[header]Het heeft tot vandaag moeten duren, de laatste normale festivaldag, maar nu is het dan eindelijk zover: ik kan naar een festivallieveling gaan kijken! Het is ook tijd om Rotterdam gedag te zeggen, maar ik wil geen balans opmaken.[/header]Een beetje verlaat, maar hier volgt alsnog de laatste IFFR-blog van Thijs:

Het heeft tot vandaag moeten duren, de laatste normale festivaldag, maar nu is het dan eindelijk zover: ik kan naar een festivallieveling gaan kijken! Het is ook tijd om Rotterdam gedag te zeggen, maar ik wil geen balans opmaken.

Als ik ’s ochtends aankom in De Doelen, is het op de persverdieping een treurige bedoening. Op een paar ijverig schrijvende correspondenten na is het leeg. Weg Cinemart; weg reclamemeisjes; weg vrijwilligers: het festival is op. Daar kun je op het Schouwburgplein echter nog niks van te merken. Krioelende groepjes mensen banen hun weg naar de volgende voorstelling. Er staan vandaag nog een paar prachtige films op de programmering: La Graine et le Mulet schijnt geweldig te zijn, ook Import/Export is goed en Tigerwinnaar Flower in the Pocket draaide een laatste maal. Ik ben heel benieuwd hoe de gemiddelde festivalganger zijn weg vindt naar deze films. Gaan ze misschien op de titel af, iets wat ik vaak doe? Dan kan je bedrogen uitkomen; Glory to the Filmmaker klinkt bijvoorbeeld erg leuk en ook maker Takeshi Kitano is voor veel filmliefhebbers een bekend figuur. Maar nee: het blijkt een nogal suffe film. Het veel minder prettig in het gehoor liggende Mange, Ceci Est Mon Corps daarentegen vond ik prachtig. Naast de ietwat onuitnodigende titel was tevens de poster niet zo geslaagd. Is dat de reden waarom de film niet zo denderend bezocht is? Joost mag het weten.
Of leest de festivalganger onze blogs om orde in de chaos te scheppen? Ook dat blijft natuurlijk een optie. Wie weet: misschien hebben Hedwig, Kaj en ik invloed uitgeoefend op de publieksprijs, die binnenkort bekend gemaakt wordt?

Het festival is goed verlopen, al heb ik weinig om mee te vergelijken. Ik ben vrij groen ben in de scene. De sfeer was in ieder geval aangenaam; dat was op te maken uit de drukte, de overwegend lachende mensen en de overenthousiaste bloemlezingen over zojuist geziene films. Eergisteren zat ik rustig te tikken in een hoekje van Cinerama, en een drietal enorm leuke mensen ging naast me zitten. Vaak wind ik me op als mensen met veel te grote gebaren hele verhandelingen uitkramen over een toevallig ingewikkelde film. “Doe niet zo dom!” denk ik dan, zo irritant! De drie enorm leuke mensen verrasten me echter met hun lieve en ontroerende commentaar op de film die ze net gezien hadden. “Ik vond het ontroerend, maar moest op het einde zo nodig plassen!” “Ja, stom dat je weg was gegaan, nu heb je het einde gemist!” “Ja ach, ik vond het eerlijk gezegd na drie kwartier al wel afgelopen hoor.”

Mio Fratello è Figlio Unico en Autumn Ball waren mijn festivalafsluiters en waren beide indrukwekkend, zij het om totaal verschillende redenen. Mio Fratello is zo’n film die alles goed doet: het beeld, het verhaal, de acteurs: allemaal prima in orde. Daar wordt het wel een beetje belegen van. Gelukkig houdt het goed uitgewerkte onderwerp, over de politieke malaise van Italië na Mussolini, je aandacht er prima bij. Het Zweedse Autumn Ball is een naargeestige vertelling en zet depressiviteit als toverwoord in. De film is desalniettemin grappig: het wordt pijnlijk duidelijk wat voor stupide wezens mensen kunnen zijn. Maar om nou zo nadrukkelijk in de rondte te zwaaien met nare kerels en onwetende dames? Autumn Ball is simplistischer dan het begin belooft. Helaas, maar niet getreurd: het zwartgallige Zweden heeft iets vergelijkbaars en dat is natuurlijk You, the Living, die is beter. We kunnen hem binnenkort in onder andere het Amsterdamse Filmmuseum gaan zien.

Ik denk dat deze films het festival het mooist karakteriseren. De onmogelijke taak om tussen al die verschillende films een omvattend verband te vinden is natuurlijk onzinnig, maar mijn ervaring de afgelopen week was die van de positieve werking van deprimerende humor: juist in het menselijk ongeluk schuilt de beste grap. Maar de koek is op: het zwarte gat voel ik ergens al aankomen, ik denk dat ik thuis eerst moet gaan afkicken. De zevenentwintig films in zes dagen zijn me in ieder geval gelukt.

Gezien:

Autumn Ball (Veiko Õunpuu, Estland)[rating 3]
Mio Fratello è Figlio Unico (Daniele Luchetti, Italië) [rating 3]
The Cabinet of Docter Ramirez (Peter Sellars, Verenigde Staten) [rating 3]
Un Baiser, s’il Vous Plait (Emmanuel Mouret, Frankrijk) [rating 2]
Sad Vacation (Aoyama Shinji, Japan) [rating 4]
Glory to the Filmmaker! (Kitano Takeshi, Japan) [rating 1.5]
My Palestine (Nadine Naous/Léna Rouxel, Libanon) [rating 4]
Alice’s House (Chico Teixeira, Brazilië) [rating 3.5]
Fantastic Parasuicides (Park S-Y/Cho C-H/Kim S-H, Z-Korea) [rating 2.5]
Cochochi (Laura Amelia Guzman/Israel Cárdenas, Mexico/G.B./Canada) [rating 3]
Marrakech, Inshallah (S.F Pierce/C. Pierce, Verenigde Staten/Marokko) [rating 2.5]
Appleseed: ex Machina (Aramaki Shinji, Japan) [rating 1.5]
881 (Royston Tan, Singapore/Japan) [rating 2.5]
Vogelfrei (Janis Kalejs/Gatis Smits/Janis Putnins/Anna Viduleja, Letland) [rating 3]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 3]
You, the Living (Roy Andersson, Zweden) [rating 3.5]
Redacted (Brian De Palma, Verenigde Staten/Canada) [rating 2]
L’Aimee (Arnaud Desplechin, Frankrijk) [rating 1]
REC (Jaume Balagueró & Paco Plaza, Spanje) [rating 3]
Stellet Licht (Carlos Reygadas, Mexico/Frankrijk/Nederland/Duitsland) [rating 4]
Mange, Ceci Est Mon Corps (Michelange Quay, Frankrijk/Haïti) [rating 3.5]
Fujian Blue (Weng Shou Ming, China) [rating 3.5]
Let the Right One In (Tomas Alfredson, Zweden) [rating 4.5]
Own Death (Peter Forgács, Hongarije) [rating 5]
Cordero de Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 2]
Unfinished Sky (Peter Duncan, Australië) [rating 3]
The Skyjacker (Jeff Pickett, Verenigde Staten) [rating 1]