in Featured
Il Padrino, één van FilmTotaals vaste forumleden, bracht vorige week een bezoekje aan Cannes. Hieronder zijn impressie van het festival.
Voor de terugkerende bezoeker is het filmfestival van Cannes veelal een feest van herkenning. Bij de rode loper en bij de hotels staan tientallen mensen gewapend met cameras, in de hoop om alles wat bekend is op de gevoelige plaat te zetten; aan de ingang van het Palais des Festivals staat een handjevol wanhopigen in smoking, in de hoop een uitnodiging voor de galapremière van die avond te krijgen en op de Boulevard de la Croisette lopen tientallen meisjes rond, in de hoop als model ontdekt te worden. Er is dit jaar echter ook een andere sfeer merkbaar aan de Côte dAzur: in Cannes heeft namelijk de crisis toegeslagen.
Feitelijk hebben we het zelfs over twee crisissen: naast de wereldweide economische recessie is er ook sprake van een ecologische crisis. Moeder natuur trekt zich blijkbaar niets van het feit aan dat het festival dit jaar groen is geworden - inclusief milieupolitie op elektrische scooters. De IJslandse aswolken gooien roet in de vluchtschemas van en naar Zuid-Frankrijk en tot overmaat van ramp werd Cannes daags voor de opening getroffen door een storm die voor enorme schade aan de strandtenten en de boulevard zorgde.
Maar onder de stralende zon is het - afgezien van wat graafmachines op het strand - vooral de economische crisis die duidelijk zichtbaar is langs La Croisette. Hing het Carlton Hotel vorig jaar nog vol met posters en affiches voor verschillende blockbusters, dit jaar tellen we drie doeken aan de gevel en twee billboards in de tuin. En ook bij de inmiddels herbouwde strandtenten schittert de filmpromotie door afwezigheid. Volgens het showbizzmagazine Variety, dat dagelijks gratis verspreid wordt in Cannes, vallen zelfs het aantal feesten en (daar waar Cannes eigenlijk om gaat) de handel in films dit jaar tegen.
Verder is de crisis in het programma van het festival te zien: met premières van Oliver Stones Wall Street: Money Never Sleeps en de Frans-Amerikaanse documentaire Cleveland vs. Wall Street (over de stad Cleveland die Wall Streetbankiers aanklaagt voor hun aandeel in de economische malaise) is de recessie niet alleen buiten, maar ook binnen de zalen te zien. Bovendien vallen de bezuinigingen van de grote Amerikaanse studios in hun filmaanbod op: vorig jaar zagen grote publiekstrekkers als Inglourious Basterds, Up en Drag Me To Hell in Cannes het levenslicht. Dit jaar zijn de voornaamste premières Ridley Scotts Robin Hood, het eerder genoemde Wall Streetvervolg en Woody Allens You Will Meet a Tall Dark Stranger. Films die samen niet de honderden miljoenen zullen opleveren zoals die van vorig jaar.
Is er dan ook crisis voor de Nederlandse delegatie in Cannes? Dat valt nog wel mee. in de categorie Un Certain Regard is RU There van David Verbeek geselecteerd en de korte film
Licht van André Schreuders draait in het kader van Quinzaine des Réalisateurs (voor veelbelovende regisseurs). Met name RU There wordt door de internationale pers goed gewaardeerd. Het moet echter gezegd worden dat de Nederlandse promotietent redelijk anoniem tussen die van Marokko en Tunesië is weggestopt. Wat dat betreft pakken onze zuiderburen groter uit met meerdere (co)producties in verschillende categorieën, billboards en een grote promotiecampagne voor de Belgische belastingvoordelen.
De crisissen in Cannes zullen overigens geheel aan het merendeel van de dagjesmensen voorbij gaan. In het Hemelvaartsweekend was de boulevard afgeladen met toeristen die zich vergaapten aan alles wat Cannes nog steeds te bieden heeft: straatartiesten, veel vrouwelijk schoon en de kans om oog in oog te komen met nationale of internationale beroemdheden. En dat alles onder de stralende lentezon. Het blijft immers goed toeven in Cannes. En crisis of niet, de glitter en glamour zal er nimmer verloren gaan.
Voor de terugkerende bezoeker is het filmfestival van Cannes veelal een feest van herkenning. Bij de rode loper en bij de hotels staan tientallen mensen gewapend met cameras, in de hoop om alles wat bekend is op de gevoelige plaat te zetten; aan de ingang van het Palais des Festivals staat een handjevol wanhopigen in smoking, in de hoop een uitnodiging voor de galapremière van die avond te krijgen en op de Boulevard de la Croisette lopen tientallen meisjes rond, in de hoop als model ontdekt te worden. Er is dit jaar echter ook een andere sfeer merkbaar aan de Côte dAzur: in Cannes heeft namelijk de crisis toegeslagen.
Feitelijk hebben we het zelfs over twee crisissen: naast de wereldweide economische recessie is er ook sprake van een ecologische crisis. Moeder natuur trekt zich blijkbaar niets van het feit aan dat het festival dit jaar groen is geworden - inclusief milieupolitie op elektrische scooters. De IJslandse aswolken gooien roet in de vluchtschemas van en naar Zuid-Frankrijk en tot overmaat van ramp werd Cannes daags voor de opening getroffen door een storm die voor enorme schade aan de strandtenten en de boulevard zorgde.
Maar onder de stralende zon is het - afgezien van wat graafmachines op het strand - vooral de economische crisis die duidelijk zichtbaar is langs La Croisette. Hing het Carlton Hotel vorig jaar nog vol met posters en affiches voor verschillende blockbusters, dit jaar tellen we drie doeken aan de gevel en twee billboards in de tuin. En ook bij de inmiddels herbouwde strandtenten schittert de filmpromotie door afwezigheid. Volgens het showbizzmagazine Variety, dat dagelijks gratis verspreid wordt in Cannes, vallen zelfs het aantal feesten en (daar waar Cannes eigenlijk om gaat) de handel in films dit jaar tegen.
Verder is de crisis in het programma van het festival te zien: met premières van Oliver Stones Wall Street: Money Never Sleeps en de Frans-Amerikaanse documentaire Cleveland vs. Wall Street (over de stad Cleveland die Wall Streetbankiers aanklaagt voor hun aandeel in de economische malaise) is de recessie niet alleen buiten, maar ook binnen de zalen te zien. Bovendien vallen de bezuinigingen van de grote Amerikaanse studios in hun filmaanbod op: vorig jaar zagen grote publiekstrekkers als Inglourious Basterds, Up en Drag Me To Hell in Cannes het levenslicht. Dit jaar zijn de voornaamste premières Ridley Scotts Robin Hood, het eerder genoemde Wall Streetvervolg en Woody Allens You Will Meet a Tall Dark Stranger. Films die samen niet de honderden miljoenen zullen opleveren zoals die van vorig jaar.
Is er dan ook crisis voor de Nederlandse delegatie in Cannes? Dat valt nog wel mee. in de categorie Un Certain Regard is RU There van David Verbeek geselecteerd en de korte film
Licht van André Schreuders draait in het kader van Quinzaine des Réalisateurs (voor veelbelovende regisseurs). Met name RU There wordt door de internationale pers goed gewaardeerd. Het moet echter gezegd worden dat de Nederlandse promotietent redelijk anoniem tussen die van Marokko en Tunesië is weggestopt. Wat dat betreft pakken onze zuiderburen groter uit met meerdere (co)producties in verschillende categorieën, billboards en een grote promotiecampagne voor de Belgische belastingvoordelen.
De crisissen in Cannes zullen overigens geheel aan het merendeel van de dagjesmensen voorbij gaan. In het Hemelvaartsweekend was de boulevard afgeladen met toeristen die zich vergaapten aan alles wat Cannes nog steeds te bieden heeft: straatartiesten, veel vrouwelijk schoon en de kans om oog in oog te komen met nationale of internationale beroemdheden. En dat alles onder de stralende lentezon. Het blijft immers goed toeven in Cannes. En crisis of niet, de glitter en glamour zal er nimmer verloren gaan.
