Soms zijn er van die films die zo ongelooflijk slecht zijn dat het ze toch weer 'goed' maakt en dat er een heuse cult-following voor ontstaat. The Room is hiervan het schoolvoorbeeld, maar ver voordat dit verschrikkelijke meesterwerk uitkwam was er de Mexicaanse horrorfilm Don't Panic, die eveneens een geliefde titel is bij 'liefhebbers van de slechte film'.

Don't Panic werd geschreven en geregisseerd door Rubén Galindo Jr. die voor het verhaal eigenlijk enkel maar een aantal succesvolle Amerikaanse horrortitels, waaronder The Exorcist, Halloween en A Nightmare on Elm Street, bij elkaar gegooid en geprobeerd er nog een samenhangend verhaal van te maken. Spoiler: dit is niet helemaal gelukt, maar dat maakt dit werk eigenlijk nóg een leukere vrijdagavond-film.

Plot
Op zijn zeventiende verjaardag krijgt Michael een ouija-bord cadeau van Tony, zijn beste vriend. Tijdens een sessie ontgrendelt Tony, met behulp van een medium dat hij alleen kent als "Virgil", onbewust de kwade krachten van het bord.

Al snel is er een golf van gewelddadige moorden en blijkt de hoofdverdachte Michael te zijn. Hij is getuige geweest van alle moorden via voorgevoelens en buiten lichamelijke ervaringen. Is Michael de moordenaar? Kan hij zijn onschuld bewijzen of is iemand anders bezeten door de boze geest?

Dub
Het kan zijn dat het je opvalt dat de stemmen van de acteurs niet helemaal lekker lopen en niet goed gesynchroniseerd lijken te zijn.


Dit komt omdat het eigenlijk gaat om een Mexicaanse film met een Mexicaanse cast die later opnieuw werden ingesproken door Amerikaanse acteurs.

Soundtrack
De muziek van de film heeft bijna net zo'n hoog cult-gehalte als de beelden. De titeltrack, gemaakt met drumcomputers en synthesizers, klinkt onwijs jaren tachtig en een leuk detail is dat de hoofdacteur, Jon Michael Bischof, ook de componist voor het project was.


Zowel de film als de soundtrack en al haar cult-kwaliteiten gaan de boeken in als klassiekers onder de slechte films.