Maar heel weinig mensen kenden Jonah Hill voordat hij met Superbad schijnbaar vanuit het niets naar wereldfaam werd gekatapulteerd. Na het immense succes van deze film bleef het een tijdje stil rondom de zwaarlijvige acteur die vooral ondersteunende rollen in komedies als Funny People en Forgetting Sarah Marshall accepteerde. Nu is hij echter weer terug in de hoofdrol met Get Him to the Greek, een film die hem herenigt met de regisseur van Forgetting Sarah Marshall, Nicholas Stoller. Wij spraken Hill in het chique Okura Hotel in Amsterdam.

In Forgetting Sarah Marshall maakten we al kennis met de iets te zelfbewuste rockster Aldous Snow, frontman van de band Infant Sorrow. In Get Him to the Greek is Snow nog meer op de voorgrond gedrongen en gaat het om de relatie tussen hem en Aaron Green (Jonah Hill), een ambitieuze platenproducent. Green krijgt van zijn dictatoriale baas Sergio Roma de opdracht Aldous Snow vanuit Londen op te halen en hem af te leveren bij het Greek Theatre in Los Angeles, waar een jubileumconcert zal plaatsvinden. Die reis gaat echter niet zoals gepland en brengt Green in contact met het leven van een rockster, dat vooral bestaat uit heel veel seks, drugs en drank.

In Get Him to the Greek speel je je eerste hoofdrol sinds Superbad. Waarom heb je zo lang gewacht?

Omdat ik nooit het gevoel kreeg dat de rollen die mij werden aangeboden de juiste waren voor mij. Ik ben de laatste jaren vooral bezig geweest met het voorbereiden en ontwikkelen van films die nu een beetje rondkomen en waar ik veel vertrouwen in heb. Als ik later terugkijk op mijn carrière wil ik elke film die ik heb gemaakt nog steeds kunnen waarderen. Voor veel mensen die plotseling zo’n succesvolle film maken als Superbad zijn er soms te veel mogelijkheden en ik wilde niet iets doen dat niet bij mij zou passen.

Waarom heb je dan gekozen voor Get Him to the Greek?

Het idee van de film deed me denken aan klassieke muziekfilms en ouderwetse buddyfilms zoals Almost Famous, Midnight Run en My Favourite Year en dat beviel mij wel. Daarnaast voelde het gewoon als de juiste film op het juiste moment met getalenteerde mensen om me heen.

Had je gelijk een klik met Russell Brand, met wie je eerder ook samenwerkte in Forgetting Sarah Marshall?

Wij merkten het zelf niet zozeer, maar mensen om ons heen zeiden dat wij samen een unieke chemie hadden die ook nog eens heel goed overkwam op beeld. Het is geweldig om met hem samen te werken omdat hij enerzijds ontzettend getalenteerd is en zich anderzijds ook heerlijk excentriek gedraagt. Hij doet zich daarbij overigens niet anders voor dan hij is; Russell is gewoon Russell.

Is Brand eigenlijk ook het personage dat hij in de film speelt?

Deels, denk ik. In het verleden had Russell misschien wel iets weg van Aldous Snow, met zijn hele rock-’n-roll lifestyle en drugsverslaving, maar de laatste jaren is dat toch wel wat veranderd. Ik denk dat Aldous Snow vooral gebaseerd is op de rocksterren die Russell bewondert.

Films van Judd Apatow staan bekend om de vele improvisatie. Hoe was dat bij Get Him to the Greek?

Dat was hier ook zo. Nicholas Stoller heeft een geweldig scenario geschreven en het meeste dat je op het scherm ziet komt uit het scenario, maar ik denk dat ongeveer dertig procent geïmproviseerd is.

Wat vind jij het leukst?

Ik vind een combinatie van de twee altijd het best. Improviseren is altijd leuk en handig omdat een script, hoe goed het ook in elkaar zit, nooit perfect zal zijn. En ook al is het perfect, dan is het goed om de regisseur verschillende opties te geven. Als iets op papier bijvoorbeeld heel goed werkt maar in realiteit niet overkomt, heb je nog tien verschillende mogelijkheden waar je uit kan kiezen. Dat is het voordeel van improviseren.

De echte revelatie van Get Him to the Greek is Sean ‘Diddy’ Combs als Sergio Roma, de baas van jouw personage. Hoe zijn jullie bij hem uitgekomen?

Diddy was blijkbaar een fan van mij en toen hij hoorde dat we bezig waren met Get Him to the Greek belde hij me en vertelde dat hij graag mee wilde werken. Dus we nodigden hem uit voor een auditie, zonder dat we heel hoge verwachtingen koesterden omdat hij nu niet bepaald bekend staat als een komisch talent. Maar die auditie was echt ongelofelijk goed en ik denk dat de grootste verrassing in Get Him to the Greek dan ook is hoe onverstelbaar grappig hij is.

De komende tijd ben je ook in een aantal drama’s te zien, waaronder Cyrus en Moneyball met Brad Pitt. Ligt je hart bij komedie of drama?

Het klopt wel dat ik de laatste tijd meer met drama’s bezig ben, maar ik keer ook wel altijd terug naar de komedie. De acteurs die ik bewonder, zoals Dustin Hoffman en Bill Murray, slagen erin beide schijnbaar genres moeiteloos te combineren in hun carrière en daar streef ik zelf ook naar. Je moet jezelf blijven uitdagen en rollen kiezen die je als acteur beter kunnen maken.

Met Superbad werd je van de ene op de andere dag een wereldster. Hoe vreemd was dat?

Het was behoorlijk bizar; plotseling wist iedereen wie je was en kwamen fans op je af om foto’s te maken of om handtekeningen te vragen. Ik wist niet goed hoe ik op al die aandacht moest reageren en probeerde in het begin me dan ook zo veel mogelijk af te zonderen. Maar ongeveer een jaar nadat Superbad uitkwam, besefte ik dat er ook heel veel mooie kanten aan die bekendheid zitten. Het mooiste was dat op een dag iemand op mij af kwam en gewoon ontzettend blij was dat ik even vijf minuten met hem wilde praten en een foto wilde maken. Toen begreep ik dat in plaats van bang te zijn voor al die aandacht, je dat gewoon moet accepteren en beseffen dat je de mogelijkheid hebt om met simpele zaken als een gesprekje aanknopen mensen even blij kan maken.

Lees ook de recensie van Get Him to the Greek.