[header] Zo tegen het einde van een filmfestival vallen links en rechts om je heen prijsuitreikingen in diverse competitieonderdelen, sommigen waarvan ik niet eerder iets hoorde. Nu is de Berlinale opgedeeld in meer verschillende programmas dan je lief is, dus viel ook wel te verwachten dat er tijdens deze laatste dagen van dit evenement vele prijzen zouden worden uitgereikt.[/header]Zo tegen het einde van een filmfestival vallen links en rechts om je heen prijsuitreikingen in diverse competitieonderdelen, sommigen waarvan ik niet eerder iets hoorde. Nu is de Berlinale opgedeeld in meer verschillende programmas dan je lief is, dus viel ook wel te verwachten dat er tijdens deze laatste dagen van dit evenement vele prijzen zouden worden uitgereikt, maar echt overzichtelijk is het allemaal niet. Inmiddels is bijvoorbeeld de Panorama Publieksprijs uitgereikt aan de film Lemon Tree van Eran Riklis. Dat is dus de film die door bezoekers van het festivalonderdeel Panorama het hoogst is gewaardeerd. Zelfs nu ik hier al een kleine week rondloop in Berlijn, zie ik nog steeds geen enkel voordeel van dit versplinterde programma van de Berlinale.
Een Duitse collega vertelde me dat de verschillende onderdelen wat betreft opzet, interne cultuur en organisatie totaal van elkaar gescheiden zijn. Net zo min als tussen de verschillende affiches zie ik weinig fundamentele verschillen tussen Forum, Panorama en Competitie, en mij zegt dus zon specifieke Panorama Publieksprijs dus erg weinig. Van meer belang is de Gouden Beer voor beste korte film (O zi buna de plaja van de Roemeense filmmaker Bogdan Mustata) en de TEDDY Award voor The Amazing Truth about Queen Raquela, een IJslandse debuut van Olaf de Fleur Johannesson, zeer terecht toegekend door de jury "for its ability to address race, gender and poverty in an entertaining way, while also playing with audiences expectations of form."
Een film die naar alle waarschijnlijkheid geen prijs mee naar Moskou zal gaan slepen is Nirvana van de 33-jarige Rus Igor Voloshin. Het beste omschreven als een postapocalyptische blend van Blade Runner, Nightwatch en werk van de Russische actrice/regisseuse Renata Litvinova, schetst Nirvana een kleurrijk en bombastisch beeld van drugsverslaafde jongeren in Sint-Petersburg in de nabije toekomst. Knallende techno, heroïnespuiten, ranzige littekens en carnavaleske make-up en kostumering maken er een intens audiovisueel filmfeest van, maar na afloop bleef er maar weinig meer hangen dan het prachtige nummer Atmosphere van Joy Division, dat tijdens de aftiteling te horen was.
Over mogelijke kanshebbers op de Gouden en Zilveren Beren vanavond heb ik weinig eenduidigs gehoord van collegas. Van Tropa de elite werd veel verwacht, maar verdeelde de critici na de screenings teveel om als een gedoodverfde winnaar van de Gouden Beer te gelden. Mike Leigh maakt een kans met Happy-Go-Lucky, al is die misschien te lichtvoetig. Dus dan zet ik mijn geld toch op Paul Thomas Anderson voor There Will Be Blood, waarmee hij na Magnolia dan zijn tweede Gouden Beer zou gaan winnen. Ik ben in ieder geval al tevreden als Kristin Scott-Thomas de prijs voor beste actrice in ontvangst mag nemen voor Il y a longtemps que je t'aime.... Vanavond rond 22:00 weten we alles.
