De actrice liet producent David O. Selznick niet onbewogen. werd Bergmans entreeticket tot Hollywood, waar ze drie jaar later hetzelfde personage nog eens zou spelen in de Amerikaanse remake. Ze was geliefd bij het bioscooppubliek en de Amerikaanse pers, die haar roemde om haar natuurlijke schoonheid. Maar het ontbrak Bergman ook niet aan ambitie en werklust. Binnen de muren van de studios leek de wereld voor haar meer te bestaan dan haar privéleven met haar bazige echtgenoot Petter Lindstrom. Zodra een film was afgerond, keek ze al weer uit naar een volgende. Het liefst wilde ze grote rollen spelen, en als het even kon in meesterwerken.
Maar hoe weet je of iets een meesterwerk wordt? Alfred Hitchcock, die zo rond dezelfde periode het Amerikaanse filmlandschap betrad, merkte op: Speel een secretaresse. Misschien wordt dat dan wel een grote, schitterende film over een kleine secretaresse. Maar Ingrid droomde van iets veel groters: ze wilde Jeanne dArc spelen, een groot historisch figuur. Die wens vervulde ze uiteindelijk voor zichzelf met de films (1948) en (1954), maar het zijn niet deze films waardoor ze blijvend herinnerd zal worden. In van Michael Curtiz - zonder twijfel Bergmans bekendste filmoptreden - maakte ze een onuitwisbare indruk op bioscoopgangers als Ilsa Lund en haar populariteit zat in de lift. Hitchcock regisseerde haar in de jaren daarna in en het nog betere en . Met (1945), waarin Bergman een non speelt, werd de actrice zowat heilig verklaard en bewierookt tot Saint Ingrid.
Toch meende de actrice dat er buiten Hollywood nog grotere successen in het verschiet lagen. Ingrid was dusdanig onder de indruk van van Roberto Rossellini, dat ze besloot hem een kort briefje te schrijven met de mededeling dat ze graag met de regisseur zou willen samenwerken. Eenmaal in Italië -op de set van (1950) - ontvlamde de liefde tussen Bergman en Rossellini, die beiden al getrouwd waren. Toen echter aan het licht kwam dat Ingrid zwanger was van deze Italiaanse gluiperd, zoals hij door de pers werd genoemd, keerde het Amerikaanse volk haar massaal de rug toe. Haar bedrog en haar schijnbaar onschuldige voorkomen waren voor veel mensen niet te verenigen; men sprak schande van haar daad. Hollywood spuugde haar uit en tot een écht succesvol hoogtepunt kwam het met de films van Rossellini uiteindelijk ook niet.
Zeven jaar later veroverde Ingrid Bergman Hollywood echter opnieuw met haar rol in de film (1956). Filmcritici waren lovend over haar voortreffelijke spel dat haar een Oscar opleverde (ze ontving er in totaal drie in haar leven). Het Amerikaanse volk had Bergman haar misstap vergeven. Hoewel haar acteercarrière nooit meer zo glansrijk zou worden als voorheen, heeft Ingrid in de periode na Rossellini nog een aantal prachtrollen gespeeld. In (van land- en naamgenoot Ingmar Bergman) bijvoorbeeld, waarin zichtbaar wordt dat leven en ziekte zijn weerslag hebben gekregen op haar gezicht. As Time Goes By
Klik hier voor meer informatie over het Ingrid Bergman Zomerprogramma.
