Vaak wordt er bij befaamde filmklassiekers gepraat over hoe innovatief ze waren op gebied van camera, geluid of montage. Niet vaak heeft men het over haar/make-up, zeker niet toen An American Werewolf in London in 1981 uitkwam en vriend en vijand van het opkomende horrorgenre totaal verblufte met zijn meesterlijke grimewerk en speciale effecten.

Regisseur John Landis wist met zijn weerwolffilm één van de eerste horrorkomedies te maken; een genre wat in de jaren tachtig in opmars kwam bij het grote publiek.

Verhaal
Twee Amerikaanse studenten zijn op wandeltocht door Groot-Brittannië en worden aangevallen door een weerwolf. De een wordt gedood, de ander wordt verscheurd. De weerwolf wordt gedood, maar keert terug naar zijn menselijke vorm, en de plaatselijke stadsmensen willen het bestaan ervan niet erkennen.

De overlevende student begint aanvankelijk nachtmerries te krijgen van jagen op vier voet, maar ontdekt dan dat zijn vriend en andere recente slachtoffers aan hem verschijnen en eisen dat hij zelfmoord pleegt om hen van hun vloek te verlossen, omdat ze gevangen zitten tussen werelden vanwege hun onnatuurlijke dood.

Revolutionair
An American Werewolf in London was zowel een kritisch als commercieel succes en won in 1981 de Saturn Award voor beste horrorfilm én de allereerste Academy Award voor beste make-up ooit.


Sinds de release is de film uitgegroeid tot een absolute cultklassieker en een ijkpunt in de (horror)filmgeschiedenis.

Iconisch
De mix van haar, make-up, speciale- en visuele effecten zorgde voor misschien wel de beste transformatiescène van een weerwolf ooit. Het is duidelijk dat de makers van films als Harry Potter and the Prisoner of Azkaban en Ginger Snaps beeldinspiratie hebben opgedaan bij deze legendarische, gruwelijke gedaanteverwisseling.