[header]De eerste festivaldag bracht me liefdesverdriet, een crime-passionel, bloed, Willem Dafoe en een flink aantal Fillipijnse transseksuelen. De eerste film op het programma was Coupable van Laetitia Masson. Keurig op tijd zat ik zondagavond met mijn notitieblokje in de aanslag in een van de immense zalen van bioscoop Cinemaxx.[/header]De eerste festivaldag bracht me liefdesverdriet, een crime-passionel, bloed, Willem Dafoe en een flink aantal Fillipijnse transseksuelen. De eerste film op het programma was Coupable van Laetitia Masson. Keurig op tijd zat ik zondagavond met mijn notitieblokje in de aanslag in een van de immense zalen van bioscoop Cinemaxx. Vooraf mocht Masson haar nieuwste werk kort inleiden. Ze hield het kort en bondig: veel plezier bij weer een film over de liefde, maar wel eentje met “And I quote a recent, big movie: there will be blood.” Dat bloed kwam er inderdaad en katalyseert in Coupable vervolgens een stortvloed aan verlangens, woede, verdriet en niet ingeloste begeertes.

Masson vertelde tijdens de Q & A dat het eigenlijk vooral haar versie van het boek Lady Chatterly’s Lover is, en dat boek speelt inderdaad een prominente rol. Heel opbeurend eindigt het dan ook niet. Volgens de regisseuse worden we heel erg ongelukkig als we nooit besluiten dat de sprookjes waarmee we opgroeien allemaal onzin zijn. Je moet geloven dat er hoop is, maar niet van het leven eisen dat die hoop ooit werkelijkheid wordt. Inderdaad geen troostende gedachte, en dat is soms maar goed ook. Films die daadwerkelijk spiegelen komen harder aan dan films die voorspiegelen.

Toch is Coupable geen pijnlijke fileercinema à la Michael Haneke geworden. Het bezit genoeg absurde en humoristische elementen, dat het nooit echt onaangenaam wordt. Deze prachtfilm verdient een groot publiek, dus hopelijk zal er een Nederlandse distributeur worden gevonden. De regisseuse vertelde me vanochtend tijdens ons interview dat het allemaal de schuld is van een recensent van de Variety. Na diens zure stukje blijkt er geen distributeur meer geïnteresseerd. Bijna even fantastisch en pijnlijk was mijn tweede film van de avond, de IJslandse The Amazing Truth About Queen Raquela. Een film in het TEDDY-programma, dat gay & lesbian cinema voor het Berlijnse voetlicht brengt.



Dit debuut van Olaf de Fleur Johannesson is een dramatisering van het waargebeurde verhaal van ladyboy Raquela. Of, zoals in witte priegellettertjes tegen een zwarte achtergrond geprojecteerd staat: “Raquela is a Filipino ladyboy. A chick with a dick.” De IJslandse regisseur verfilmde met hulp van zijn inmiddels doorgebroken collega’s Dagur Kári en Baltasar Kormákur het waargebeurde verhaal van een Filipijnse transseksuele prostituee die droomt van een leven als vrouw in Parijs. Op een dag krijgt de eenentwintigjarige Raquela de kans om via een Amerikaans pornowebcambedrijf te gaan werken. Via-via belandt ze in IJsland en neemt de Amerikaanse pornokoning haar zelfs mee naar Parijs. Dat blijkt minder romantisch dan gedacht.

In de eerste instantie bedoeld als documentaire, besloot Olaf de Fleur Johannesson gaandeweg om er een gedramatiseerde docu van te maken. Hij weet alle emoties van het publiek te bespelen. Bij vlagen lach je je slap om Raquela en haar twee bevriende ladyboys met hun geaffecteerde maniertjes en naïeve hoop op een beter leven, maar het razend sterk gemonteerde The Amazing Story of Queen Raquela is ook intens verdrietig en stelt de uitbuiting van derde wereldlanden door de pornoindustrie aan de kaak. Het publiek onthaalde regisseur en hoofdrolspe(e)l(st)er Raquela Rios na de voorstelling terecht met een overdonderend applaus.