[header] Martin Scorseses openingsfilm Shine a Light, een registratie van twee optredens van de Rolling Stones in New York twee jaar geleden, viel gisteravond niet bij iedereen in de smaak. De vooraf door festivaldirecteur Dieter Kosslick aangekondigde unieke gebeurtenis, het was de allereerste keer was dat een documentaire de Berlinale opende, was daarbij het meest gehoorde argument. Want veel meer dan een uitgebreide concertregistratie kan Shine a Light blijkbaar niet genoemd worden.[/header]Martin Scorseses openingsfilm Shine a Light, een registratie van twee optredens van de Rolling Stones in New York twee jaar geleden, viel gisteravond niet bij iedereen in de smaak. De vooraf door festivaldirecteur Dieter Kosslick aangekondigde unieke gebeurtenis, het was de allereerste keer was dat een documentaire de Berlinale opende, was daarbij het meest gehoorde argument. Want veel meer dan een uitgebreide concertregistratie kan Shine a Light blijkbaar niet genoemd worden. Nou ja: een heel mooi gefilmde en sterk gemonteerde concertregistratie dan, maar geen documentaire. Ik gebruikte hier net overigens nadrukkelijk het woord blijkbaar, omdat your humble narrator namelijk pas zondag in Berlijn arriveert om het festival van binnenuit te verslaan, en dus gisteren niet in de zaal zat tijdens de openingsceremonie.
Vandaag was mijn dag dus nog niet gevuld met het in de rij staan voor de druk bezochte persconferentie voor There Will Be Blood, maar met het oppikken van een laptop, dictafoon en het eindeloze telefonische contact met diverse persagenten en distributeurs om interviews voor de komende dagen vast te leggen. Die interviews zijn namelijk niet in een handomdraai te regelen, maar kosten vele uren over en weer ge-email en gebel. Zo ging vanmiddag mijn mobieltje en hoorde ik na wat gekraak in dat zo makkelijk te imiteren engels van een Franse persagent: Yezz mister Ziemonz, I waahnt too confhirm ze meeting wizz Laetitia Masson foor tzomorroo. Ehrm, morgen? Ik ben pas zondag in Berlijn, dat had ik al negen keer ge-emaild. Oh, pardon mie. Zen I hev too reskedjuwel.
Maar de meeste dingen zijn nu zo ongeveer wel geregeld. Met zon zeven of acht interviews wordt het overigens een drukke week. Ik ben nu dan ook nog snel wat films van de diverse regisseurs aan het bekijken om goed voorbereid te zijn. Vandaag twee films van Guy Maddin en eentje van Sandrine Bonnaire, en morgen staat er nog een Andrzej Wajda en een Errol Morris op het programma. En dat voor die tien à twintig minuutjes interview. Ik hoop in ieder geval dat ze wat minder kletsen dan Terry Gilliam vorig jaar tijdens het Amsterdam Fantastic Filmfestival. Dat is echt heerlijk als je, zoals toen, drie kwartier de tijd hebt, maar niet met slechts een kwartiertje te gaan, want het meermaals onderbreken van een gesoigneerde Oscarwinnaar kan best wel eens desastreuze resultaten hebben voor de sfeer en het uiteindelijke stukkie.
Maar toch wel jammer dat Martin Scorsese blijkbaar geen nieuwe The Last Waltz of No Direction Home: Bob Dylan heeft gemaakt. Dat hij de smaak te pakken heeft, blijkt wel uit het vandaag vrijgegeven persbericht dat Scorsese een documentaire over Bob Marley gaat maken. De release staat gepland voor februari 2010. Ook de muziekdocumentaire CSNY Déjà Vu over de "Freedom of Speech Tour" van Crosby, Stills, Nash, and Young van regisseur Bernhard Shakey, achter wie zanger Neil Young schuil bleek te gaan, ontving vandaag na de eerste screening op het festival overigens geen al te beste kritieken. Dat zullen we nog wel eens zien, zal ik maar zeggen.
Morgen barst de 58ste Berlinale echt los met de premières van Gardens of the Night van Damian Harris, Boy A van John Crowley en Lake Tahoe van de met prijzen overladen Mexicaanse regisseur Fernando Eimbcke van Temporada de patos. Daarover later mee, want maandagochtend rond de klok van 11:00 zit señor Eimbcke tegenover me. Nu nog maar eens even wat achtergrondinformatie gaan zoeken voor wat vlijmscherpe vragen
