[header]Mooie, provocatieve quotes van George Sluizer, een documentaire over een opvallend eerbetoon aan Jacques Brel, dansende acteurs en een voorproefje van een nieuwe historische serie. Het NFF werd opnieuw gekenmerkt door een gevarieerd programma.[/header]George Sluizer mag dan vanwege een aneurysma amper meer kunnen lopen, onderschat niet hoe scherp en vitaal hij nog steeds is. Zo grappig als hij s avonds bij Matthijs van Nieuwkerk in de talkshow (die ik overigens op mijn kamertje via de livestream heb bekeken) was, was hij tijdens de Variety Cinema Militans Lecture die middag helaas niet, maar onderhoudend was zijn praatje zeker. Samenhangend? Dat wellicht iets minder. En wat het allemaal met film te maken had, was regelmatig ook niet helemaal duidelijk.
Mooie, provocatieve quotes, daar waren er in ieder geval genoeg van. Zo noemde hij zichzelf een optimistische fundamentalist, zei hij plechtig: the most human quality of man is his inhumanity en stelde hij dat de wetenschap binnenkort de macht over zou nemen, en dat in ieders hersenen in principe eenzelfde potentie voor intelligentie ligt. Stellige beweringen, die hoogstwaarschijnlijk het beste met een korreltje zout kunnen worden genomen: Sluizer gaf zelf toe dat zijn voornaamste doel provocatie was.
Over films had hij, tussendoor, toch ook wat te melden. Dat de auteursfilm met Bergman en Antonioni is gestorven bijvoorbeeld. Dat filmmakers (en vooral ook tv-makers) teveel op woorden rusten, terwijl de kunst om verhalen te vertellen met louter beelden verloren raakt. En, wat mij een belangrijke stelling leek, dat kunst economisch, politiek, en op veel andere manieren volstrekt nutteloos is. Maar dat het vermogen om je overtuigd bezig te houden met nutteloze zaken een heel belangrijke kwaliteit is.
Na de lezing even snel een Turkse pizza scoren, en door naar een documentaire gemaakt door een paar TFT-studenten uit Utrecht: Jan Mesdag zingt Brel. Sommige documentaires zijn fantastisch door de vorm, de beelden en kunnen zelfs van een volstrekt oninteressant onderwerp iets moois maken. Maar soms is het voor een mooie documentaire genoeg om het juiste onderwerp te vinden, en dan een ruimte te creëren waarbinnen het verhaal voor zichzelf kan spreken. Het verhaal van Jan Mesdag is de moeite van het vertellen waard: een zanger/cabaretier raakt tijdens een poging om het te maken in de Verenigde Staten met aids besmet en maakt als laatste wens een cd met liedjes van Jacques Brel. Het wordt heel rustig en vanzelfsprekend gebracht. De documentaire steunt weliswaar iets teveel op talking heads, maar de makers hebben boeiende figuren gevonden. Jammer is dat er net iets te weinig aandacht is besteed aan de impact van aids: iets meer context was hier nuttig geweest en de documentaire had best iets langer dan een uurtje mogen duren. Maar op zich is het helemaal niet slecht, als je na het zien van een documentaire geïnspireerd raakt om meer uit te zoeken over het onderwerp.
s Avonds heb ik een aantal BNers, onder wie gast van het jaar Monic Hendrickx, zien zingen en dansen en stond ik op een metertje van een crowdsurfende Frank Lammers. Helaas is het me niet gelukt om dáár een mooie foto van de maken. De volgende ochtend sliep ik maar uit, en ging pas rond half vier richting stad voor een voorvertoning van een nieuwe historische serie van TELEAC: Nederland in 12 moorden. We kregen de afleveringen te zien over het lynchen van de gebroeders de Witt, over de bootbom van Van Speijck en over het voetbaltoernooi van Beverwijk. Historisch is de serie niet heel sterk: de parallellen die worden getrokken zijn vaak wat vergezocht en de conclusies niet heel sterk onderbouwd. Maar de interactie tussen vader Jan Blokker en zijn twee zoons is leuk en de details maken deze serie, die vanaf 12 oktober op tv te zien is, absoluut de moeite waard. Zo gaan ze op bezoek bij de vereniging de vrienden van de Witt, die zelfs T-shirts maken met hun helden erop. Zo zien we dat ook in de tijd van Van Speijck merchandising al bekend was, met zijn gezicht op kopjes, sigaardozen enzovoorts. En voor de aflevering over het voetbaltoernooi hebben ze een hooligan gevonden, Gijs van Delft, die beurtelings hilarische en onthutsende uitspraken doet.
Ik ben ook nog naar 50 jaar Filmacademie: de Toekomst geweest. Maar dat zal ik maar bewaren tot mijn volgende stukje. Vergeet niet om vanavond weer te kijken naar de Film Festival Talkshow, live om 22.30 op www.filmfestival.nl.
