Een groen kleihompje zaagt een barbiepop in stukken en maakt zichzelf mooier met haar onderdelen. is de naam van dit maffe filmpje, dat dit jaar met welgeteld één minuut het kortste verzetje is op Imagine. Het filmpje maakt deel uit van het jaarlijks terugkerende festivalprogramma rond de korte Europese film. De komende dagen kun je dus weer genieten van en . Een greep uit deel één:
Opmerkelijk is , waarin een echtpaar op de Dag des Oordeels wordt geconfronteerd met het falen van de bureaucratie. Behoorlijk vervelend als je voor de hemelpoort staat en je papieren zijn verwisseld met die van een brute barbaar. Op droogkomische wijze probeert de man uit te leggen dat hij een goed leven heeft geleid. Hij heeft zélfs het aanbod van zijn buurvrouw (om hem oraal te bevredigen) afgeslagen! Om zijn naam te zuiveren, wordt het stel vervolgens van het kastje naar de muur gestuurd. Derek Jacobi speelt aangenaam onnozel als de man die zijn onfortuinlijke lot moet ondergaan; in combinatie met de titel levert dat een bijzonder stukje cynisch filmmaken op. Jammer alleen dat de clou te veel voor de hand ligt.
[rating 3.5]
Voor meer actie moet je bij zijn. De film opent met een luchtgevecht in de Tweede Wereldoorlog, waarbij een piloot ziet hoe één van zijn kameraden een voltreffer incasseert. De achtervolging wordt ingezet. Het luchtballet dat dan ontstaat is een wervelende mix van live action en CGI, dat zeker niet onderdoet voor de grotere producties. Maar zelfs nadat beide toestellen zijn gecrasht, gaat de jacht verder en blijft de spanning behouden. De ontknoping is verrassend en duwt de kijker vlak voor de aftiteling nog een onbekend verondersteld feitje door de strot.
[rating 4]
Helaas zijn niet alle korte films even sterk, zo blijkt na het zien van . De oom uit de titel besluit (na een electroshock in de fabriek), maar eens zijn familie op te zoeken. De man krijgt binnen een paar dagen al snel een vreemde band met de hond des huizes. Wanneer hij zelfs trekken van het beest begint over te nemen, wordt duidelijk dat er bij oomlief echt een steekje los zit. De familie sluit hem op in een kamer, maar dat is niet genoeg om de hondsdolle oom tegen te houden. Misschien dat dit malle gegeven met een fikse portie humor nog enigszins te pruimen was geweest. Nu zit je je vooral te ergeren aan dat gortdroge kindercommentaar, dat op geen enkel moment méér wordt dan zouteloos. Daarnaast is de animatie ronduit zwak.
[rating 1]
Het leuke aan zon shorts-programma is dat de volgende film slechts een paar minuten op zich laat wachten. is het wel waard om even voor te blijven zitten. We maken kennis met Lisandro, een doodnormaal ogende man die zich klaar maakt om naar zijn werk te gaan. Net als hij de deur wil openen, breekt de sleutel af. Niemand is bereid hem te helpen. Na een aantal forceerpogingen laat hij het erbij zitten. Vanaf zijn balkon ziet hij de stad om zich heen veranderen, terwijl bij hem binnen ieder besef van tijd langzaam wegebt. Een mooier pleidooi voor onthaasting kun je je niet wensen. Terwijl de jaren verstrijken, neemt ook de natuur zijn intrek in het verblijf. Het zijn die beelden die de film van zijn poëtische randje voorzien. Maakt het dan nog uit als de deur opeens weer opengaat?
[rating 3.5]
toont een kleurrijke wereld die louter uit merklogos bestaat. Ter schets: de krokodil van Lacoste slaapt in de dierentuin, het politiekorps wordt gevormd door Michelin-mannetjes, The North Face zit in de aardkorst en Mercedes-sterren fonkelen aan de hemel. Ronald McDonald richt midden in deze merkenmania een complete chaos aan als doorgedraaide crimineel. Mocht de wereld inderdaad zo vervuild zijn door consumentisme, dan geeft het onontkoombare einde misschien nog wat stof tot nadenken. Maar deze animatie is in de eerste plaats gewoon hartstikke leuk om te kijken, omdat er zoveel herkenbare logos voorbij komen. Het scherm is constant gevuld met zo veel merken (in de meest vreemde en grappige contexten) dat het voor de kijker al snel een spelletje wordt om er zo veel mogelijk te spotten. Grappig detail is dat niemand minder dan David Fincher de stem insprak voor Pringles Original. Degenen die niet naar Imagine gaan, kunnen Logorama online bekijken.
[rating 4]
Opmerkelijk is , waarin een echtpaar op de Dag des Oordeels wordt geconfronteerd met het falen van de bureaucratie. Behoorlijk vervelend als je voor de hemelpoort staat en je papieren zijn verwisseld met die van een brute barbaar. Op droogkomische wijze probeert de man uit te leggen dat hij een goed leven heeft geleid. Hij heeft zélfs het aanbod van zijn buurvrouw (om hem oraal te bevredigen) afgeslagen! Om zijn naam te zuiveren, wordt het stel vervolgens van het kastje naar de muur gestuurd. Derek Jacobi speelt aangenaam onnozel als de man die zijn onfortuinlijke lot moet ondergaan; in combinatie met de titel levert dat een bijzonder stukje cynisch filmmaken op. Jammer alleen dat de clou te veel voor de hand ligt.
[rating 3.5]
Voor meer actie moet je bij zijn. De film opent met een luchtgevecht in de Tweede Wereldoorlog, waarbij een piloot ziet hoe één van zijn kameraden een voltreffer incasseert. De achtervolging wordt ingezet. Het luchtballet dat dan ontstaat is een wervelende mix van live action en CGI, dat zeker niet onderdoet voor de grotere producties. Maar zelfs nadat beide toestellen zijn gecrasht, gaat de jacht verder en blijft de spanning behouden. De ontknoping is verrassend en duwt de kijker vlak voor de aftiteling nog een onbekend verondersteld feitje door de strot.
[rating 4]
Helaas zijn niet alle korte films even sterk, zo blijkt na het zien van . De oom uit de titel besluit (na een electroshock in de fabriek), maar eens zijn familie op te zoeken. De man krijgt binnen een paar dagen al snel een vreemde band met de hond des huizes. Wanneer hij zelfs trekken van het beest begint over te nemen, wordt duidelijk dat er bij oomlief echt een steekje los zit. De familie sluit hem op in een kamer, maar dat is niet genoeg om de hondsdolle oom tegen te houden. Misschien dat dit malle gegeven met een fikse portie humor nog enigszins te pruimen was geweest. Nu zit je je vooral te ergeren aan dat gortdroge kindercommentaar, dat op geen enkel moment méér wordt dan zouteloos. Daarnaast is de animatie ronduit zwak.
[rating 1]
Het leuke aan zon shorts-programma is dat de volgende film slechts een paar minuten op zich laat wachten. is het wel waard om even voor te blijven zitten. We maken kennis met Lisandro, een doodnormaal ogende man die zich klaar maakt om naar zijn werk te gaan. Net als hij de deur wil openen, breekt de sleutel af. Niemand is bereid hem te helpen. Na een aantal forceerpogingen laat hij het erbij zitten. Vanaf zijn balkon ziet hij de stad om zich heen veranderen, terwijl bij hem binnen ieder besef van tijd langzaam wegebt. Een mooier pleidooi voor onthaasting kun je je niet wensen. Terwijl de jaren verstrijken, neemt ook de natuur zijn intrek in het verblijf. Het zijn die beelden die de film van zijn poëtische randje voorzien. Maakt het dan nog uit als de deur opeens weer opengaat?
[rating 3.5]
toont een kleurrijke wereld die louter uit merklogos bestaat. Ter schets: de krokodil van Lacoste slaapt in de dierentuin, het politiekorps wordt gevormd door Michelin-mannetjes, The North Face zit in de aardkorst en Mercedes-sterren fonkelen aan de hemel. Ronald McDonald richt midden in deze merkenmania een complete chaos aan als doorgedraaide crimineel. Mocht de wereld inderdaad zo vervuild zijn door consumentisme, dan geeft het onontkoombare einde misschien nog wat stof tot nadenken. Maar deze animatie is in de eerste plaats gewoon hartstikke leuk om te kijken, omdat er zoveel herkenbare logos voorbij komen. Het scherm is constant gevuld met zo veel merken (in de meest vreemde en grappige contexten) dat het voor de kijker al snel een spelletje wordt om er zo veel mogelijk te spotten. Grappig detail is dat niemand minder dan David Fincher de stem insprak voor Pringles Original. Degenen die niet naar Imagine gaan, kunnen Logorama online bekijken.
[rating 4]
