[header]Het zit erop, het is gedaan, het is voorbij. 34 films zijn het geworden in totaal, en wie de tel heeft bijgehouden kan dan uitrekenen dat ik in de laatste twee dagen er toch nog acht heb gezien.[/header]Het zit erop, het is gedaan, het is voorbij. 34 films zijn het geworden in totaal, en wie de tel heeft bijgehouden kan dan uitrekenen dat ik in de laatste twee dagen er toch nog acht heb gezien. Vier ervan waren pièces uniques, waarvan maar liefst twee gemaakt als reactie op Bonnie & Clyde: het teleurstellende
De vierde pièce unique? The Cabinet of Dr. Caligari van de acteur Peter Sellers... dacht ik. Het bleek echter dat het niet om een film van Peter SellErs, maar om een film van Peter SellArs ging, de operaregisseur van wie ik het bestaan wel kende, maar aan wie ik niet zo snel had gedacht. De volstrekt dialoogloze film vol operamuziek valt voor mij onder de noemer interessant experiment, al was ik blij dat het maar anderhalf uur duurde.
Een ander interessant experiment gevuld met muziek, dat voor mij juist nog wel iets langer had mogen duren, was Die Stille Vor Bach. Een vrouw achter mij klaagde bij het naar buiten lopen nou, een tweede Amadeus was het niet, en hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me aan die opmerking ging ergeren. Nee, het leek absoluut niet op Amadeus. Maar a) was dat ook duidelijk niet de bedoeling en b) vind ik deze film veel interessanter dan een biopic had kunnen zijn, gemaakt door Milos Forman of niet. Bach komt wel voor, in een aantal scènes. Maar nergens wordt geprobeerd zijn leven binnen een strak narratief frame te persen, en we zien hem niet tijdens cruciale punten in zijn leven. Nee: we zien hem een stukje orgel spelen. We zien hem aan het avondeten, en daarna zijn zoon wat tips geven over speltechniek. De kostuumdramagedeeltes beslaan maar een klein gedeelte van de film. We zien ook een Bachimitator en toerleider zich in een met graffiti bespoten flat aankleden en naar zijn werk gaan. We ontmoeten ook twee truckers, van wie een Bach speelt op zijn mondharmonica. We zien een losse scène met een twaalftal cellos in een metro waar Bach op wordt gespeeld. En er zijn nog veel meer scènes die losjes iets te maken met Bach en/of zijn muziek, waarvan de meest onvergetelijke ongetwijfeld de beginscène is, waarin een mechanische piano muziek van Bach afspeelt.... en erop danst.
De laatste drie dan. Fear(s) of the Dark bestaat ook uit losse gedeeltes: vijf nachtmerries, zou je kunnen zeggen, vormgegeven door een aantal kunstenaars in zeer verschillende maar stuk voor stuk verbluffende zwart-witanimatie, met nog een aantal angsten ertussenin. Iedereen - inclusief het publiek - was geheel verliefd op Persepolis, maar ik vind deze film zeker van hetzelfde niveau, in ieder geval qua originaliteit en kwaliteit van de animatie. Uno de los Dos no Puede Estar Equivocado is een rare film die uiteindelijk over de duivel en zijn liefje blijkt te gaan, onderhoudend genoeg maar toch niet echt de moeite waard. En La Maison Jaune is een prachtige kleine film over rouw in een plattelandsfamilie in Algerije, die geen ogenblik manipulatief is maar toch weet te ontroeren.
En tsja, toen was het voorbij. Ik wilde nog even mijn e-mail checken bij de persbalie, maar daar was haast alles al in dozen verdwenen. Ik was bezig met het ontvreemden van een poster van Margot At the Wedding (ik wilde eigenlijk die van Im Not There, maar de twee exemplaren daarvan waren al verdwenen) toen ik opeens merkte dat ík voor de verandering gefilmd werd. Door twee jongens, met wie zich een interessant gesprek ontknoopte over o.a. het festival, cinefilie in Nederland, en het personage Margot. FilmTotaal-lezers die ook wel eens Israëlische televisie kijken - als die bestaan, tenminste - zullen mij daar wellicht nog eens zien verschijnen.
Morgen nog een uitgebreide terugblik, met mijn eigen top vijf. En dan is het festival, ben ik bang, echt voorbij.
Gezien
Wanda (Barbara Loden, 1971) [rating 2]
The Honeymoon Killers (Leonard Kastle, 1970) [rating 3.5]
The Cabinet of Dr. Ramirez (Peter Sellars, 1991) [rating 2.5]
Phase IV (Saul Bass, 1974) [rating 3.5]
Die Stille Vor Bach (Pere Portabella, 2007) [rating 3.5]
La Maison Jaune (Amor Hakkar, 2007) [rating 3.5]
Uno de los Dos no Puedo Estar Equivocado (Pablo Llorca, 2007) [rating 2.5]
Fear(s) of the Dark (diverse regisseurs, 2007) [rating 3]
Estômago (Marcos Jorge, Brazilië/Italië) [rating 4]
Un Lugar en el Cine (Alberto Morais, Spanje) [rating 2]
Wadley (Matias Meyer, Mexico) [rating 2.5]
Un Baiser sil Vous Plait (Emmanuel Mouret, Frankrijk) [rating 4]
The Band's Visit (Eran Kolirin, Israël) [rating 4]
Still Orangutans (Gustavo Sporidoro, Brazilië) [rating 3.5]
Burned Hearts (Ahmed El Maanouni, Marokko) [rating 2]
Der Verlorene (Peter Lorre, Duitsland) [rating 3.5]
Marrakech Inshallah (S.F. en C. Pierce, Verenigde Staten/Marokko) [rating 2]
Men's Group (Michael Joy, Australië) [rating 2.5]
Tiramisu (Paula van der Oest, Nederland) [rating 3.5]
Le Tueur (Cédric Anger, Frankrijk) [rating 2.5]
The King of Ping Pong (Jens Jonsson, Zweden) [rating 3]
Margot at the Wedding (Noah Baumbach, Verenigde Staten) [rating 4]
Naissance Des Pieuvres (Céline Sciamma, Frankrijk) [rating 4]
Pure Coolness (Ernest Abdyjaparov, Kirgizië/ Kazachstan) [rating 2.5]
Juno (Jason Reitman, Verenigde Staten) [rating 3.5]
The Man From London (Béla Tarr, Hongarije/Frankrijk/Duitsland) [rating 3]
Persepolis (Marjane Satrapi & Vincent Paronnaud, Frankrijk) [rating 3.5]
3 Days to Forever (Riri Riza, Indonesie) [rating 3.5]
Paranoid Park (Gus van Sant, Verenigde Staten) [rating 3.5]
End of the Line (Gustavo Steinberg, Brazilië) [rating 3]
Les Amours DAstrée et de Celadon (Eric Rohmer, Frankrijk/Italië/Spanje) [rating 2.5]
True Stories (David Byrne, Verenigde Staten) [rating 3]
Hafez (Abolfazl Jalili, Iran/Japan) [rating 2]
Cordero De Dios (Lucia Cedron, Argentinië/Frankrijk/Chili) [rating 3.5]
