[header]Zo, ik begin er nu wel schik in te krijgen. Inmiddels heb ik een flink aantal festivallocaties gezien, zat in een zestal verschillende zalen en zelfs de metro kent al minder geheimen. Nou is dit niet de eerste keer dat ik de stad Berlijn bezoek, maar ik heb in wereldsteden altijd weer even moeite om me ondergronds wegwijs te maken.[/header] Zo, ik begin er nu wel schik in te krijgen. Inmiddels heb ik een flink aantal festivallocaties gezien, zat in een zestal verschillende zalen en zelfs de metro kent al minder geheimen. Nou is dit niet de eerste keer dat ik de stad Berlijn bezoek, maar ik heb in wereldsteden altijd weer even moeite om me ondergronds wegwijs te maken. Natuurlijk is juist dat de charme, want hoe kun je in hemelsnaam al die verschillende kleuren, lettertypen, tegeltjes, bankjes en geurtjes herinneren? Dat vluchtige is juist zo fijn. Niets dan lof voor het Berlijnse metronet trouwens, want da’s een voorbeeld voor de rest. Ieder station ziet er nog linksradicaler uit dan de ander en de stations zijn als mollengangen onder de hele stad verdeeld.

Nou vooruit, er ligt één smet op dat metronet. Misschien wat flauw, want ik ben niet de eerste die erover begint, maar er lopen wel erg veel honden onder de grond rond. Op die van de punk- en krakers community na zijn ze gelukkig allemaal gemuilkorfd. De ergste zijn de herdershonden van die Securitas beveiligingsmensen. In Amsterdam hebben die gasten slechte kapsels, een grote bek én een oortje, maar in Berlijn zijn het een stelletje schlemielen met slechte gebitten én een gemuilkorfde, enge hond. En die mini-tralies doet je beseffen wat er gebeurt als dat korfje los gaat. Nee, van meer blauw en herders op straat word ik alleen maar banger, dat heeft Berlijn weer bewezen.



Gelukkig liggen aan het einde van die lange metrotunnels mooie filmzalen. In mijn zoektocht naar de pareltjes uit de verschillende programma’s die de Berlinale rijk is, ben ik na Panorama (Coupable) en TEDDY (ladyboy Raquela) inmiddels weer een stuk verder gevorderd. Vandaag stonden het Retrospektive (Mauprat) en Forum (Le Premier Venu) op het programma. Als ik daar de komende dagen nog films uit de onderdelen Competitie en Perspektive Deutches Kino aan toe ga voegen, ben ik een blij man. De dag begon vandaag voortreffelijk met de screening van een zwijgende film uit 1926 met live pianobegeleiding van de Nederlandse pianiste Maud Nelissen.

Mauprat van Jean Epstein wordt vertoond in het retrospectief van Luis Buñuel, die destijds werkte als Epsteins regieassistent en zelfs twee bijrolletjes op zich nam, waaronder die van een monnik die van z’n ezel wordt gesmeten. De kans om deze onlangs gerestaureerde kopie op 35mm te zien is niet groot en dat vonden velen met mij, want de zaal was bommetje vol. De film gaat over the dark side van de aristocratische familie Mauprat. De jonge dochter wordt gevangen genomen door een stel ploerten, waaronder tevens haar ongemanierd neef. Ze worden verliefd, maar de jongedame is al verloofd met een waardiger partij. Ruzie, moord en vergelding volgen. Met veel close-ups en best intens. Over mijn tweede film van de dag straks meer. Don't go away...