[header]Verwachtingen zijn lastig. Ze vervormen je perspectief, veranderen je mening. Een film waarvan je verwacht dat hij vreselijk zal zijn kan haast alleen maar meevallen, en een film die de hemel in wordt geprezen zal het lastig hebben dat waar te maken. Vandaar, misschien, dat Het Echte Leven me zo beviel.[/header]Verwachtingen zijn lastig. Ze vervormen je perspectief, veranderen je mening. Een film waarvan je verwacht dat hij vreselijk zal zijn kan haast alleen maar meevallen, en een film die de hemel in wordt geprezen zal het lastig hebben dat waar te maken.

Vandaar, misschien, dat Het Echte Leven me zo beviel: de kritieken tot nu toe waren overwegend ontmoedigend, maar ik trof een uiterst grappige, vlotte film aan met een interessante, goed geconstrueerde structuur. Bovendien een film waar de hoofdpersonen ondanks het formele keurslijf waar ze in gevangen zijn tóch dimensie krijgen, en niet geheel door een cliché kunnen worden gedefinieerd. Het is misschien niet een bijster diepe film, maar wel een die de intelligentie van het publiek niet onderschat, en die zeer in de smaak leek te vallen bij het overwegend jonge publiek. De volledige recensie, inclusief plotbeschrijving (veel succes!) en opsomming van sterke en zwakke punten laat ik aan Kaj over, die morgen van o.a. deze film én Het Zusje van Katia verslag zal doen, maar ik was in ieder geval prettig verrast.

Het Zusje van Katia dan. Daar had ik fantastische verhalen over gehoord, en misschien was ik daarom lichtelijk onaangedaan na afloop, al vond ik hem zeker drieënhalf of vier sterren waard. Maar een paar uur later was ik nog steeds het slaapliedje uit de film aan het neuriën: de film liet me simpelweg niet los. Het is geen film met imponerende composities of trucjes, maar een film waardoor je de wereld opeens vanuit de ogen van iemand anders ziet. Een film die volledig gericht is op de belevingswereld van dit meisje van twaalf, dertien. Het is misschien geen film die verplettert, maar wel eentje die knaagt, die ‘schuurt’, zoals het tijdens de studentenestafette zo mooi werd genoemd. Misschien geen mustsee op zichzelf, maar wel in combinatie met de superlatievenwaardige korte film die ervoor wordt vertoond.

Rif heet deze short. Een verbluffend stukje kunst en echt iets bijzonders: een marionettenfilm waar de makers zo’n tien jaar al aan werken. En dat voor twaalf minuten maar, maar twaalf prachtige minuten zijn het geworden. Twaalf magische minuten, ondanks dat er niet eens een poging is gedaan de touwtjes te verbergen, ondanks dat de vissen en het rif zelf overduidelijk zijn gemaakt van plastic en vilt. Misschien juist wel daarom: want die in elkaar geknutselde dingen zo sierlijk te zien bewegen is een wonderbaarlijke ervaring. Het deed me denken aan wat Stéphane uit The Science of Sleep in zijn dromen had kunnen maken, en wie mij kent weet dat dat een compliment is van de hoogste plank.

Ook over de studentenestafette was ik zeer te spreken: die was echt heel leuk, met toelichting van bijna alle makers, en het niveau was - een enkele uitzondering daargelaten - uniform hoog. De drie die ik eruit zal pikken zijn dan ook niet per se de beste, maar eerder degene die er het meest uitsprongen voor mij. The Last Days of Claire Obscure, bijvoorbeeld: het uitgangspunt is uiterst cliché - schrijven/filmen over je eigen writer’s block - en al vele malen gedaan, maar de uitvoering is zo fris en enthousiast, in een combinatie van live-action en animatie, dat je het de maakster onmogelijk kwalijk kan nemen. Škoda is (net als de voorgaande film overigens) vrijwel dialoogloos: de twee hoofdpersonen stuiten af en toe een oerkreet uit, maar daar blijft het bij. Je merkt het amper, want de visuele stijl van Ruben Pest, de maker, is overweldigend, en al was hij zelf niet volledig tevreden met het resultaat, hij zal vast nog voor veel moois zorgen. Ten slotte: Waterstand. Een korte film over een verloren zoon die terugkeert, en merkt dat er niks veranderd is...en toch alles. Conventioneel? Ja. Maar wie zegt dat dat slecht is? Niet als het zo zelfverzekerd is uitgevoerd in ieder geval: er zijn prachtige stille beelden, maar ook genoeg grofheid en humor om realisme te behouden, en een ferm verankerd hart.

‘s Avonds was het tijd voor het Jameson moordfeest. Het begon redelijk rustig, rond middernacht, met een ‘muziekbingo’-spel wat niet bepaald enerverend te noemen was - hoewel ik wel twee kaartjes voor een Canadees bandje in de Ekko heb weten te winnen: kennelijk was ik beter in schaamteloos afkijken en afluisteren dan mijn tegenstandster. Rond half twee had ik het wel gezien en ging ik maar eens huiswaarts... en kennelijk werd het toen binnen een half-uurtje erg leuk. Een filmpje van minister Plasterk die een vrijwilliger van het festival ‘vermoordt’ zal waarschijnlijk binnenkort op de site van het festival te vinden zijn. Vanochtend begon ik met een stille (‘zwijgende’) film uit 1927, Bigamie van Jaap Speyer, begeleid door een compositie van en uitgevoerd door studenten van de HKU. De muziek, met een belangrijke plek ook voor zang, zorgde ervoor dat de tachtig jaar oude film levendig voelde, en al was de film niet heel bijzonder, de ervaring was dat absoluut.