in Featured
Van theater tot films en televisieshows, de Amerikaanse acteur Robert Duvall heeft het allemaal gedaan. Hij heeft ook een aantal films geregisseerd en was zelfs bij het Amerikaanse leger waar hij een jaar in de Koreaanse Oorlog diende. Hij speelde in heel wat grote films als The Godfather en Apocalypse Now, maar waarin kan je hem nu nog zien?
Duvall begon zijn carrière in het theater. Hij volgde vanaf 1955 een theateropleiding aan de Neighborhood Playhouse theaterschool in New York. Rond die tijd bouwde hij een vriendschap op met de eveneens beginnende acteurs Dustin Hoffman en Gene Hackman. Duvall en Hoffman waren een tijd lang kamergenoten. In 1959 maakte Duvall zijn eerste televisieoptreden in Armstrong Circle Theater. Hij verscheen vanaf dan regelmatig op televisie als gastacteur gedurende de jaren 1960, vaak in actie-, spanning-, detective- of misdaaddrama's.
Filmdebuut
Zijn filmdebuut maakte Duvall als Boo Radley, de zwakbegaafde buurman van Gregory Peck, in To Kill a Mockingbird uit 1962. Hij speelde in die tijd voornamelijk in theaterstukken, maar vond al gauw werk als karakteracteur in televisieshows en films, waaronder The Chase tegenover Marlon Brando, Countdown van Robert Altman en Francis Ford Coppola's The Rain People.
In de films uit deze tijd toonde hij zich een veelzijdig acteur, die geheel in personages kon verdwijnen en hij werd al snel een van de meest gevraagde acteurs voor karakter- en ondersteunende rollen. Later kreeg hij grotere rollen, zoals in True Grit naast John Wayne. Hij was ook de eerste Major Frank Burns in Robert Altmans filmversie van MASH uit 1970.
Grote doorbraak
Duvall brak bij het grote publiek door met zijn rol van maffia-advocaat Tom Hagen in The Godfather uit 1972, waarvoor hij zijn eerste Oscarnominatie kreeg. Hij speelde de rol opnieuw in het vervolg uit 1974.
In de jaren zeventig bouwde hij verder aan zijn carrière, met rollen in Network en in Coppola's Apocalypse Now. Duvall maakte zich in de laatste film onsterfelijk met de tekst "I love the smell of napalm in the morning", dat tegenwoordig beschouwd wordt als een van de meest memorabele filmcitaten. Hij kreeg voor deze rol zijn tweede Oscarnominatie. In 1981 kreeg hij een derde Oscarnominatie voor The Great Santini. Twee jaar later won hij daadwerkelijk de Oscar voor Beste Acteur voor zijn rol in de film Tender Mercies.
Regisseren
Naast acteren, heeft Duvall ook de stap genomen als regisseur. In 1983 regisseerde hij zijn eerste fictiefilm, Angelo My Love. Daarna heeft hij nog twee films geregisseerd, het hooggewaardeerde The Apostle en Assassination Tango. In beide films speelde hijzelf de hoofdrol.
Duvall is intussen 92 jaar oud, maar denkt nog niet aan stoppen. Hij is sinds zijn eerste filmrol in To Kill a Mockingbird uit 1962 blijven werken in zowel het theater als in televisieshows en films. Hij is niet meer van plan om nog grote rollen te nemen en wil liever kleinere rollen spelen. Zo zijn recente films waarin hij even te zien is onder andere Widows, Hustle en The Pale Blue Eye. Nu werkt hij ook aan een volgende film, The Ploughmen, die gepland staat voor volgend jaar.
Duvall begon zijn carrière in het theater. Hij volgde vanaf 1955 een theateropleiding aan de Neighborhood Playhouse theaterschool in New York. Rond die tijd bouwde hij een vriendschap op met de eveneens beginnende acteurs Dustin Hoffman en Gene Hackman. Duvall en Hoffman waren een tijd lang kamergenoten. In 1959 maakte Duvall zijn eerste televisieoptreden in Armstrong Circle Theater. Hij verscheen vanaf dan regelmatig op televisie als gastacteur gedurende de jaren 1960, vaak in actie-, spanning-, detective- of misdaaddrama's.
Filmdebuut
Zijn filmdebuut maakte Duvall als Boo Radley, de zwakbegaafde buurman van Gregory Peck, in To Kill a Mockingbird uit 1962. Hij speelde in die tijd voornamelijk in theaterstukken, maar vond al gauw werk als karakteracteur in televisieshows en films, waaronder The Chase tegenover Marlon Brando, Countdown van Robert Altman en Francis Ford Coppola's The Rain People.
In de films uit deze tijd toonde hij zich een veelzijdig acteur, die geheel in personages kon verdwijnen en hij werd al snel een van de meest gevraagde acteurs voor karakter- en ondersteunende rollen. Later kreeg hij grotere rollen, zoals in True Grit naast John Wayne. Hij was ook de eerste Major Frank Burns in Robert Altmans filmversie van MASH uit 1970.
Grote doorbraak
Duvall brak bij het grote publiek door met zijn rol van maffia-advocaat Tom Hagen in The Godfather uit 1972, waarvoor hij zijn eerste Oscarnominatie kreeg. Hij speelde de rol opnieuw in het vervolg uit 1974.
In de jaren zeventig bouwde hij verder aan zijn carrière, met rollen in Network en in Coppola's Apocalypse Now. Duvall maakte zich in de laatste film onsterfelijk met de tekst "I love the smell of napalm in the morning", dat tegenwoordig beschouwd wordt als een van de meest memorabele filmcitaten. Hij kreeg voor deze rol zijn tweede Oscarnominatie. In 1981 kreeg hij een derde Oscarnominatie voor The Great Santini. Twee jaar later won hij daadwerkelijk de Oscar voor Beste Acteur voor zijn rol in de film Tender Mercies.
Regisseren
Naast acteren, heeft Duvall ook de stap genomen als regisseur. In 1983 regisseerde hij zijn eerste fictiefilm, Angelo My Love. Daarna heeft hij nog twee films geregisseerd, het hooggewaardeerde The Apostle en Assassination Tango. In beide films speelde hijzelf de hoofdrol.
Duvall is intussen 92 jaar oud, maar denkt nog niet aan stoppen. Hij is sinds zijn eerste filmrol in To Kill a Mockingbird uit 1962 blijven werken in zowel het theater als in televisieshows en films. Hij is niet meer van plan om nog grote rollen te nemen en wil liever kleinere rollen spelen. Zo zijn recente films waarin hij even te zien is onder andere Widows, Hustle en The Pale Blue Eye. Nu werkt hij ook aan een volgende film, The Ploughmen, die gepland staat voor volgend jaar.
