[header]Talking Guitars is een bijzondere, gelaagde documentaire over gitaarmaker Flip Scipio en zijn klanten, want naast een goede muziekfilm met intieme huiskameroptredens van o.a. Jackson Browne en Carly Simon is het ook een intiem familieportret bol van slimme symboliek. Skins is een sterk opgebouwd drama over een skinhead die rebelleert tegen zijn Joodse vader, een overlever van de Holocaust.[/header]Bijna 23 jaar lang woon ik al in Utrecht, maar net als Hedwig heb ik me zelden bezig gehouden met het Nederlands Film Festival. Eén jaar bezocht ik wat films, toen ik via de middelbare school goedkoop kaarten kon krijgen. Ondertussen ga ik al wel jaren naar filmfestivals in Rotterdam en Amsterdam. Dus toen ik gisteravond op de fiets stapte om naar het festival te rijden, terwijl de avond inzette was dat even een vreemde gewaarwording. Ik kreeg het gevoel dat ik dit veel eerder had moeten doen, naar een filmfestival gaan in mijn eigen stad, in de bioscopen die ik zo goed ken. Daarnaast was het ook hoog tijd dat ik eens wat meer tijd aan onze nationale cinema zou besteden. Die gevoelens werden bevestigd tijdens de eerste filmvertoning:

Talking Guitars

Die voorstelling begon eigenlijk veel te laat, maar dat deerde mij persoonlijk niet zo. Mensen met een strak programma moesten ondanks de beperkte lengte van 73 minuten echter voor het eind van de film vertrekken, die vooraf werd gegaan door de amusante korte film De lift 3 – Elevador. Een andere reden voor hun vroegtijdige vertrek is nauwelijks denkbaar, want Talking Guitars is een prachtige documentaire. Filmmaakster Claire Pijman, zelf ook aanwezig in de bioscoop gisteren, volgde met haar camera gitaarmaker en reparateur Flip Scipio terwijl hij zijn vak uitoefende. Naast beelden van hoe hij met liefde en precisie gitaren maakt en repareert, levert dit veel ontmoetingen op met gitaristen die Flip inhuren.

Allemaal zweren die bij Flip. Volgens de één komt het doordat hij weet ‘wat het hout wil’, volgens de ander is Flip een magiër. Het entourage van Keith Richards vraagt of hij binnen een maand eventjes een aantal oude gitaren van Richards kan repareren zodat Richards ze op tour kan gebruiken. Flip mag er zo mee naar buiten lopen. Carly Simon, Paul Simon, Jackson Browne en vele anderen spelen uit dankbaarheid een liedje of twee voor Flip en de camera, vaak in hun eigen woning.

Dat Pijman keer op keer toegang kreeg tot deze intieme momenten is puur te danken aan de bewondering van de gitaristen voor Flip, zo vertelt zij na afloop tijdens een vraagsessie, waarin ook naar voren komt dat ze zo’n zeven à acht jaar bezig is geweest met filmen. Dat werpt zijn vruchten af, die lange tijd geeft Pijman de mogelijkheid een bijzonder familieportret van de Scipio’s te schetsen aan de hand van een kapotte mandoline. Dit maakt van een intelligente, humoristische muziekfilm een gelaagd, ontroerend portret waarin de werken van Flip Scipio enorme symbolische waarde blijken te hebben.

[rating 4.5]

[IMG]http://i521.photobucket.com/albums/w334/Colonel_Kurz/SKIN_26.jpg[/IMG]
Skin

Skin, net als Talking Guitars kansmakend op een Gouden Kalf, is van een hele andere orde. Debutant Hanro Smitsman liet zich inspireren door de racistische moord op Kerwin Duinmeijer in 1983 om een fictief verhaal te vertellen over hoe een jonge skinhead tot een dergelijke daad kan komen. In het huis van de zeventienjarige Frankie hangt het oorlogsverleden van zijn vader, een Jood die de Holocaust overleefde, als een donkere wolk boven het gezin. Wanneer moeder in het ziekenhuis belandt door een dodelijke ziekte en de spanningen tussen hem en zijn vader hen uit elkaar drijven, voelt hij zich alleen nog maar thuis bij een stel skinheads, zelf ook allemaal jongens die op knappen staan.

Dit verhaal wordt parallel verteld aan Frankie’s leven in de gevangenis. Hiermee wordt knap opgebouwd naar twee climaxen, beiden sleutelmomenten in het leven van Frankie, een goede rol van de eveneens debuterende achttienjarige Robert de Hoog die vooral het verlies van onschuld en Frankies groeiende frustratie goed weergeeft. Een zeker gebrek aan scherpte (beide climaxen zijn inferieur aan soortgelijke scènes uit Do The Right Thing en L’enfant) en urgentie spelen de film enigszins parten, maar de sterke structuur en het spel maken Skin toch de moeite waard. Na afloop volgt voor de geïnteresseerden nog een korte Netwerkachtige documentaire over de echte dader, Nico Bodemeijer.

[rating 3.5]